خانواده از دیدگاه حضرت فاطمه(س) كانونی مقدس است و میزان قداست آن به حدی است كه او دوست دارد تمام مدت عمر و اوقات خود را درآن بگذارند و آن را سنگری محكم در جبهه كارزار جهانی بسازد.

«نقل شده است كه حضرت زهرا(س) با فرزندش امام حسن مجتبي(ع) بازي مي‏كرد و او را بالا مي ‏انداخت و مي ‏فرمود: پسرم حسن، مانند پدرت باش. ريسمان ظلم را از حق بر كن. خدايي را بپرست كه صاحب نعمتهاي متعدد است و هيچ گاه با صاحبان ظلم و تعدي، دوستي مكن.» ( تربيت توام با محبت‌ ، زن روز -1874)

خانواده از دیدگاه حضرت فاطمه(س) كانونی مقدس است و میزان قداست آن به حدی است كه او دوست دارد تمام مدت عمر و اوقات خود را درآن بگذارند و آن را سنگری محكم در جبهه كارزار جهانی بسازد.

از نظر او همه چیز از خانواده آغاز می گردد، حتی سعادت یا بدبختی یك ملت در خانواده رقم می خورد و عزت و سعادت جامعه از آنجا منشأ می گیرد. هم چنین اگر با دیدی وسیع تر نگریسته شود جنگها و صلحها در محیط و جو خانواده تكون می یابد. و در آنجاست كه كودكان، یعنی پدران فردای بشر درس ها می آموزند.

بدین سان اگر بنای رشدی در جامعه ای است آغاز آن باید از خانواده باشد.
حضرت فاطمه(س) درباره فرزند این تصور و اندیشه را دارد كه امانتهای خداوند در دست پدر و مادرند و والدین در برابر حفظ و رشد این امانت مسؤولند. او فرزند را بعنوان كالائی بی ارزش نمی شناسد كه او را به دست لله ها و دایه ها بسپارد بلكه آنها را وجودهائی ارزنده و در خور احترام و كرامت ذاتی می شناسد كه باید شخص مادر امر رسیدگی آنها را به عهده بگیرد.

او فرزند داری را شأن كوچكی نمی دانست كه امر اداره آن ها را به دیگران واگذارد. و یا با احساس حقارت از بچه داری بدنبال مشاغل پر سر و صدای بیرون رود. او خانه را مركز انسان سازی می شناسد و فرزندان را ثمره باغ وجود كه در خور هرگونه اعتنا هستند.
حضرت فاطمه(س) امر تربیت را امری تحول انگیز، سازنده، نجات ده بشر از خطرات و عوارض می شناسد. او می داند كه رمز پیشرفت و انحطاط فرد و جامعه در سایه تربیت قابل خلاصه شدن است. جامعه ای پیشرفته است كه تربیت آن پیشرفته باشد و قومی منحط به حساب می آیند كه تربیت آنها منحط باشد. هم او معتقد است كه این مادران اند كه زمینه را برای بهشتی شدن فرزندان فراهم می سازند و طبعاً رمز جهنمی شدن، انحراف و انحطاط فرد و جامعه هم در سایه تربیت و مخصوصاً تربیت مادران است.

این حقیقتی است كه ما پایه های رشد و انحراف را در سایه تربیت های صواب و یا انحراف آمیز بدانیم و تاریخ نمونه های مستندی را از آن به ما عرضه داشته است.
در این كلاس و مدرسه تربیت براساس اصل توحید است و ضابطه ایمان و باوری راستین، اصل جرأت دهی و با شهامت سازی در این خانه حاكم است، اصل اخلاق و انضباط، اصل تقوا و پاكدامنی، اصل غلبه حق بر هوای نفس، ترجیح همسایه بر خانه، ترجیح معنی بر ماده...

خانه او خانه زهد است بگونه ای كه دنیا آنها را نفریبد و مالك وجودشان نگردد، بلكه خود مالك دنیا باشند، زرق و برق های ظاهری در آن ارزش نداشته باشد. آنچه مهم است و می ارزد، رضای خداوند است و همه افرادی كه در این خانه اند بر این اساس و در مسیر این هدف زندگی می كنند.

هم چنین در این خانه اصل هماهنگی بین زن و شوهر در تربیت فرزندان وجود دارد، اصل اعتدال در امور، اصل سلطه ایمان، اصل غلبه اخلاق انسانی بر خواسته های حیوانی حكومت می كند و مبانی اسلام راستین مورد توجه است و سعی در اعمال اراده خداوندی و همسانی مشیت خود با مشیت خداوند.

از جمله مواردي كه در شيوه تربيت حضرت زهرا (س) جايگاه خاصي داشت، تحرك و بازي كودكان بود. اين فعاليت و تكاپو به قدري براي سلامتي و رشد مناسب كودك، ضروري است كه حتي براي تشويق آنها به تحرك و بازي، بزرگترها نيز بايد تن به بازي و جست و خيز بدهند. بازي در دوران كودكي به منزله واكنش كودك در برابر عوامل محيطي و بروز استعدادهاي نهفته اوست كه تأثيرات آن در كنار تقويت جسم و افزايش بنيه كودك، قابل توجه است. همچنين بازي، در تقويت نيروي ابداع و ابتكار كودك بي‏ نهايت، مؤثر است. بنابراين غفلت از بازي به هيچ وجه به صلاح كودك و والدين او نيست.

حضرت فاطمه(س) از همان دوران كودكي با فرزندانش همبازي مي‏شد، و به اين نكته نيز توجه داشت كه در بازي، نوع الفاظ و حركات مادر، سرمشق كودك، قرار مي‏گيرد؛ بنابراين بايد از الفاظ و جملات مناسبي استفاده كرد.

علاوه بر اين بايد در قالب بازي و شوخي، نفس كودك را تقويت نموده، او را به داشتن مفاخر و ارزشهاي اكتسابي تحريك و تهييج كرد. اينها همه مرهون در پيش گرفتن شيوه ‏هاي صحيح در اين رابطه است.

هموطن عزیز! داشتن جامعه ی سالم انسانی و اسلامی، میسر نمی شود مگر اهتمام و توجه به تربیت فرزندانمان با الگوگیری از بزرگانی چون دختر گرامی پیامبر اسلام (ص).