نگاه روز: ملا هبت‌الله آخوندزاده؛ رهبر «امارت اسلامی» نشست عالمان دینی در کابل، با بیان روایتی از عدالت امام علی(ع) در دوران خلافت ایشان، تأکید کرد عدالت در حکومت اسلامی باید عدالت حضرت علی باشد و حکومت ظالم هرگز نمی ماند.

او گفت: "اگر روزی خدا نخواسته من به محکمه رفتم، باید مانند فیصله قاضی که در زیر خلافت حضرت علی(رض) صورت گرفت که حضرت علی(رض) با یک یهودی به محکمه رفت و نتیجه آن محکمه به نفع شخص یهودی شد و آن شخص تعجب کرد که قاضی از امیرالمومنین علی(رض)؛ اما فیصله به نفع من!! باید چنین شود".

وی افزود: "این عدالتی است که اگر روزی من یا دیگر منصوبین حکومتی به محکمه رفتیم، قضاوت گردد".

رهبر «امارت اسلامی» ادامه داد: اگر یک زندانی مظلوم و بی گناه را داخل یک محبس لت و کوب کنید، بین آن زندانی و خداوند هیچ پرده ای نیست، دعایش می‌تواند ظرف یک ثانیه کل امارت را نابود بگرداند.

وی تصریح کرد: عدالت ذریعه بقای حکومت است و حکومت ظالم، هیچگاه نمی ماند.

پیام رهبر «امارت اسلامی» در سخنرانی اش در نشست علمای دینی درباره اجرای شریعت و استقرار عدالت به سبک امام علی(ع)، صریح و آشکار و امیدبخش بود. این همان چیزی است که از یک حاکم اسلامی انتظار می رود؛ زیرا اسلام و پیشوایان دینی ما در گذشته با تحریر و تقریر خویش راه روشن دولت داری عادلانه در شعاع شریعت را به ما نشان داده اند و اکنون هرکسی که زمام امور حکومت اسلامی را در اختیار دارد، موظف است به این اصول عمل کند.

اگرچه «امارت اسلامی» یک نظام نوبنیاد است و تا استقرار و ثبات، فاصله زیادی دارد و بدون شک برای رسیدن به استقرار، خطاهایی رخ خواهد داد؛ اما این خطاها را لزوما نمی توان به رهبران اصلی حکومت و نظام نسبت داد؛ بلکه اصول و سیاست های روشن حکومت و رهبران آن تعیین کننده راه و روش فرودستان و کارگزاران می باشد و برای برقراری موازنه میان این دو، هر حکومتی نیازمند زمان است و باید از یک مرحله آزمون و خطا عبور کند تا به استقرار و آرامش و ثبات دست یابد.

با اینهمه، این واقعیت را نیز نباید نادیده گرفت که مشکل جوامع اسلامی، شعار دادن نیست. اغلب رهبران مسلمان – حتی لاییک ترین، غیرمتعهدترین و فاسدترین آنها – نیز برای توجیه و تشریع افکار، رفتار، سیاست ها و عملکردهای شان به اسلام و شریعت، تظاهر کرده و از آن مجوز و مشروعیت گرفته اند.

به عنوان نمونه، اشرف غنی؛ رییس جمهوری فاسد و فاشیست و فراری که به اراده امریکا به قدرت رسیده بود و نسبت به تعهد و تدین او نیز تردیدهای جدی وجود داشت، از برقراری «عدالت علوی و عمری» سخن می گفت. این در حالی است که در زمان سلطه فاجعه بار او هزاران نفر کشته شدند، فساد سیاسی و اقتصادی و اداری و اخلاقی به اوج خود رسیده بود، کشور عملا توسط نظامیان و سفارتخانه های خارجی، اداره می شد، مردم مسلمان هیچ نقشی در تصمیم سازی های کلان نداشتند و امر به معروف و نهی از منکر، اصلی مهجور و فراموش شده به حساب می آمد و هیچ مسلمانی قادر نبود آزادانه به این اصل اساسی عمل کند. البته باید تصریح کرد که امر به معروف و نهی از منکر از آنسو هم نباید دست ابزار سرکوب و تحمیل تفسیرهای غریب و بی ربط و افراط گرایانه از اسلام باشد.

با این وجود، در زمان اشرف غنی، نه تنها مردم افغانستان طعم «عدالت علوی و عمری» را نچشیدند؛ بلکه فجایع فراگیرتر شد، فساد گسترش پیدا کرد و بی عدالتی و بیداد و ظلم و ستم و تاراج بیت المال مسلمین به امری عادی و علنی تبدیل شد.

با این حساب، در پی سخنرانی امیدبخش اخیر ملا هبت الله آخوندزاده؛ رهبر «امارت اسلامی» این نظام در برابر آزمون دشوار و مهم و سرنوشت ساز «عدالت علوی» قرار گرفته است؛ آزمونی که اگر از آن سربلند بیرون بیاید، بدون شک، نه تنها پایه های نظام، مستحکم خواهد شد؛ بلکه این نظام بار دیگر به الگویی ارزشمند برای دیگر ملت های مسلمان در زمینه اجرای عدالت، اعمال شریعت و استقرار نظم و ثبات و امنیت در شعاع دستورات صریح دین و عملکردها، دستورالعمل ها و احکام پیشوایان بزرگی چون امام علی(ع) تبدیل خواهد گشت.

انتظار می رود در پی این سخنرانی مهم و تاریخی، کارگزاران «امارت اسلامی» گام ها و اقدامات اصولی را برای استقرار عدالت در همه ابعاد و عرصه ها اعم از سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی روی دست بگیرند و به این ترتیب، جامعه مسلمان افغانستان را به سمت صلح و ثبات و همپذیری دینی و ملی رهنمون شوند؛ در غیر آن صورت، همانگونه که ملا هبت الله آخوندزاده نیز تصریح کرده است با ظلم و ستم، هیچ نظامی پایدار نخواهد ماند و در این زمینه استثنایی وجود ندارد.