توهین به شعور عمومی و مقدسات مردم مسلمان افغانستان، پیدایش حس انتقام از آمریکاییها در بین نیروهای اردوی ملی افغانستان و پلیس این کشور و ضعف روز افزون دولت در کنترل اوضاع امنیتی از مصادیق مرتبط با خشم و انزجار عمومی است که می تواند طومار امضای پیمان استراتژیک را در هم بپیچد.

اما و اگر های امضای پیمان همکاری استراتژیک بین آمریکا و افغانستان مدت ها است که اذهان مهره چین های شطرنج سیاست را به خود مشغول ساخته است. از یک طرف دستگاه سیاسی اوبا ما سخت در تلاش است در زمان باقی مانده به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا امضای پیمان استراتژیک با دولت افغانستان را نهایی کند تا با درست جلوه دادن سیاست های اوباما در قبال افغانستان، مردم آمریکا را به رأی دوباره به اوباما متقاعد کند.

امضای این پیمان و به دنبال آن ایجاد پایگاههای نظامی دایمی آمریکا به منظور حفظ سه تا ده هزار نیروی نظامی این کشور در افغانستان نه تنها نوعی پیروزی برای اوباما محسوب خواهد شد بلکه هم پیمانان اروپایی وی را نیز به خواندن رجز خروج آبرومندانه از افغانستان تشویق خواهد نمود.

از طرف دیگر دولت کرزی نیز به امید گرفتن امتیازات هر چه بیشتر در ازای فراهم نمودن شرایط امضاء پیمان مذکور می تواند بیش از پیش با آمریکایی ها چانه زنی کند. طالبان، ضلع سوم مثلث "اما و اگرهای امضای پیمان استراتژیک" نیز با یکی به میخ و دیگری به نعل زدن دوست ندارند در صورت ماندگاری آمریکا در افغانستان قافیه رسیدن به قدرت را ازدست بدهند.

اما آنچه نشیب امضای پیمان استراتژیک بین آمریکا و افغانستان را در روزهای اخیر تند تر از فراز آن نموده است تا جاییکه احتمالات عدم امضای آن نیز شنیده می شود، طوفان خشم ملت افغانستان پس از قتل عام اخیر افراد ملکی در قندهار به دست نیروهای آمریکایی می باشد.

توهین به شعور عمومی و مقدسات مردم مسلمان افغانستان، پیدایش حس انتقام از آمریکاییها در بین نیروهای اردوی ملی افغانستان و پلیس این کشور و ضعف روز افزون دولت در کنترل اوضاع امنیتی از مصادیق مرتبط با خشم و انزجار عمومی است که می تواند طومار امضای پیمان استراتژیک را در هم بپیچد.

یکی از مواردی که در بازه های زمانی اخیر بارها و بارها ملت شهید پرور و مظلوم افغانستان را خشمگین نموده است، توهین به مقدسات و شعور عمومی آنهاست. آتش زدن قرآن و قتل عام اخیر افراد ملکی در قندهار که گفته می شود توسط یک سرباز مجنون آمریکایی انجام شده است، مردم افغانستان را نسبت به اصل حضور نیروهای خارجی در کشورشان تا جایی بدبین نموده است که آنها هرگز نمی توانند موضوع امضای پیمان استراتژیک با آمریکا و به دنبال آن حضور دایمی خارجی در افغانستان را تحمل کنند.

پیدایش و افزایش حس انتقام از نیروهای خارجی در بین نیروهای اردوی ملی افغانستان و پلیس این کشور دومین نشانه خشم و انزجار مردم افغانستان می باشد.

در سخنرانی اخیر پانتا، وزیر دفاع آمریکا، در افغانستان نیروهای امنیتی افغانستانی از حمل اسلحه به داخل سالن محل ملاقات پانتا با مقامات نظامی ارشد آمریکایی و افغانستانی منع شدند که این خود گفته فوق را تایید می کند.

سومین عامل پیدایش خشم عمومی نسبت به نیروهای خارجی در افغانستان مواضع نه چندان قاطع دولت کرزی در برخورد با جنایات خارجی ها به ویژه آمریکاییها در افغانستان می باشد. دولت افغانستان به جای محکوم کردن صرف جنایات می توانست برای تسکین درد ملت گامهای عملی تری بردارد.

در شرایط کنونی اگر آمریکاییها نتوانند با باز بینی اشتباهات گذشته و قول عدم تکرار آنها از مردم افغانستان دلجویی و آتش خشم آنها را خاموش کنند هرگز نمی توانند حتی بحث امضای پیمان و نهایی نمودن آن را حتی دوباره تکرار نمایند. مردم شریف افغانستان می دانند که آمریکاییها در خروج از افغانستان بعد از سال 2014صادق نیستند و تنها شکل حضور آنها در افغانستان تغییر خواهد کرد و نیروهای جاسوسوی "سی آی ای" جای سربازان تفنگ به دست آمریکایی را خواهد گرفت.

نویسنده: حفیظ الله رجبی