اولویت اصلی برای مقام های روسی، حفظ وضعیتی است که با یکه تازی های امریکا و استفاده ابزاری آن کشور از شورای امنیت، ناتو، اتحادیه اروپا و کشورهای عربی، هر روز با چالش های بیشتری مواجه می شود.

به نظر می رسد روسیه و بازیگران جدید عرصه سیاست آن کشور، اکنون طرح بازگشت اقتدار تاریخی آن کشور در دوران حیات کمونیزم را موقتا از دستور کار خارج کرده اند.
اکنون اولویت اصلی برای مقام های روسی، حفظ وضعیتی است که با یکه تازی های امریکا و استفاده ابزاری آن کشور از شورای امنیت، ناتو، اتحادیه اروپا و کشورهای عربی، هر روز با چالش های بیشتری مواجه می شود.
پوتین که زمانی می رفت تا به محبوب ترین مرد روسیه تبدیل شود و به دنبال احیای هیبت، هیمنه و قدرت تاریخی روسیه بود، اکنون با وسواس و دقت فراوان، اوضاعی را زیر نظر دارد که می رود تا روسیه را نیز مشمول کشورهایی کند که امروزه در لیست تغییر از نوع غربی آن قرار دارند.
روسیه با ایجاد صنفی از متحدان همسو و همگرا با سیاست های خویش در منطقه و جهان، تا کنون اعتبار خود به عنوان یک قطب مورد اعتنای قدرت را حفظ کرده است؛ اما تحولات جاری در ایران، سوریه و پیشتر از آن در مورد لیبی و... تا حدود زیادی دیواره این قدرت را لرزان و آسیب پذیر کرده است.
البته مراد از نام گرفتن کشورهایی چون ایران و سوریه و لیبی، الزاما به معنای در کنار هم قرار دادن این نظام ها نیست؛‌ اما واقعیت هایی وجود دارد که امروزه قدرت های جهان را در همه عرصه ها اعم از سیاست و اقتصاد و... در مقام یک ابرقدرت قابل اعتنا قرار می دهند. روسیه نیز در هر یک از این کشورها، میزان قابل توجهی از منافع سیاسی و اقتصادی دارد و داشته است و نمی خواهد یا نمی خواست آن را به آسانی به حریفان غربی خود واگذار کند؛‌ اما روند اوضاع به گونه ای است که نمی تواند به تمامی، بر وفق همان چیزی باشد که مطلوب روسیه است.
این تنها موضوعی نیست که می تواند مقام های روسی را نگران کند. روس ها اکنون به خوبی متوجه شده اند که موج خزنده کودتایی که از بیرون هدایت و مدیریت می شود به سوی روسیه نیز در حرکت است. این تحول، غیرقابل پیش بینی نیست. روسیه باری در زمان اقتدار شوروی پیشین نیز این تجربه را پشت سر گذارده و نمی تواند به آنچه از سوی رهبران به اصطلاح "دنیای آزاد" عنوان می شود با اعتماد و اطمینان کامل، برخورد کند.
انتخابات اخیر در روسیه که انتقادات گسترده ای را از سوی مجامع غربی به دنبال داشت و تظاهرات کوچک خیابانی را نیز شاهد بود، برای روس ها این زنگ را با آواز رسا به صدا درآورد که روسیه نمی تواند از آنچه غرب برای سلطه بر جهان، ذیل عناوینی چون دموکراسی، انتخابات آزاد، حقوق بشر و جامعه چندصدایی در پیش گرفته‌ در امان باشد.
همین امر در برابر منافع روسیه در لیبی اتفاق افتاد. یکی از دلایل عمده دخالت مستقیم قدرت های غربی علیه رژیم سرهنگ قذافی، مبارزه با منافع اقتصادی و نفتی روسیه و چین در لیبی بود. روسیه هم این را درک کرد؛ اما عملا کاری نتوانست انجام دهد.
اشارات روشن ویتالی چورکین؛ سفیر روسیه در سازمان ملل،‌ در خصوص عزم غرب برای تکرار تجربه لیبی در مورد سوریه، نشانگر آن است که روس ها نگران تجویز نسخه لیبی از سوی غرب در مورد سوریه هستند و این نگرانی از یک نگرانی بزرگتر دیگر آب می خورد؛ نگرانی از میان برداشته شدن تدریجی سپرهای دفاعی روسیه در منطقه و جهان؛ تا راه برای پرداختن مستقیم به مسایل مبتلابه روسیه باز شود.
اکنون با طرح قطعنامه سخت گیرانه علیه سوریه در شورای سازمان ملل، بار دیگر، ویتالی چورکین به میدان آمده و ادعا کرده است که این قطعنامه برخی از خطوط سرخ روسیه در مورد سوریه را نقض می کند. او اگرچه از تحریم تسلیحاتی سوریه به عنوان یکی از خطوط سرخ کشورش یاد کرده؛‌ اما به نظر می رسد یکی دیگر از خطوط سرخ روسیه و شاید مهمترین آن، احساس خطر از دست رفتن یکی دیگر از سپرهای قدرتمند حفاظتی روسیه یعنی سوریه باشد؛ زیرا این قطعنامه عملا موضوع کناره گیری بشار اسد و استقرار نیروهای خارجی در آن کشور را تجویز می کند.
ایران اگرچه به مراتب از وضعیت بهتری نسبت به همه کشورهای هدف امریکا و غرب،‌ برخوردار است؛‌ اما همچنان به عنوان یکی از کشورهای هدف، در لیست مداخلات خزنده و براندازنده غرب قرار دارد.
در هر حال این پرسش را شاید در حال حاضر نتوان پاسخ قاطعی برای آن یافت که آیا روسیه حاضر است به منظور حفظ ثبات سیاسی و اجتماعی خود،‌ تا آخرین امکان به حمایت از سپرهای حفاظتی خود بپردازد یا خیر؛ اما واقعیت این است که روسیه اکنون متوجه این پروژه خزنده و براندازنده غرب شده و این می تواند در نفس خود، مهم باشد.