مارک اسپر؛ وزیر دفاع امریکا می‌گوید که توافق کاهش خشونت با طالبان خطرناک است؛ اما در عین حال یک گزینه احتمالی و امیدوارکننده برای آوردن صلح در افغانستان است.

او گفت که با توافق آتش بس میان امریکا و طالبان، نیروهای امریکایی، افغانستان را ترک خواهند کرد.

مارک اسپر در نشست امنیتی در بروکسل گفت که زمان آن رسیده است که صلح در افغانستان از راه گفتگوی سیاسی آورده شود.

او افزود: «ما توافقنامه کاهش خشونت ها را پیش روی خود داریم و گفتگوها میان سفیر ما و گروه طالبان جریان دارد. بسیار امیدوارکننده به نظر می رسد. ما از چند روز به این سو با اعضای کنگره در زمینه چگونگی این پروسه در گفتگو هستیم و با متحدان خود در ناتو هم مشورت خواهیم کرد.»

کارشناسان با اشاره به اظهارات مشابه و متوالی مقام های ارشد امریکایی به ویژه طی دو روز اخیر، می گویند که امریکا در آستانه امضای توافق با طالبان است و کاهش خشونت به عنوان پیش شرط امضای این توافق تنها پوششی برای پاسخ دادن به نگرانی های گسترده ای است که درباره آینده این توافق وجود دارد.

یکی از طرف هایی که نسبت به توافق صلح با طالبان، بدون حضور و مشارکت افغانستان و بی آنکه تضمین هایی قوی در زمینه میزان تعهد و وفاداری طالبان به آنچه باید در این توافق در نظر گرفته شود، هشدار می دهد، دولت افغانستان است.

دولت معتقد است که طالبان قابل اعتماد نیستند، وجود پناهگاه های آن گروه در خاک پاکستان و ارتباط طالبان با سایر گروه های تروریستی بین المللی از چالش هایی است که آینده صلح را تهدید می کند.

کابل در عین حال بر انتخابات و نتایج آن تأکید می ورزد و می گوید که باور طالبان به انتخابات، مورد سؤال است.

با این وجود، از نظر آگاهان، دولت مستقر در کاخ سفید هیچیک از این موارد را جدی نمی گیرد. دلیل آن هم این است که میان اهداف سیاسی امریکا از توافق صلح با طالبان و نگرانی های جدی و واقعی دولت افغانستان، هیچ سنخیت و منافاتی وجود ندارد.

برای کابل همچنین کاهش ۷ روزه خشونت، تضمینی قوی و مطمئن برای صلح نیست؛ زیرا کاهش خشونت مفهومی مبهم است و قابل اندازه گیری نیست. از نظر دولت افغانستان، طالبان باید تعهد خود به یک آتش بس پایدار و طولانی و سراسری را در عمل نشان دهند تا مشخص شود که آیا تصمیم های رهبران سیاسی آن گروه برای شبه نظامیان و فرماندهان جنگی شان نیز قابل اعتبار و اجرایی است یا خیر.

خواسته معقول و مشروعی است؛ اما مساله این است که این خواسته برای امریکا اهمیتی ندارد.

امریکا نمی خواهد به نیابت از کابل و منافع حیاتی آن با طالبان وارد معامله صلح شود. این معامله تنها بر بنیاد منافع و اهداف امریکا تعریف می شود و طالبان هم دغدغه های خود و البته کشورهای حامی خود را در آن لحاظ می کنند نه حکومت و مردم افغانستان را.

با این حساب، توافق با طالبان خطرناک است؛ اما نه برای امریکا؛ بلکه برای مردم و حکومت افغانستان.

این توافق اما اجتناب ناپذیر است؛ زیرا امریکا دیگر نمی خواهد در افغانستان بجنگد. فعلا این صلح است که منافع آن کشور و سیاستمداران مسلط بر آن را تضمین می کند. بنابراین، برای طرف امریکایی هیچ اهمیتی ندارد که ارگ ریاست جمهوری چه می گوید، اشرف غنی چگونه فکر می کند، محاسبه، تحلیل، برداشت، نتیجه گیری و آنالیز صلح از سوی مقام های دولت افغانستان، چگونه و از چه منظری صورت می گیرد، پیامد این توافق برای افغانستان، دولت، دموکراسی، انتخابات، امنیت و به اصطلاح دستاوردهای ۱۸ ساله آن چه خواهد بود. مهم آن است که امریکا به دنبال صلح است و این امکان، اکنون بیش از هر زمان دیگری میسر شده است.

در این میان، ارگ در موضعی دشوار قرار گرفته است؛ موقعیتی که نه قادر به مقاومت در برابر تصمیم و اراده امریکاست و نه می تواند به تبعات زیانبار سازشی تن در دهد که هیچ نفعی در آن ندارد؛ اما ظاهرا در نهایت، ناگزیر با تحمل دومی خواهد شد.