ایجاب می کند تا نهادهای امنیتی کشور، به جای تعریف و تمجید از نیروهای پولیس ملی، به وظائف و مسئولیت های امنیتی خویش توجه جدی تر نمایند.

حملات اخیر انتحاری در چند ولایت کشور از جمله پایتخت، یکبار دیگر اوضاع در افغانستان را ملتهب کرد.

این حملات که به شکل دقیق و سازمان یافته، طرح ریزی شده بود، برای بار چندم نهادهای امنیتی کشور را زیر سوال برد. انتقاد از نهادهای استخباراتی کشور به حدی شدید بود که پیش از همه رییس جمهور حامد کرزی، ضمن تجلیل از شجاعت و رشادت های پولیس ملی، ریاست عمومی امنیتی کشور را به باد سخت ترین اعتراض و انتقاد گرفت.

البته در این انتقاد، رییس جمهور به تقصیر نیروهای ناتو در افغانستان نیز اشاره ای داشت و از اینکه یک چنین حملات وسیع و گسترده ای در مقابل چشمان نیروهای امنیتی کشور و ناتو، اتفاق می افتد، شگفت زده شده و آن را قابل بررسی می داند.
این بار اول، دوم و حتی سوم نیست که افغانستان و به خصوص شهر کابل، شاهد یک چنین حملات تخریبی و رعب آوری می باشد. اوضاع از این جهت به حدی وخیم است که کارمندان ریاست عمومی امنیت ملی نیز از پاسخ گفتن به خبرنگاران در باره حملات اخیر پایتخت و چند ولایت دیگر و آنهم به صورت همزمان، عاجز مانده اند!

سخنگویان وزارت امور داخله و نهادهای امنیتی، در برابر پرسش های خبرنگاران مبنی بر انتقاد از عملکرد نیروهای امنیتی، آنان را به عملکرد قابل قبول نیروهای پولیس، حواله می دادند؛ با این استدلال، که گذشتن دشمن از کمربند امنیتی پایتخت و جابجایی آن همه اسلحه سبک و سنگین به داخل ساختمانهای نیمه کاره، چندان مهم نیست، بلکه مهم آنست که افسران و سربازان شجاع پولیس ملی کشور، شجاعانه در برابر آنان ایستادند و آنان را به هلاکت رساندند و در اسرع وقت، اوضاع را تحت کنترول خویش درآورده و آرامش را به مردم پایتخت برگرداندند.

اما اینکه خود اینها چه کرده اند و در زمانی که دشمن، با راحتی خیال، به حمل و نقل و جابجایی مهمات سبک و سنگین به نقاط حساس و استراتژیک پایتخت، مصروف بوده است، به کدام کار مهمتری مصروف بوده اند، سوالی است که همچنان ذهن مردم افغانستان را به خود مشغول کرده است.
زمانی به اهمیت پرسش بالا بیشتر افزوده می شود که بدانیم نقاط مورد حمله قرار گرفته در پایتخت، از مکانهایی بوده است که تحت پوشش شدید امنیتی از هر طرف و جهتی قرار دارند؛ ساختمانهای نیمه کاره در چهار راهی زنبق، شیرپور و دارالاامان، مکانهایی که بدلیل واقع شدن سفارتخانه های خارجی، نزدیکی آنها به ارگ ریاست جمهوری و پارلمان کشور، از بالاترین درجه امنیت و حراست برخورداراند.

چنانچه تجربه سالهای اخیر نشان داده است، باب انتحار و انفجار بر روی کشور ما باز شده است و احتمالاً در آینده های نه چندان دور نیز با حوادثی از این دست روبه رو خواهیم بود. پس ایجاب می کند تا نهادهای امنیتی کشور، به جای تعریف و تمجید از نیروهای پولیس ملی، به وظائف و مسئولیت های امنیتی خویش توجه جدی تر نمایند.
عجیب است با آنکه چندین بار متوالی، برج ها و ساختمانهای نیمه کاره در کابل و سایر ولایات، مورد سوء استفاده مخالفان نظام و مردم قرار گرفته و تقریباً هر بار با استفاده از همین شیوه، نقاط مهم و راهبردی، هدف قرار گرفته اند، باز هم هیچ توجه جدی در حفاظت و حراست از این ساختمانهای شوم نیمه کاره و حوالی آن صورت نگرفته است!!

به نظر می رسد حفاظت دقیق و همه جانبه از برج های سر به فلک کشیده ی نیمه کاره در کنار تدابیر موثر دیگر امنیتی، می تواند لااقل یکی از راههای نفوذ و رخنه دشمن در داخل شهرها را سد کند. راهبرد دیگر همکاری مردم با نیروها و ارگانهای امنیتی در کشور است. ممکن نیست آن همه اسلحه سبک و سنگین در ساختمانهای نیمه کاره انتقال داده و جاسازی شود، اما کسی از آن آگاه نشود!

با تاسف باید گفت که در میان مردم ما نوعی بی تفاوتی نسبت به مسایل دولتی و حتی نسبت به کشور و سرنوشت شان حاکم شده است؛ به گونه ایی که هر کسی سر در لاک خود فرو برده و همگی دچار بی خیالی و به تعبیر واضح تر، بی تفاوتی شده اند. البته وجود بیکاری و فقر طاقت فرسا در میان اقشار مختلف مردم را هم نباید نادیده گرفت.
چه بسا برخی از افراد در بدل اخذ مقداری پول، با هموار کردن راه برای دهشت افگنان و همکاری با آنان و حد اقل سکوت در برابر اقدامات تخریبکارانه آنان، آنان را در رسیدن به اهداف غیر انسانی شان، کمک و یاری دهند.

به هر تقدیر، رخدادهای ناهنجار اخیر در کشور، پیش از همه چنانچه رییس محترم جمهور کشور نیز اشاره داشت، نهادهای امنیتی و استخباراتی کشور و نیز نیروهای خارجی در افغانستان را به رشته پرسش و مواخذه می بندد و به خصوص نیروهای استخباراتی و نظامی ناتو را که با آن همه امکانات و ادعا، نمی توانند در برابر تعدادی مخالف، کاری از پیش ببرند!

هر چه هست، هدف از حملات اخیر چنانچه ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان آن را به گردن گرفته است، تحت فشار قرار دادن حکومت افغانستان در آستانه امضای پیمان راهبردی با امریکا از یک طرف و پیش دستی نسبت به حزب اسلامی، در امتیازگیری در مذاکرات صلح از سوی دیگر است؛ به گونه ای که حملات اخیر، اعزام هیات از سوی گلبدین حکمتیار و مذاکرات آنان با رییس جمهور در ارگ ریاست جمهوری را تحت الشعاع قرار داد. چیزی که طالبان به دنبال آن بودند.

به هر حال، گذشت زمان نشان خواهد داد تا کدام یک از دو رقیب سرسخت دولت افغانستان خواهند توانست با امتیازات و برگ های برنده بیشتر، وارد میدان مذاکرات صلح در کشور شوند.

نویسنده: سید فاضل محجوب