مقامات امریکایی گمان می کنند با این روش های ناجوانمردانه می توانند در اتحاد و برادری شیعه و سنی خلل ایجاد کرده و در نتیجه با ناامن نشان دادن اوضاع، دولت ومردم افغانستان را به امضاء سند راهبردی با امریکا مجبور سازند

کابل و دو ولایت مزار شریف و قندهار در روز دهم محرم الحرام، مصادف با سالروز شهادت سرور و سالار شهیدان ابا عبدالله الحسین (ع) شاهد عملیاتهای مهیب و نا جوانمردانه انتحاری بودند. حمله ناجوانمردانه و مذبوحانه دشمنان مردم افغانستان در کابل، در جوار زیارت حضرت اباالفضل العباس، حدود 60 شهید و بیش از یکصد زخمی و مجروح از خود بر جای گذاشت.
حملات چندگانه انتحاری در کابل و سایر ولایات افغانستان و آن هم در میان عزاداران حسینی، در نوع خودش بی نظیر است. از این جهت جایی برای حرف زدن و تحلیل بسیار دارد.
افغانستان کشوری است که از دیر زمان بدینسو، پیروان مختلف مذاهب اسلامی، در کنار یکدیگر، با برادری و اخوت در آن زندگی کرده اند و همین موضوع بر دشمنان ملت افغانستان سنگین بوده و قابل هضم نمی باشد.
در رابطه با واقعه خونبار روز عاشورا در کابل و چند نقطه دیگر از کشور، احتمالاتی را می توان اظهار کرد:
اولین احتمال، دخیل بودن پای استخبارات پاکستان در واقعات خونین اخیر در کابل و چند نقطه دیگر است.
به باور برخی از اگاهان، از دید مقامات پاکستانی، افغانستان باید نا امن و متشنج باقی بماند، حالا این ناامنی از هر طریقی که ممکن است باید ایجاد گردد.
نظر دیگر این است که پاکستان در راه اندازی اینگونه برنامه های تخریبی و غیر انسانی تنها نبوده، بلکه شریک استراتژیک آن، امریکا و غرب نیز با این کشور هماهنگ است و به اشاره و فرمان امریکا تلاش می کند که اوضاع افغانستان را به سمت و سوی بحران و تشنج سوق دهد.
در دیدگاه این صاحب نظران، اختلاف میان شیعه و سنی، برنامه ای است که توسط امریکا و غرب با مساعدت دولت پاکستان و برخی از کشورهای عربی، از دیر زمان بدینسوروی آن کار شده و اینک با ترتیب دادن عملیاتهای انتحاری، با هدف تفرقه انداختن میان شیعه و سنی به مرحله اجرا گذاشته شده است.
احتمال و دیدگاه سوم این است که عملیاتهای تفرقه افکنانه روز عاشورا در کابل و در میان عزادارانه حسینی، ربطی به پاکستان نداشته و این برنامه به صورت مستقیم زیر نظر امریکا و غرب پیش می رود و در این راستا، استفاده از طالبان امریکایی و جریانهای افراطی وابسته با القاعده، نقشی تعیین کننده دارند.
به اعتقاد این دسته، امریکا به هر قیمتی که شده است باید افغانستان را به پادگان نظامی برای اهداف منطقه ای خودش تبدیل کند و در این راستا، ایجاد بحران و تشنج و به هر وسیله و عنوانی، می تواند امریکا را در رسیدن به اهداف غیر انسانی اش کمک کند .
به نظر می رسد دیدگاه سوم به واقعیت نزدیکتر باشد، چراکه روشن است امریکا با چنین روشی به دنبال فشار اوردن به دولت و ملت افغانستان است، زیرا مقامات امریکایی گمان می کنند با این روش های ناجوانمردانه می توانند در اتحاد و برادری شیعه و سنی خلل ایجاد کرده و در نتیجه با ناامن نشان دادن اوضاع، دولت ومردم افغانستان را به امضاء سند راهبردی با امریکا مجبور سازند.
اما زهی خیال باطل که مردم شریف و نجیب افغانستان با این حیله ها خام شوند و حاصل یک عمر برادری و اخوت را که سر چشمه در قران و احادیٍث نبوی دارد، به پای خواسته های نا مشروع امریکا و غرب بریزند.