مقامات دولتی و حکومتی، ده سال تمام، ملت ستم دیده و رنج کشیده افغانستان را در بدترین وضع و حال اقتصادی رها کردند و در این مدت طولانی، مردم ما با بسیاری از کمبودها از جمله کمبود شدید نفت و گاز و نرخ‌های گزاف آن، دست و پنجه نرم کردند و به قول معروف، سوختند و ساختند.

بر اساس خبر رسانه‌ها، قرار داد استخراج نفت حوزه دریای آمو با یک شرکت بزرگ چینی به امضا، رسیده است. این قرار‌داد که کار آن از میزان سال آینده آغاز خواهد شد، قرار است در طی 25 سال آینده، حدود هفت ملیارد دالر سود عاید دولت و ملت افغانستان کند. پس از قرار داد مس عینک، این دومین قرار داد بزرگ و مهمی است که افغانستان با دولت چین به امضاء می‌رساند. در ده سال جاری، در میان جوامع بین المللی و همسایگان افغانستان، چین تنها کشوری است که توانسته است قرار‌دادهای بزرگ و تجاری با افغانستان را بخود اختصاص دهد. طبق اظهارات وزیر معادن و صنایع کشور ، شرکت طرف قرار داد چینی، موظف است تا جهت استخراج نفت آمو دریا و عرضه آن به بازار جهانی، پالایشگاهی در داخل افغانستان ایجاد کند. همچنان شرکت چینی مسئولیت دارد تا با ایجاد یک کلنیک و مکتب در محل استخراج نفت، به سروسامان دادن به وضعیت محیط زیست نیز توجه کند. بر اساس برآورد وزارت معادن و صنایع، سود هفت ملیارد دالری از چند ناحیه به بودجه وزارت معادن و صنایع سرازیر خواهد شد. یکی حق المتیازی است که دولت افغانستان 10 درصد از نفت استخراج شده می‌گیرد. قلم دوم عایداتی دولت افغانستان هفتاد درصد سود این پروژه است. قلم سوم عایداتی وضع مالیات بر سود شرکت است که مطابق قانون مالیات بر عایدات افغانستان اخذ می‌شود. قلم چهارم اخذ اجرت از سطح زمینی است که دولت به شرکت جهت تفحص و استخراج معدن می‌دهد که در مجموع عایدات افغانستان به هفت ملیارد دالر می‌رسد.
این بسیار نیک و امیدوار کننده است که دولت افغانستان به جایی رسیده است که از قرار داد‌های بزرگ و ارزشمندی با بزرگ‌ترین کشورهای جهان، حرف می‌زند. اما پرسش این است که دولت افغانستان چرا اینقدر دیر و آنهم پس از سپری شدن یک دهه تمام، بفکر کارهای اساسی و زیربنایی افتاده است؟! مقامات دولتی و حکومتی، ده سال تمام، ملت ستم دیده و رنج کشیده افغانستان را در بدترین وضع و حال اقتصادی رها کردند و در این مدت طولانی، مردم ما با بسیاری از کمبودها از جمله کمبود شدید نفت و گاز و نرخ‌های گزاف آن، دست و پنجه نرم کردند و به قول معروف، سوختند و ساختند. اما اینک و پس از سپری شدن تقریبا یک عمر از رژیم جدید در کشور، تازه دولتمردان محترم ما چشم وا کرده‌اند و شاهد ضرورت‌ها و انجام برخی از کارهای بنیادین در وطن شده‌اند !!
با وجود چندین بند برق و وجود زمینه‌های زیاد در بیشتر نقاط کشور جهت ایجاد بند‌های جدید آب، هنوز که هنوز است، بخش اعظمی از ساکنان پایتخت از نبود برق و آب کافی، شدیدا رنج می‌ برند‍! ناهنجاری‌ در سیستم درسی معارف به حد انفجار خودش رسیده است. میزان ناچیز معاشات معلمان، آنان را نسبت به تعلیم و تربیه اولاد وطن که به نوعی فرزندان خود آنها می‌باشد، بی‌تفاوت و بی‌توجه ساخته است. وجود وضعیت مذکور در معارف، تعدادی از افراد سودجو و فرصت طلب را به وسوسه انداخته و آنان با سوء استفاده از آنارشیزم همه جانبه در کشور، دست به ایجاد و راه‌اندازی مؤسسات تحصیلات عالی، لیسه‌ها و مکاتب ابتدائیه زده‌اند. بسیاری از استادان و معلمانی که استعداد و توان تدریس خوب و معیاری را دارند، بدلیل کمی معاش در نظام آموزشی وزارت معارف، دانشگاهها، لیسه‌ها و مکاتب ابتدائیه دولتی را ترک گفته و راهی موسسات و لیسه‌های خصوصی شده‌اند. درپاره ای از موارد نیز مشاهده شده است که برخی از افراد بی‌سواد و چالاک، با تهیه‌ی اسناد و مدارک تقلبی و ساختگی، وارد ساختار تدریسی دانشگاههای خصوصی شده‌اند! و با تاسف و در اثر آسان گیری و سهل انگاری‌های غیر مسؤلانه مسئولان نامتعهد برخی از دانشگا‌ههای خصوصی، افراد مذکور، بر سر صنف‌های دانشگاههای کذایی حاضر شده و معلوم نیست بجای درس مربوطه، چه خذعبلات و مهملاتی را به دانشجویان بی‌نوا و بی‌خبر از همه جا، منتقل می‌کنند!! مشکل و نگرانی دیگر آن است که نکند سود حاصله از قرار داد‌های بزرگی چون استخراج معادن نفت و گاز و مس و طلا و... نیز مانند بسیاری از سرمایه‌های ملی دیگر، اساسا به جیب ملت نرفته و بطور نامساویانه، میان تعدادی از دولتمردان و زورمندان مربوطه، توزیع و تقسیم شود! کاری که تاکنون با سرمایه‌های ملی و نیز کمک‌های کلان جامعه‌ی جهانی شده است! آن وقت تنها دست‌آورد و سود این مردم، از انعقاد قرار‌دادهای وزین و پرسود، محیط زیست کثیف و آلوده به انواع آلاینده‌های نفتی و گازی و... خواهد بود و بس. به هر حال، گمان می‌کنم زمان آن رسیده باشد که دولتمردان ما چشم باز کنند و با نگاه واقع بینانه به اطراف و اکناف خویش نظر بیندازند و هشدار و زنگ خطری را که خیلی وقت است بوسیله ملت‌های آزاده و به ستوه آمده از دست دولت‌های خود محور و نا خدمتگذار به صدا درآمده را جدی بگیرند و به این خیال هم نباشند که ملت افغانستان قانع و صبور و خسته‌اند؛ چرا که به قول امام علی (ع): "حکومت و پادشاهی، با کفر باقی می‌ماند، اما با ظلم و ستمگری، باقی نخواهد ماند." و ظلم و ستمی که امروز و به خصوص از ناحیه دولتمردان نادلسوز بر مردم افغانستان می‌گذرد، بر هیچ صاحب خردی پوشیده نیست.