مردم افغانستان نه تنها نسبت به اهانت های روشمند و برنامه ریزی شده نیروهای خارجی به مقدسات دینی و مذهبی خود،‌ خشمگین و معترض اند؛ بلکه اساسا نفس حضور این نیروها را به زیان منافع ملی، برخلاف معتقدات و باورهای اسلامی و مخل نظم و امنیت اجتماعی خود می دانند.

روز سه شنبه هفته جاری، کابل باردیگر شاهد گردهمایی گسترده و اعتراضی شمار زیادی از مردم مسلمان افغانستان بود.

این تظاهرات که در اعتراض به بی حرمتی غیرانسانی و تعمدی سربازان اشغالگر خارجی در پایگاه نظامی بگرام به ساحت مقدس قرآن کریم؛ آخرین کتاب آسمانی و منشور زندگی فردی و جمعی بیش از یک میلیارد مسلمان در سراسر جهان برگزار گردیده بود، بخشی از خشم و اعتراض جمعی مردم افغانستان نسبت به عملکردهای ضد انسانی و ضد اسلامی نیروهای اشغالگر و جنایتکار خارجی می باشد.

جان آلن؛ فرمانده کل نیروهای ناتو در افغانستان، بلافاصله پس از راه اندازی این تظاهرات خودجوش مردمی در نزدیکی پایگاه نظامی بگرام با صدور اعلامیه ای رسمی از رییس جمهور، دولت و مردم افغانستان عذرخواهی کرد و گفت که در این زمینه دستور تحقیقات فوری را صادر کرده و به نیروهایش توصیه کرده که روند بیرون انداختن کتاب ها از پایگاه بگرام را متوقف و کتاب های نیم سوخته بیرون انداخته شده را فورا به گونه مناسب جمع‌آوری کنند.

حادثه، درست زمانی آغاز شد که تعدادی از کارگران افغانستانی پایگاه نظامی بگرام در شمال کابل، متوجه شدند که تعدادی قرآنکریم که به صورت توهین آمیز و عمدی به آتش کشیده شده بودند از سوی نیروهای اشغالگر، به بیرون ریخته شده اند.
رسانه ها گزارش دادند که هزاران نفر در اعتراض به این امر، در بیرون از پایگاه بگرام، گردهم آمده و با سر دادن شعارهای ضد امریکایی به سوی پایگاه بگرام سنگ پرتاپ می کردند.

واکنش شتاب‌آلود و عجولانه نیروهای اشغالگر نشان می دهد که آنها با دقت و حساسیت، مترصد اوضاع هستند و تلاش می کنند با هر بار تکرار و تعمد در اهانت های سیستماتیک به مقدسات مسلمانان، با یکبار عذرخواهی و وعده توقف و عدم تکرار آن، حساسیت های ایجادشده در این زمینه را کاهش دهند و سرانجام با ایجاد نوعی جو بی تفاوتی اجتماعی نسبت به اشتباهات عمدی(!) خود، از مقدسات دینی و مذهبی مردم، حساسیت زدایی کنند.

اما در این میان، آنچه مسلم است این که مردم افغانستان نه تنها نسبت به اهانت های روشمند و برنامه ریزی شده نیروهای خارجی به مقدسات دینی و مذهبی خود،‌ خشمگین و معترض اند؛ بلکه اساسا نفس حضور این نیروها را به زیان منافع ملی، برخلاف معتقدات و باورهای اسلامی و مخل نظم و امنیت اجتماعی خود می دانند.

اینکه اکنون بلندپایه ترین مقام نظامی خارجی، بلافاصله حاضر می شود تا به گونه خفت باری از یک اقدام شرم آور و ضد اسلامی نیروهای اشغالگر در افغانستان از رییس جمهور، دولت و ملت افغانستان عذر بخواهد،‌ نشان می دهد که آنها به خوبی از همگرایی ایجادشده میان آرای رییس جمهور، دولت و مردم افغانستان نسبت به عملکردهای غیر قابل توجیه و استعمارگرانه این نیروها در افغانستان آگاه اند و از این موضوع به شدت در هراس اند که مبادا این امر،‌ به یک اجماع فراگیر ملی علیه نیروهای خارجی تبدیل شود که در آن صورت، نیروهای اشغالگر مجبور خواهند بود همان راهی را طی کنند که همتای شوروی شان سال ها پیش از امروز پیمودند.

در این تردیدی نیست که مردم افغانستان، بی حرمتی و اهانت نسبت به مقدسات شان را به هیچ وجه برنمی تابند و در این خصوص در مقابل هیچ قدرت زورگو و سلطه گری کوتاه نخواهند آمد؛ اما آنچه برای نیروهای خارجی در این کشور، مایه نگرانی های فزاینده است این موضوع است که آنها می دانند این یگانه مورد حساسیت برانگیز و چالش ساز برای آنها نیست؛ عملیات شبانه و کشتار غیرنظامیان که بارهای خشم و اعتراض مردم و دولت افغانستان را برانگیخته و به همراه داشته است، اندک اندک به یک موضوع فراگیر ملی علیه نیروهای خارجی تبدیل می شود.

دستپاچگی نظامیان فرانسوی به دنبال شهادت 8 کودک بی گناه در ولایت کاپیسا و خشم و انزجار ریاست جمهوری، مجلس نمایندگان و مردم افغانستان در قبال آن، نشان از حساسیت وضعیت شکننده این نیروها در افغانستان دارد.
بر این اساس، در صورت تداوم این وضعیت، مردم و دولت افغانستان، دیر یا زود راه خود را از این نیروها در افغانستان جدا خواهند کرد و به یک دوره اشغالگری دیگر در تاریخ افغانستان، پایان خواهند داد.