سیدمحسن سجادی/ سال جاری یعنی سال ۱۳۹۹ شمسی بهار طبیعت و تازه شدنِ آفرینش مصادف است با ماه‌های مبارک و فرخنده و پرفضیلت رجب و شعبان. ماه‌های باعظمتی که برای شب‌ها، روزها، ساعات و دقایق‌شان فضائل زیادی نوشته شده که باید آنها را گرامی داشت و از لحظه لحظه‌ی آنها بهره برد.

از همه مهم‌تر در این ایام، ولادت‌ها و جشن‌هایی قرار دارد که درک هر کدام هم فضیلت است و هم عبادت، هم توسل است و هم موهبت خداوند.

در این شب و روزها انسان‌هایی پا به عرصه‌ی وجود نهادند که از انوار الهی هستند، عالم به یُمن وجود آنها آفریده شده و همه مخلوقات عالم در حقیقت ریزه‌خوار خان آنان هستند. در میان این جشن و سرور اما میلاد یگانه منجی عالم هستی یعنی امامی که هم‌اکنون خود زنده است تا سکان‌دار کشتی بشریت در دنیای هستی باشد که ثابت نماید خداوند عزوجل نه زمین را تهی از حجت خود می‌گذارد و نه بندگانش را بی هادی و راهبر و سرگردان و حیران رها می‌سازد، شیرینی مضاعفی دارد.

روی دیگر سکه این روزها اما مصائب و گرفتاری‌هایی است که از رهاورد میهمان ناخوانده و منحوسی شکل گرفته که تقریبا کل جهان را فراگرفته و انسان‌ها را مستاصل و مقهور و مرعوبِ خود ساخته است.

همۀ بشریت در این گرفتاری یکسان هستند، چه آنان که مدعی قدرت و پیشرفت و در اختیار داشتن علم و تکنولوژی می‌باشند و چه آنان که وامانده و بی پناه هستند.

به نظر می‌رسد برای مقابله با این گرفتاری باید دو اصل را مورد توجه قرار داد:

اصل اول توکل بر خداوند و رجوع و برگشت به اصل بندگی و اعتقاد به مدیریت بالا است. نباید اینگونه تصور کنیم که چون ویروس کرونا فراگیر شده و هر روز در جای‌جای عالم عده‌ای را مبتلا و عده‌ای را به کام مرگ می‌کشاند و باقی انسان‌ها نیز در خوف مبتلا شدن به آن به سر می‌برند، خداوند متعال نیز (معاذالله) از حال بندگانش غافل بوده و یا اداره امور عالمِ هستی از ید قدرت الهی خارج گشته است؛ بلکه برعکس به تصریح معارف و معتقدات دینی ما، تمام زیبایی‌ها و زشتی‌ها و خوبی‌ها و بدی‌های این عالم در دایره‌ی قدرت لایتناهی خالق هستی می‌چرخد.

قرآن کریم نیز دقیقا به این اصل اشاره نموده و در آیه ۲۲ سوره مبارکه حدید می‌فرماید "ما اَصابَ مِن مصبیه فِی الاَرض وَ لا فِی اَنفُسِکم الاّ فی کِتاب مِن قَبلِ ان نَبرَءَها انَّ ذلکَ عَلَی الله یَسیر"
 
و اما اصل دوم عمل و تبعیت از فرامین و دستورات بهداشتیِ متخصصین حوزه‌ی سلامتی است که در آن زندگی می‌کنیم. این اصل هم مبنای شرعی دارد و هم مبنای عقلانی، زیرا دین نیز بر بهداشت تاکید دارد و عقل هم که خود هدایت‌گر درونی انسان است حکم می‌کند که برای سلامتی خود و اطرافیان و محیطی که در آن زندگی می‌کنیم باید نظافت و بهداشت را رعایت کنیم تا از شرّ امراض و بیماری‌ها در امان باشیم ان‌شاءالله.

نتیجه اینکه باید مواهب الهی را در قالب خوشی‌ها و شادی‌ها گرامی داشته و سپاس‌گزار خداوند باشیم و در گرفتاری‌ها و تاریکی‌ها نیز بر تکیه‌گاه اصلی تکیه کرده و به خالق هستی توکل نمائیم.
"ان الله لا یحبُ کُل مُختال فخور"