دولت کابل در مقابل پاكستان كه همواره از ايجاد ناامني و تشديد آن در افغانستان سود ميبرد، بايد تصميمي شفاف و قاطع و به نفع مردم خود اتخاذ كند.

از بدو تشكيل پاكستان و ابراز وجود اين كشور به عنوان يك كشور مستقل سياسي، سياستهاي دولتمردان اين كشور در قبال افغانستان دو پهلو بوده و از حمايت غرب نيز در راستاي اعمال فشارها بر افغانستان در عرصه هاي گوناگون كشورمان همواره مدد گرفته، چه در زمان دولتهاي پيش از طالبان و چه با تشكيل اين گروه در افغانستان، با در نظر داشت اينكه گروه طالبان را نيز خود اين كشور پرورد و حمايتهاي بي شائبه خود را نيز از اين گروه در برهه هاي گوناگون تاريخي از آنان دريغ نداشت، ميتوان اين كشور را دشمن درجه يك كشور و ملت افغانستان قلمداد كرد و عدم استقرار صلح و ثبات در كشورمان را از توطئه هاي اين كشور با حمايت غربي ها در افغانستان دانست.
پاكستان در افغانستان از هيچ جنايتي فروگذار نكرده و در تمامي عملياتهاي انتحاري و كشتار مردم بيگناه ما به طرق گوناگون دست داشته است، گاه از طرق مستقيم، گروهك هاي تروريستي اين كشور در انجام عملياتهاي تخريبي دست داشته اند و خود به اين امر اذعان كرده اند و گاه نيز با انجام تحقيقات و شناسايي عاملين كشتار مردم از سوي مسئولين افغان، دستهاي پيدا و پنهان آن كشور آشكار شده است. البته اين كشور از اعمال تخريبي در افغانستان هيچ ابايي ندارد، تا جايي كه در اين اواخر به گونه غير مستقيم يا تلويحا شيطنت هاي تخريبي خود در افغانستان را بر عهده مي گيرد و صرف با يك ابراز تاسف و قول همكاري مشترك در راستاي ريشه كن سازي تروريزم، به افغانستان، در برابر جامعه جهاني، خود را مدافع صلح در افغانستان و منطقه معرفي كرده و با ابراز اين تاسفهاي كاذب، خود را از شراكت در تامين و تجهيز تروريزم بين المللي تبرئه كرده و يا حداقال با فرافكني هاي سياسي سعي در تحريف اذهان عمومي جهان مي كند.
در اين راستا كامياب هم بوده اما نه به دليل آنكه جهان واقعا فريب اين لانه تروريستان را بخورد بلكه جامعه جهاني مخصوصا كشورهاي غربي كه داعيه دار دموكراسي در جهان اند و افغانستان را بهترين گذرگاه براي رسيدن بر سلطه خود بر بلوك شرق ميدانند، به دلايلي چون نياز به پاكستان براي از بين نرفتن كامل گروه هاي تروريستي در اين كشور و افغانستان براي تامين اهداف شان در منطقه، نخواسته و نميخواهند كه اين هم پيمان استراتژيك خود در منطقه را از دست بدهند و يا با نارضايتي آن كشور از كشورهاي غربي روبرو شوند و بهترين دليل بر اين ادعا باج دهي هاي كلاني است كه امريكا و غرب به پاكستان داده و ميدهند.
اما آنچه كه در اين ميان مهم است سياست دوگانه و نامعلوم رييس جمهور كرزي در قبال پاكستان است، گاه دوست و برادر و گاه دشمن خطاب كردن هاي آقاي رييس جمهور، پاكستان را در مورد ضعيف و وابسته پنداشتن افغانستان به آن كشور باورمند كرده و اين است كه از ده سال گذشته به اين سو، روز به روز جري تر و گستاخ تر گشته و سياستهاي تخريبي اش در قبال افغانستان ديگر نه تنها حالت پنهاني ندارد بلكه به گونه آشكار و عريان به اعمال فشارهاي خود بر دولتمردان افغان ادامه ميدهد.
در اين اواخر، پاكستان در افغانستان همان سياستي را در پيش گرفته كه با دستهاي حاميان غربي اش انتظار ميرفت بگيرد، از عدم شركت اين كشور در كنفرانس بن دوم به بهانه هاي واهي و بي اساس گرفته تا انتقاد از دولت افغانستان در برهه هاي گوناگون تاريخ كه همواره به ضرر دولت و ملت افغانستان انجاميده است.
اما همانطور كه گفته شد دولت ما در قبال پاكستان هيچ گاه موضعي روشن نداشته و همين ابهام سياستهاي دولت، زمينه هاي دخالت امريكا در مسائل مربوط به روابط افغانستان و پاكستان را منجر شده است، امريكا از سويي خواهان حفظ روابط خود با پاكستان است چرا كه به اين قدرت هسته اي در منطقه نياز دارد تا اهرم فشار پتانسيل شده اي باشد براي مقابله با قدرتهايي اسلامي همانند ايران كه آنان نيز به قدرتهاي نظامي مطرحي در منطقه تبديل شده اند و هم در صورت نوميدي از دولتمردان افغان در راستاي اجراي سياستهايي مبني بر تامين منافع شان، بتواند به وقت نياز از اين كشوري كه هم به نعل ميزند و هم به ميخ، هم طالب و تروريست پرورش ميدهد و هم خود را همكار امريكا در راستاي مبارزه با هراس افكني ميشمارد، مدد بگيرد.
اما آنچه كه در اين ميان مهم مي نماياند، اين است كه دولت کابل در مقابل پاكستان كه همواره از ايجاد ناامني و تشديد آن در افغانستان سود ميبرد، بايد تصميمي شفاف و قاطع و به نفع مردم خود اتخاذ كند، هر چند كه اتخاذ اين تصميم به مزاج غرب و امريكا خوش نيايد، چون اين زياد به ضرر ما نيست، زيرا نبايد فراموش كرد كه امريكا در مقابل اين استدلال حقوقي افغانستان كه پاكستان علنا و با وجود شواهد و مدارك به اعمال تخريبي خود در افغانستان ادامه داده و ميدهد، به دليل عدم منطق پاسخگويي در مقابل اذهان و افكار عمومي جهان هم كه شده و نيز رعايت موازين بين المللي، نميتواند بر افغانستان خرده اي بگيرد و در صورت اعمال فشارهاي پنهاني نيز بر دولت افغانستان، دولتمردان ما نمي بايست از مواضع خود عقب نشيني كنند، چرا كه امريكا همانقدر كه به پاكستان نيازمند است به افغانستان نيز احساس نياز ميكند.
بهرحال، دولتمردان افغان بايد پس از سالها واقف بودن به خرابيهايي كه از ناحیه پاكستان نصيب اين مردم محروم گشته، در همين مقطع زماني در صدد یافتن راه حل هايي براي كوتاه كردن دست پاكستان از خاك افغانستان و نيز قطع دستان حاميان آن كشورباشند و در غير اينصورت، كشورمان همواره در موضع ضعف باقي خواهد ماند و اين همان چيزي است كه غرب ميخواهد.

نویسنده: مرضیه جعفری