بحث بر سر اصل بستن پیمان با کشور خاصی نیست؛ اما تشخیص اینکه کدام پیمان و با کدام کشوری به سود ملت و دولت افغانستان است، این بر می گردد به درایت و شعور سیاسی.

هر کس که با الفبای اولیه تعالیم اسلامی آشنایی داشته باشد، به روشنی می داند که بنای آموزه های تعلیم و تربیت آیین پویای اسلام، بر اساس پایبندی به اصول، اهداف و معیارهای الهی فرد و جامعه، گذاشته شده است. ابتدایی ترین احکام اسلام، نشانگر ایجابات متعهدانه و هدفمندانه فرد فرد جامعه اسلامی در برابر خویش و سایر مسلمانان است.

در اسلام، هیچ حرکت و سکونی از فرد و اجتماع نیست که مجوز سیر خارج از چهارچوب قانون عقل و شریعت را داشته باشد. اسلام به عنوان یک دین جامع و کامل، برای انسان مسلمان، از بدو تولد تا پایان عمر، طرح، برنامه و قانون زندگی دارد. طرح، برنامه و قانونی که برخاسته از اراده هوشمند، کامل و بدون خطای آفریدگار هستی بوده و هدف معقول و منطقی ای را با خود به همراه دارد.

در اسلام، انسان از نظر تشریعی، کاملاً آزاد و افسار گسیخته نیست تا به هرعملی که بخواهد اقدام کند. اسلام با اُمانیزم تفاوت جوهری و اساسی دارد. در امانیزم انسان غربی خدا را در حاشیه برده و انسان را به جای او نشانده است و هر آنچه انسان غربی می کند و دوست دارد که انجام بدهد، درست بوده و کسی هم حق اعتراض و انتقاد به او را ندارد! ولو آن خواسته، خارج شدن انسان غربی از مسیر طبیعت و سرشت انسانی بوده و ورود به حیطه حیوانیت و چهارپایان باشد؛ شبیه همین ناهنجاری همجنس بازی و امثال آن در جوامع غربی که تعدادی از بشر غربی را در منجلاب متعفن خواهش های حیوانی و مبتذل، اسیر کرده است.

اسلام به عنوان آیینی که به عزت، شرف و کرامت های انسانی عمیقاً بها داده و ارزش قایل است، ابداً به مسلمانی اجازه یک چنین بی حرمتی نسبت به خودش را نمی دهد. اسلام نمی خواهد مرز و حریم میان انسان و حیوان برداشته شود و انسان آنقدر پست و پایین شود تا همردیف بهایم و چهار پایانِ فاقد عقل و شعور قرار گیرد.

شاید اُمانیزم زمانی که انسان را به جایگاه آفریدگارش نصب می کرد، حتی در اندیشه اش هم خطور نمی کرد که انسان با سوء استفاده از این مقام کاذب، کارش به آنجا برسد که از قرار گرفتن در ردیف بهایم، لذت نیز ببرد! اما همانطور که گفته اند، ابتذال و سقوط، حد یقف ندارد و اگر فرد یا گروهی در سراشیبی سقوط قرار گرفت، اگر کسی به دادش نرسد، این مسیر سیاه و ویرانگر را همچنان فرو خواهد پویید!

انسان مسلمان بر خلاف انسان غربی، رهیده و بریده از خدا و امرها و نهی های او نیست. در اسلام، آفرینش و خلقت، هدف دارد؛ در اسلام، همه آفرینش برای انسان آفریده شده است و انسان برای خدا خلق شده است. انسان با عبادتِ خداوند به رشد و کمال مطلوب می رسد و با این برنامه، هدف از آفرینش او تامین می شود. انسانِ مسلمان از بدو تولد تا بزرگی و حتی پس از مرگ، تحت تعلیم، توجه و تربیت خالق هستی قرار دارد.

اسلام برای انسان در زمان حیات، خط و برنامه ای ترسیم کرده است که برای رسیدن به اهداف انسانی و الهی، لابد و باید به آن عمل کند و گر نه به رشد و سعادت لازم که شایسته مقام انسانی اوست، نخواهد رسید. انسانِ مسلمان و مومن در هر تصمیم و اقدامی و به خصوص آن تصامیمی که به سرنوشت مسلمانان و در هر گوشه زمین خداوند مربوط می شود، حتما و باید مصلحت و خیر مسلمانان و جوامع اسلامی را در نظر بگیرد.
بر اساس خبر رسانه ها، قرار است روز دوشنبه هفته جاری، معاهده قرارداد راهبردی میان امریکا و افغانستان، به مجلس نمایندگان ارجاع شود.

به نظر می رسد مردم مسلمان افغانستان و نمایندگان آنان در برابر آزمایش بی اندازه بزرگ و حساس خداوند متعال قرار گرفته اند. اینجا نمایندگان ملت و در خانه ملت باید آن درایت و هوشمندی را داشته باشند که بتوانند تشخیص بدهند که چه چیزی به سود دولت، ملت و کشور افغانستان است و چه چیزی ممکن است به ضرر آنان تمام شود؛ اینجا است که نمایندگان مردم، علاوه بر آزمایش بر اساس منافع ملی، مورد امتحان سخت و حساس خداوند متعال نیز قرار می گیرند.

اسلام هیچگاه دین را از سیاست جدا نمی داند، اما هر سیاستی را هم امضاء و تایید نمی کند. اسلام به سیاستی ارزش و بها می دهد که عاری از هر گونه خباثت و شیطنت باشد. اسلام به سیاست الهی و انسانی توجه می دهد و تاکید دارد و انتظار مردم محروم و مظلوم افغانستان از نمایندگان شان در خانه ملت نیز، پیروی از سیاست شفاف و خداپسندانه است؛ سیاستی که در پرتو اتخاذ تصمیمی درست و منطقی، تامین کننده منافع ملی و بر اساس تعالیم پویای اسلام باشد.

همه می دانیم در جهانی که زندگی می کنیم به هیچ عنوان نمی شود دروازه ها را بر روی خویش بست و به تعبیری در گوشه ای نشست و کار به خوب وبد دیگران نداشت. امروز شرایط در دنیا به گونه ای است که اگر شما هم به دیگران کاری نداشته باشید، آنان دست از سر شما بر نمی دارند و با شما کارها دارند.

بدیهی است که در یک چنین اوضاع و شرائطی، هر کشوری حق دارد بر اساس منافع و مصالح ملی و ارزشی خویش با هر دولت و کشوری که دلش بخواهد، پیمان های مختلف سیاسی، نظامی، اقتصادی، فرهنگی و ... ببندد و عقد کند. پس بحث بر سر اصل بستن پیمان با کشوری خاصی نیست؛ اما تشخیص اینکه کدام پیمان و با کدام کشوری به سود ملت و دولت افغانستان است، این بر می گردد به درایت و شعور سیاسی.

امیدواریم خبرگان و نمایندگان مردم افغانستان درخانه ملت، با درک و مد نظر قرار دادن تمامی زوایای پیدا و پنهان منافع ملی و منطقه ای، با اتخاذ تصمیم و فیصله درست و خدا پسندانه درمورد پیمان استیراتیژیک میان امریکا وافغانستانٰ، در راستای تامین خواستهای اساسی مردم افغانستان گام بگذارند.