از پاسخ مبهم رئیس جمهور افغانستان به در خواست دبیر کل ناتو، به روشنی می توان حدس زد که رئیس جمهور افغانستان، تحت تاثیر شدید اوضاع اخیر در کشور، نمی تواند پاسخ صریح و شفاف به طرف امریکایی اش بدهد.

آقای زلمی خلیل زاد در کنفرانسی در کابل ، نگرانی اش را از تاخیر در امضاء سند راهبردی با ایالات متحده امریکا ابراز داشته است.
وی گفته است، دولت های منطقه، از جمله همسایگان افغانستان از تاخیر امضاء سند استراتژیک دولت افغانستان با امریکا، استفاده سوء خواهند کرد.
خلیل زاد درادامه با اشاره به اینکه، تاخیر در امضاء سند راهبردی به نفع هیچ یک از دو کشور افغانستان و امریکا نیست،اضافه می کند که " اگر وضعیت به همین شکل ادامه یابد، برای مدت مشخصی به حضور نیروهای خارجی در افغانستان ضرورت است".

حضور زلمی خلیل زاد در کابل آنهم در شرایطی که رابطه کابل و واشنگتن درپی تظاهرات مردم افغانستان در اعتراض به قرآن سوزی و کشته و زخمی شدن تعدادی از افغان ها و نیروهای خارجی، رو به وخامت گذاشته است، قابل درک و توجیه است .

واقعیت آنست که مقامات امریکایی، از وقوع حوادث اخیر در مناطق مختلف افغانستان، شوکه و نگران شده اند.
اعتراضات شدید مردمی نسبت به عملکرد غیر مسئولانه نیروهای امریکایی در بگرام، دولتمردان امریکا و تا حدودی مقامات حکومت کابل را نگران سر نوشت پیمان راهبردی کرده است.

نگرانی و تشویش مذکور در اظهارات مقامات مختلف امریکایی، مشهود و آشکار است. غیر از زلمی خلیل زاد که ماموریت یافته است در این راستا، به کابل سفر کند، اندرس فوگ راسموسن، دبیر کل ناتو در یک تماس تیلفونی از رئیس جمهورافغانستان خواسته است تا در امضاء سند راهبردی با امریکا عجله کند.

بر اساس خبر نامه ریاست جمهوری کشور، آقای حامد کرزی در پاسخ به درخواست راسموسن، به شروط مطرح شده از سوی دولت و جرگه عنغوی افغانستان اشاره کرده و گفته است که در امضاء سند راهبردی، مواردی چون احترام به حاکمیت ملی افغانها، سپردن زندان ها به افغان ها، زندانی نشدن هیچ افغان بدست خارجی ها و توقف عملیات های شبانه، باید مدنظر قرار گیرد .

از پاسخ مبهم رئیس جمهور افغانستان به در خواست دبیر کل ناتو، به روشنی می توان حدس زد که رئیس جمهور افغانستان، تحت تاثیر شدید اوضاع اخیر در کشور، نمی تواند پاسخ صریح و شفاف به طرف امریکایی اش بدهد.

این طبیعی است که نگرانی رئیس جمهور کشور وتیم طرفدار امضاء پیمان راهبردی باامریکا، بمراتب بیشتر از مقامات امریکایی باید باشد. چرا که بر بنیاد تحلیلی، بقاء و دوام برخی از مقامات در افغانستان، بستگی به پیمان مذکور، با امریکا دارد.
درربط به اظهارات اخیر آقای زلمی خلیل زاد و نگرانی ایشان باید گفت: نگرانی و تشویش فکر و ذهن ایشان قابل درک است؛ چرا که ایشان نه بعنوان یک صاحب نظر افغان که از نشانی یکی از مقامات امریکایی به قضایای افغانستان و پیمان راهبردی با این کشور بر خورد می کند.

واقعیت آنست که افرادی مانند آقای خلیل زاد خلیی وقت است که دردیدگاه ملت ما به عنوان یک امریکایی مطرح بوده و ایشان نیز نمی توانند از آدرس یک افغان با قضایای افغانستان مواجه شود.

شکی نیست که برخی از افغان ها در داخل و خارج، آقای خلیل زاد را در اظهارات اخیرش همراهی می کنند.
در اینکه برخی از افغان ها، طرفدار امضاء‌ پیمان راهبردی با امریکا هستند، تردیدی وجود ندارد؛‌ همچنانکه بسیاری از آنان با امضاء چنین پیمانی، در هر حالت آن، مخالفت می کنند. بدهی است که هر کدام نیز دلایل خاص خود را دارند.

اما آنچه می توانیم به عنوان یک دیدگاه، از آن دفاع کنیم آنست که درقدم نخست، ما با بستن هر نو پیمان چه راهبردی و چی غیرآن، با امریکا و هر یک از دولت های اروپایی مخالفیم .

ما بر این باوریم که اگر حاکمان ورهبران ما، به تدبیر درست و حکومت داری سالم روی بیاورند و به جای تکیه به این و آن کشور، به امکانات و توانمندی های بومی خویش، اتکاء کنند، هیچگاه نیازی به بستن پیمان با بیگانگان پیدا نمی شود.
البته این نکته را نیز لازم است یاد آورشویم که مخالفت با پیمان راهبردی، به هیچ عنوان به این معنی نخواهد بود که پذیرای سلطه و نفوذ قدرت های منطقه ای و همسایگان، به خصوص پاکستان باشیم.

امروزه همه ملت ها آموخته اند و در واقع همین کشورهای منطقه ای و همسایگان به ما یاد داده اند که درقدم نخست، هر کشور و دولت باید بفکر منافع ملی خویش باشد و در قدم بعدی و درصورت توان و امکانات، همسایگان و دیگران را نیز کمک و معاونت کند.

ما اگر از یکسو با حضور نیروهای خارجی در افغانستان موافق نیستیم، از طرف دیگر با میدان قرار گرفتن کشور خویش جهت رقابت منافع قدرت های منطقه ای و همسایگان نیز شدیداً مخالفیم .

ایده ما در ربط به حل و فصل دقیق و اساسی افغانستان، همانیست که بارها یاد آورشده ایم و آن تلاش و همکاری صادقانه تمامی دولت و کشور های اسلامی و منطقه ای است، بدون حضور حتی یک نیروی امریکایی و اروپایی. ما همواره تذکر داده ایم که افغانستان قلب بیمار و مریض احوال کشور های منطقه و همسایه است و تا این قلب بصورت اساسی و ریشه ای درمان نشود، امنیت و آسایش ابداً به سائر اعضاء و جوارح آن که عبارت از کشور های منطقه و همسایه باشد، بازنخواهد گشت.

آنانی که خیال می کنند با ناامن، فقیر و نیازمند نگهداشتن افغانستان، می تواند به منافع نا مشروع ملی و غیر ملی شان برسند، شدیداً در خبط و اشتباه بزرگ سیاسی به سرمی برند! این حرف را دولت های همسایه و منطقه، هشدار، زنگ خطر، اخطار و یا هر چیزی که فکر می کنند، بکنند؛ اما مطمئن باشند که بدون کمک به ایجاد ثبات و امنیت واقعی در افغانستان، خود آنان نیز ابداً به ثبات و امنیت دلخواه دست نخواهند یازید.

نویسنده: سید فاضل محجوب