مقاومت گسترده و عدم تسلیم مردم افغانستان در برابر حضور خارجی‌ها سبب شد که آمریکا و نیروهای ناتو به مرور متوجه شوند که راه‌ حل نظامی نمی‌تواند این کشور را به ثبات و صلح پایدار برساند. فشارهای روزافزون ناشی از تلفات جانی، هزینه‌های سنگین مالی و روحیه رو به کاهش نیروهای خارجی در افغانستان در کنار ایستادگی و تداوم جنگ و جهاد مردم افغانستان، آمریکا را مجبور کرد که به راه‌حل سیاسی بیندیشد. این شرایط منجر به برگزاری مذاکرات در قطر بین مقامات آمریکایی و نمایندگان امارت اسلامی شد که در نهایت به توافقنامه دوحه منجر گردید که بر اساس آن، آمریکا تعهد داد که نیروهای خود را از افغانستان خارج کند.

رحمت الله فیضان/ تجاوز و جنایات آمریکا در افغانستان به دوره‌ای طولانی و پرتلاطم برمی‌گردد. با حمله این کشور در سال ۲۰۰۱ آغاز شد. حضور نظامی آمریکا در افغانستان به بهانه مبارزه با تروریسم و طالبان و به منظور ایجاد ثبات و بازسازی کشور شروع شد، اما این جنگ طولانی با خسارات جانی و مالی بسیاری برای مردم افغانستان همراه بود.
در طول این سال‌ها، گزارش‌های متعددی از جنایات جنگی و تخلفات نظامی توسط نیروهای آمریکایی در افغانستان منتشر شده است. برخی از این جنایات شامل بمباران‌ اشتباهی مناطق غیرنظامی، کشتارهای غیرقانونی، شکنجه و بدرفتاری با زندانیان و حملات شبانه برمنازل مسکونی بود که جان تعداد زیادی از مردم بی‌گناه، از جمله کودکان و زنان را گرفت.
همچنین، حضور نیروهای آمریکایی و متحدانش منجر به تخریب زیرساخت‌های کشور و آسیب‌های روانی گسترده در میان مردم افغانستان شد. بر اساس گزارش‌های حقوق بشری، بسیاری از افغان‌ها در اثر این اقدامات از خانه‌های خود آواره شدند و با چالش‌های بزرگی در زندگی روزمره خود روبه‌ رو شدند.
جنایات و خسارات وارده باعث شد که مردم افغانستان نسبت به حضور نیروهای خارجی، به‌ ویژه آمریکا، قیام عمومی نمایند و به سنگرهای گرم جهاد بشتابند.
مقاومت و جهاد مردم افغانستان نقش مهم و تعیین‌کننده‌ای در وادار کردن آمریکا به مذاکره و در نهایت خروج نیروهایش از افغانستان داشت. با وجود تکنالوژی‌های پیشرفته و توان نظامی قدرتمند آمریکا و متحدانش، مردم افغانستان با پایمردی، شجاعت و مقاومت، علیه حضور خارجی‌ها به مبارزه ادامه خود دادند.
مقاومت گسترده و عدم تسلیم افغان‌ها در برابر حضور خارجی‌ها سبب شد که آمریکا و نیروهای ناتو به مرور متوجه شوند که راه‌ حل نظامی نمی‌تواند این کشور را به ثبات و صلح پایدار برساند. فشارهای روزافزون ناشی از تلفات جانی، هزینه‌های سنگین مالی و روحیه رو به کاهش نیروهای خارجی در افغانستان در کنار ایستادگی و تداوم جنگ و جهاد مردم افغانستان، آمریکا را مجبور کرد که به راه ‌حل سیاسی بیندیشد.
این شرایط منجر به برگزاری مذاکرات در قطر بین مقامات آمریکایی و نمایندگان امارت اسلامی شد که در نهایت، در فبروری ۲۰۲۰ به توافقنامه دوحه منجر گردید. بر اساس این توافق، آمریکا تعهد داد که نیروهای خود را از افغانستان خارج کند.
از این رو، جهاد و مقاومت مردم افغانستان نه تنها نشان‌دهنده عزم و اراده آن‌ها برای حفظ استقلال و آزادی‌شان بود، بلکه سبب شد که آمریکا در نهایت از ادامه حضور در افغانستان منصرف شده و سر تسلیم بر میز مذاکره فرود آورد.
بلی! تاریخ افغانستان همواره نشان داده است که مردم این سرزمین در برابر سلطه‌ گران خارجی و نفوذ بیگانه‌ها مقاومت کرده‌اند. این کشور با مردمی که به سرزمین‌شان عشق عمیقی دارند، به دفعات ثابت کرده که تلاش‌های متجاوزان برای تسلط بر آن همیشه به ناکامی منجر می‌شود.
بریتانیا در قرن نوزدهم، اتحاد جماهیر شوروی در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰و به‌تازگی نیز ایالات متحده و ناتو، همگی با مقاومت شدید مواجه شدند و پس از تحمل تلفات و هزینه‌های سنگین، مجبور به خروج شدند. این روحیه و عزم راسخ مردم افغانستان است که مهاجمان را ناامید و مجبور به عقب‌ نشینی می‌کند.
همچنین افرادی که با حمایت بیگانگان بر مسند قدرت تکیه می‌زنند، به‌ ندرت موفق به حفظ آن می‌شوند؛ چرا که مشروعیت و حمایت مردم را ندارند و عموماً پس از سقوط نیروهای خارجی، آنها نیز صحنه را ترک می‌کنند. افغان‌ها همواره به استقلال و آزادی خود افتخار کرده‌اند و این خصیصه در تاریخ این کشور به ‌وضوح مشهود است.