در کشور های اسلامی و به خصوص در مناطق شیعه نشین، همه ساله و در ماه محرم الحرام، از نهضت امام حسین و جانفشانی های یاران باوفایش تجلیل می شود. پیش از همه باید ببینیم که ریشه این تجلیل و بزرگداشت در کجاست، آیا پاسداشت از نهضت ابا عبدالله الحسین (ع) و سوگواری د رعزای طاقت سوز آن امام همام، ساخته و پرداخته ذهن عوام شیعیان است و یا آنکه دلیل حدیثی و روایی دارد؟
طبق احادیث بسیاری از رسول معظم اسلام (ص) و روایاتی از ائمه دین، نبی مکرم اسلام (ص) قیام و شهادت امام حسین (ع) را پیش از اتفاق افتادن آن و در صدر اسلام، برای مسلمانان و اهل بیت خودش، پیشگویی کرده اند. بر اساس روایات بسیاری، امیر المومنین علی (ع) نیز در زمان حیات خودشان از قیام و به شهادت رسیدن ابا عبدالله الحسین و یاران او در سرزمین کربلا، خبر داده بودند. در حدیثی از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است بروایت از ام سلمه که روزی نبی مکرم اسلام، مشتی خاکی را به من دادند و فرمودند هر وقت این خاک رنگش به سرخی نهاد، بدان که حسین فرزندم در کربلا به شهادت خواهد رسید. بحارالانوار جلد 27 ص 52. در روایتی دیگری به نقل از ام البنین مادر بزرگوارحضرت عباس آمده است که روزی عباس نوزاد را خدمت امیر المومنین امام علی (ع) بردم و امام همینطور که دستان کوچک عباس را نوازش می داد و می بوسید، اشک از چشمان مبارکش سرازیر می شد، پرسیدم یا امیر المومنین، مگر عیبی در دستان فرزندم عباس می بینی که این چنین اندوهگین شده ای و اشک می ریزی؟ امیر المومنین در جوابم گفت: نه، عباس من عیبی ندارد، اما این فرزند تو در رکاب فرزندم و بردارش حسین (ع) در کربلا خواهد جنگید تا آنجا که به فیض شهادت نائل می آید و اما پیش از آن، هر دو دستانش از بدن جدا خواهد شد. بحارالانوار جلد 27 ص 82 و احادیث و روایات بسیار و فراوان دیگری که از ناحیه سنی و شیعه نقش شده و ما به جهت اختصار از ذکر آنها خودداری می کنیم.
در جهت عزاداری برای ابا عبد الله الحسین و شهدای کربلا، احادیث و روایات بی حد و شماری از پیامبر بزرگوار اسلام و ائمه دوازده گانه شیعه رسیده است و نیز در صواب و آثار دنیوی و اخروی عزاداری بر امام حسین و یاران باوفای آن حضرت، روایات از ائمه شیعه به حدی فراوان است که نوشته حاضر از آوردن فهرست آنها نیز عاجز است.
با این مقدمه باید گفت که تجلیل از امام حسین (ع) در واقع و حقیقت امر، بزرگداشت خداوند متعال است. چرا که از بعد عقلی نیز امام حسین (ع) جان شیرین خود و خاندان و یاران باوفایش را در راه رضایت خداوند متعال، فدا و قربان کرد. تفاوت امام حسین با حضرت اسماعیل در این است که با آنکه هر دو مطیع و فرمانبردار خداوند متعال بودند و برای قربانی شدن حاضر و آماده؛ اما خداوند متعال از قربانی شدن اسماعیل نبی گذشت، اما قربانی امام حسین و یاران با وفایش را پذیرفت و آنان با چهره های ملکوتی و خونین، به ملاقات پروردگار خویش پرواز کردند!
امام حسین (ع) چنانکه از کلمات خودش آشکار است و به گواهی بزرگان و تاریخ، بیعت نکردنش با یزید و در نتیجه حرکت و قیامش، انگیزه دینی و خدایی داشت و همین رنگ و بوی خدایی بودنش، او، خاندان و یاران بزرگوارش را جاودانه تاریخ اسلام و انسانیت ساخت. آنانی که عزاداری برای امام حسین (ع) را بدعت و گزافه دانسته و زبان به ملامت و سرزنش شیعیان می گشایند، یقینا هنوز امام حسین (ع) و اهداف بلند و متعالی او از قیام عاشورا را درک نکرده اند! آنان، هنوز درک نکرده اند که اگر نهضت شجاعانه و غیرتمندانه امام حسین و یاران پاکبازش در سرزمین کربلا، علیه نظام ستم و انحراف یزید نمی بود، یزید و سلاطین پس از او، دیگر اثری از اسلام ناب و آیین محمدی، در روی زمین باقی نمی گذاشتند! آنان نمی دانند که اگر حرکت احیا گر امام حسین (ع) و یاران بی مانندش در آن روز بر ضد دستگاه یزید و طرفدارانش، رقم نمی خورد، دیگر نه از شیعه خبری بود و نه از اهل سنت و جماعت اثری! و یقینا مسلمانان، خلاصه می شدند در تعدادی عناصر زبون، ترسو، بی ایمان و فاسق و فاجری که با هر بادی به هر سمت و سویی، متمابل می شدند!
به نظر می رسد امت اسلامی به خصوص آنانی که بر شیعیان خرده می گیرند، باید سپاسگذار نهضت و قیام اسلامی و انسانی امام حسین (ع) و یاران متدین او باشند و بدانند که اگر امروز و در قرن 14 – 15 هجری از اسلام ناب محمدی، خبر و اثری است، بی گمان از برکت خون پاک امام حسین (ع) و یاران بهشتی آن بزرگوار است.
نتیجه اینکه اگر برای تجلیل از یک چنین امامی و با یک چنین شاهکاری که در برابر حاکم جائر زمانش انجام داد و آیین انسان ساز اسلام را از خطر انحراف، فساد و تباهی، نجات داد، اگر تا قیام قیامت از او (ع) و یاران بزرگوارش تجلیل و بزرگداشت شود، ابدا کار گزاف و بدعتی انجام نگرفته که هیچ، بلکه به نظر این قلم، هنوز کاری شایسته عزاداری آن امام شهید، انجام نداده ایم.