آرامهر/ دهم ماه مبارک رجب مصادف است با ميلاد يازدهمين معصوم از آل رسول‌الله (صل الله علیه و آله)، مولودي پر از خير و بركت، نهمين اختر تابناك آسمان امامت و ولايت حضرت جوادالائمه (علیه‌السلام) كه در سال 195 ه.ق در مدینه منوره ديده به دنيا گشود.

خبرگزاری صدای افغان(آوا) -آیین و اندیشه: با تولد اين مولود عزيز، امام رضا (علیه‌السلام) توانست از مشكلاتی كه با آنان روبرو بود، رهایی يابد مشكلاتی كه در عصر امامان قبل بی‌سابقه بوده است. زيرا از يک‌سو پس از شهادت امام كاظم (علیه‌السلام) تا حدود چهل و هفت سالگي، دارای فرزند نشده بود، و چون احاديث رسيده حاكی از آن بود كه امامان دوازده نفرند، كه نُه نفر آنان از نسل امام حسين (علیه‌السلام) خواهند بود، فقدان فرزند برای امام رضا (علیه‌السلام)، هم امامتِ خود آن حضرت و هم تداوم امامت را زير سؤال می‌برد و عده‌ای از معاندان اين موضوع را بهانه قرار داده و امامت حضرت رضا (علیه‌السلام) را انكار می‌كردند.

تولد حضرت جواد (علیه‌السلام) به اين سم‌پاشی‌ها خاتمه داد و موضع امام و شيعيان كه از اين نظر در تنگنا قرار گرفته بودند، تقويت گرديد و اعتبار و وجهه‌ی تشيّع بالا رفت. شايد به همين خاطر بود كه در خانواده‌ی امام رضا (علیه‌السلام) و در محافل شيعه از ایشان به عنوان مولودی پُرخير و بركت ياد می‌شد.
 
کودکی بر مسند امامت
 از آن‌جا كه حضرت جواد (علیه‌السلام) نخستين امامي بود كه در كودكی به منصب عظيم و رفيع امامت رسيد، طبعا نخستين سؤالی كه به اذهان بسياری مي‌رسد، اين است كه چگونه يک نوجوان می‌تواند مسئوليت حساس و سنگين امامت مسلمانان را بر عهده بگيرد؟ اين مسأله‌ای بوده است كه در زمان خود حضرت نيز مطرح بوده و آنان با استدلال پاسخ داده‌اند.

خداوند درباره‌ی يحیی (علیه‌السلام) می‌فرمايد: «ما به يحیی در كودكی فرمان نبوّت داديم...» (سوره مريم، 12) و درباره‌ی حضرت يوسف (علیه‌السلام) نیز می‌فرمايد: «هنگامی كه به‌ حد رشد رسيد، به او حكم |نبوت| و علم داديم...» (سوره يوسف، 22) و هم‌چنین درباره‌ی حضرت موسي (علیه‌السلام) مي‌فرمايد: «و چون به سن رشد و بلوغ رسيد به او حكم|نبوت|و علم داديم...» (سوره قصص، 14).

بنابراين همانگونه كه ممكن است خداوند، علم و حكمت را در سن چهل سالگی به شخص عنايت كند، ممكن است همان حكمت را در دوران كودكي نيز عنايت فرماید.

مدت امامت امام جواد (علیه السلام)
آن امام مجموعِ دوران امامت خود را كه حدود 17 سال می‌باشد، با دو خليفۀ عباسي يعنی مأمون و معتصم، معاصر بودند، كه معتصم بعد از روی‌كار آمدن، حضرت را به اجبار از مدينه به بغداد احضار كرد و مطابق شيو‌ه‌ی سياسی كه مأمون در مورد امام رضا (علیه‌السلام) به كار برده بود، او را در پايتخت تا هنگام شهادت‌شان كه حدود يك سال طول كشيد، تحت نظارت شديد خود قرار داد. ایشان در سال 220 ه.ق در سن بيست و پنج سالگی به فرمان معتصم عباسی، توسط همسرش «ام فضل» دختر مأمون مسموم و به شهادت رسيدند.