نگرانی رایان کراکر؛ سفیر امریکا درکابل از تداوم اعتراضات خودجوش و مردمی مسلمانان افغانستان در برابر عمل زشت و ضد اسلامی نیروهای امریکایی در بگرام نسبت به قرآن کریم، نشانگر اوج هراس و ترس مستولی بر نظام سلطه است.

امریکا در افغانستان سال 90، تلاش فراوانی می کند تا شبیه شوروی در افغانستان سال 67 نباشد. به همین جهت همواره بر مشروعیت حضور خود تاکید می ورزد و از جهتی سعی فراوانی می کند تا اینگونه وانمود نماید که این، دولت و مردم افغانستان هستند که می خواهند امریکا در کشور شان بماند و به آن نیاز دارند.

در این شکی نیست که مردم و دولت افغانستان پس از سال ها جنگ و خون ریزی و خشونت، سرانجام باید راهی برای گذار به زندگی صلح آمیز پیدا می کردند و شاید در سال 2001 میلادی یکی از راه ها حمله و حضور نیروهای بیش از 40 کشور خارجی در افغانستان بود.

به همین جهت در ابتدای امر این موضوع مورد استقبال و حمایت مردم و دولت افغانستان قرار داشت و از مشروعیت بین المللی نسبی نیز برخوردار بود.
سازمان ملل متحد یکی از معدود نهادهایی است که به مواردی اینچنین می تواند مشروعیت ببخشد و آن را امری قانونی و مورد نیاز تشخیص دهد؛ اما باید توجه داشت که اکنون بیشتر از ده سال از آن زمان می گذرد. افغانستان دارای دولتی مستقل و مردمی و نهادهای انتخابی است. لذا بسیاری از معادلات تغییر کرده است.
از جانب دیگر ساز و کارهای تازه ای در منطقه و جهان در حال شکل گیری است. انتظارات و چشمداشت های مردم از خارجی ها و دولت افغانستان به تناسب تحولات منطقه ای و جهانی افزایش یافته است و از طرفی،‌ اوضاع جاری برخلاف انتظار بدتر شده است.
موج بیداری اسلامی در کشورهای عربی و شمال افریقا معادلات تازه ای را در عرصه روابط بین المللی، برخورد تمدن ها و رویارویی ایدئولوژی ها پدید آورده است.

امروزه دیگر نمی توان همانند گذشته به برتری ایدئولوژیک یک قدرت در همه عرصه ها باور داشت. انتخابات های پساانقلاب در خاورمیانه از جمله مصر و تونس شاهد روشنی بر این مدعاست.
از سوی دیگر، نگاه تفوق طلبانه و از موضع قدرت به اسلام و مسلمانان از سوی هر مرجعی و در هر مقطعی از تاریخ که باشد، محکوم به شکست است.
امریکا در طول ده سال حضور خود در افغانستان و نیز عبرت تاریخی که شوروی به میراث گذاشت باید یاد می گرفت که بازی در زمین افغانستان، چندان که تصور می شود هم آسان نیست؛ این مردم ممکن است فقیر باشند، شمار زیادی از جوانان این وطن ممکن است از امکانات اولیه زندگی و تحصیل محروم باشند و... اما آنچه همچنان برای همه مردم افغانستان بدون هیچ استثنایی اولویت و اهمیت غیرقابل عدول دارد، دین است.

دین عنصر محوری زندگی فردی و جمعی همه مردم افغانستان است و با توجه به اینکه اسلام و مسلمین در تحولات یکسال اخیر خاورمیانه نیز پیشرفت ها و پیروزی های چشمگیری کسب کرده اند،‌ مردم افغانستان با بصیرت و آگاهی متوجه این معنا هستند که دیر یا زود پیروزی از آن اسلام است و آنها باید در پاسداشت از ارزش های اسلامی خویش متعهد باشند؛ حتا اگر این امر، به قیمت خون ده ها جوان این وطن تمام شود.

نگرانی رایان کراکر؛ سفیر امریکا درکابل از تداوم اعتراضات خودجوش و مردمی مسلمانان افغانستان در برابر عمل زشت و ضد اسلامی نیروهای امریکایی در بگرام نسبت به قرآن کریم، نشانگر اوج هراس و ترس مستولی بر نظام سلطه است.

رایان کراکر اخیرا در گفتگو با شبکه سی ان ان گفت:"در حالی که تقاضاها جهت خروج قبل از وقت نیروهای امریکایی از افغانستان به دلیل افزایش خشونت در مقابل امریکایی ها مطرح شده است، ایالات متحده باید در مقابل چنین تقاضاها ایستادگی کند."
وی همچنین افزود:"تنش ها در اینجا در حال افزایش است. به نظر من ما باید بگذاریم اوضاع بهتر شده و فضا عادی گردد، بعد از آن به کار خویش ادامه دهیم."

کاملا روشن است که در پشت سخنان آقای کراکر، نوعی هراس مبهم نسبت به اخراج نیروهای امریکایی از افغانستان توسط مردم این کشور و تکرار تجربه شوروی وجود دارد.

این در حالی است که امریکایی ها و دیگر نیروهای خارجی اعلام کرده اند که در سال 2014 کلیه نیروهای خود را از افغانستان خارج خواهند کرد؛ اما در ضمن اذعان می کنند که امریکا اهداف بلندمدتی در افغانستان داشته و در نظر دارد طی پیمانی با دولت افغانستان، به حضور خود در این کشور استمرار بخشد.

به نظر می رسد اقدام زشت نیروهای خارجی در بگرام، تمامی پروژه های پنهانکارانه امریکا برای حضور طولانی در افغانستان را با موانع بزرگی روبرو کرده است و از سوی دیگر، این کشور با اهانت سیستماتیک به مقدسات دینی مردم افغانستان، وارد میدانی مملو از ماین شده است.

از جانب دیگر، تسری دامنه الگوی بیداری اسلامی جاری در جهان اسلام، به افغانستان نیز بر حجم نگرانی و هراس امریکایی ها در این خصوص افزوده است؛‌ اگرچه سعی بسیاری انجام می شود تا ماهیت اعتراض های مردمی جاری در افغانستان به نوعی مورد دستبرد قرار گرفته و به گروه های دهشت افکن نسبت داده شود.
در هر حال، به نظر می رسد شمارش معکوس برای امریکایی ها شروع شده و ده سال زمانی مناسب و کافی برای شناخت سرزمینی به نام افغانستان با آن تاریخچه درخشان بیگانه ستیزی بود.