حمله انتخاری هفته اخیر در میان عزاداران حسینی در کابل، با واکنش های شدید جهانی مواجه شد. تقریبا تمامی دولت ها و ملت ها، حمله غیر انسانی هفته اخیر در نزدیکی زیارت ابوالفضل العباس در کابل را محکوم کردند. اما تنها دولتی که نه تنها به محکوم کردن این حمله ناجوانمردانه دهان نگشود، وبلکه بطور تلویحی و غیر مستقیم از آن حمایت و تجلیل کرد، دولت اسلام آباد بود. بر اساس خبر رسانه ها، درست ساعاتی بعد از حمله انتحاری به عزاداران حسینی در کابل، آقای رحمان ملک، وزیر داخله پاکستان، در اظهاراتی از طالبان پاکستانی بدلیل آنچه که او آتش بس در روز عاشورا از جانب طالبان پاکستانی می خواند، تشکر کرد. اگر چه اظهارات غیر مسئولانه و کنایه آمیز رحمان ملک از سوی برخی از نهادهای دولتی کشور نظیر کمسیون دفاع از تمامیت ارضی مجلس نمایندگان، بی پاسخ نماند و رییس کمیته مذکور خانم شکریه بارکزی به وجه متناسب و لازم، جواب رحمان ملک را دادند؛ اما فکر می کنم قضیه به همین مقدار نباید خاتمه یافته تلقی شود؛ چرا که این حادثه، می تواند آغاز یک حرکت هدفمند، خطرناک و غیر انسانی در افغانستان باشد که امکان آن می رود به یکبار دوبار آن از سوی دشمنان ملت افغان بسنده نشود و در آینده های دور یا نزدیک، همچنان سیر سعودی خویش را بپیماید.
در همین راستا بد نیست سخنان رییس کمسیون دفاع از تمامیت ارضی ولسی جرگه خانم بارکزی را به نقد بگیریم:
بخشی از اظهارات ایشان که مربوط به ماهیت غیر انسانی لشکر جنگوی پاکستان و پاسخ دادن به اظهارات غیر مسئولانه و دخالت گرانه وزیر داخله پاکستان است، بجا، شایسته و تحسین برانگیز است، اما در ربط به انتظارات و توقعات خوشبینانه رییس کمسیون دفاعی و تمامیت ارضی پارلمان کشور باید گفت که اگر چه این توقعات نیز بجا و بایسته است، مخصوصا اگر فرض شود که سازمان ملل و شورای امنیت آن نهاد، در واقع و حقیقتاً مدافع حقوق ملت ها و انسانهای مظلوم در سطح جهان باشد. اما چنانچه همه می دانیم، سازمان ملل و به خصوص شورای امنیت آن، استقلال در رای و عمل نداشته و زیر نظر تعدادی از دولت های قدرتمند و با نفوذ، حرف زده و عمل می کنند! برخورد دوگانه سازمان مذکور با دولت ها و ملت های جهان، چیزی نیست که به این آسانی ها از دید ملت ها، پوشیده بماند. واقعیت آنست که سازمان ملل متحد، همچنانکه در آغاز با هدف حفظ منافع قدرت های برتر و برنده در جنگ جهانی دوم، ایجاد گردیده بود، در ادامه و تا زمان فعلی نیز با همان انگیزه و هدف به فریب افکار عمومی، مصروف و مشغول است. دراین میان باید به حال کسانی تاسف خورد که پس از گذشت این همه مدت و مطالعه پرونده نه چندان مطلوب سازمان نام نهاد «ملل» و دست اندارکاران آن، هنوز به ماهیت ظالمانه و استعماری آن پی نبرده و چشم امید به دروازه های آن ستم خانه دوخته و انتظار عدالت و انسانیت از آن نهاد را دارند!!
قدرت های بزرگ با حمایت و پشتیبانی سازمان ملل، سیستم ظالمانه و ویرانگری را علیه انسان و جهان براه انداخته اند. سیستم مذکور در اقصی نقاط جهان عناصر و اجزائی را برای خودش دست و پا کرده است. با استفاده از همین سیستم و اعضای آن است که اهداف سلطه طلبانه و غیر انسانی امریکا و غرب در سراسر جهان، تامین می گردد. یکی از اعضای برجسته سیستم مذکور در خاورمیانه، دستگاه مخوف و جهنمی استخبارات کشور همسایه پاکستان است. دستگاه استخباراتی پاکستان با کمک و زیر نظر مشاوران بریتانیایی راه اندازی شده است و از نظر استراتژی و تاکتیک نیز، کپی دست دوم، استخبارات کشور انگلستان است. استخبارات پاکستان از بدو تاسیس کشور پاکستان تا امروز، ثابت کرده است که شاگرد دست آموز شایسته ای برای استخبارات جهنمی بریتانیا بوده است. استخبارات پاکستان، با نفوذ در میان احزاب و گروههای افراطی و نیز مدارس دینی آن کشور، توانسته است، لشکر عظیمی از نیروهای جان برکف اما نادان را جمع آموری کند. لشکر تروریستی و غیر انسانی جنگوی، تنها یکی از نوکران زرخرید استخبارات دولت پاکستان است که نیروهای مادون آن در جهالت، بلاهت و جنایت، دست هر چنگیز و هیتلری را از پشت بسته اند!
واقعیت آنست که دولت پاکستان از دست دولت و ملت افغانستان عصبانی است و از طرفی نیز با راه اندازی جنایت هولناک اخیر در کابل به نوعی می خواهد انتقام کشته شده های نظامیان پاکستانی که توسط چرخبال های امریکایی به هلاکت رسیده اند را از مردم عزادار افغانستان بگیرد! به هر تقدیر، نتیجه اینکه دولت پاکستان با استفاده از عوامل جنایتکار و بی رحم خودش به حملات و حرکت های شیطانی ای از این دست ادامه خواهد داد و از طرفی نیز عدالت خواهی و تظلم از سازمانهای معلوم الحال جهانی، دردی از ملت افغان را دوا نخواهد کرد. تنها راه رهایی دولت و ملت افغانستان از شرارت پاکستانی ها و غرب و امریکا، اتکاء به توانمندی های ملت و اصلاحات همه جانبه و واقعی در نهادهای مختلف دولتی و حکومتی می باشد و بس.