وهابیت یک چوب در دست گرفته و همواره از این چوب در تبلیغات خود علیه مخالفان استفاده می‌کند و آن، متهم کردن دیگران به تکفیر است.
حال سؤال این‌جاست که آیا این اندیشه وهابیت فقط برای پیروان اهل‌بیت(ع) است یا نه تمامی فرق و مذاهب غیر از خودشان را نیز شامل می‌شود؟ به تعبیر دیگر آیا فقط شیعیان را تکفیر می‌کند؟ یا تمام فرق‌های اهل سنت نیز شامل این تکفیر وهابیت هستند؟
برای پاسخ به این پرسش، توجه خوانندگان گرامی را به این جمله آقاي زيني دهلان ـ مفتي مكه مكرمه كه شافعي‌مذهب بوده و متوفاي 1305 هجري ـ در كتاب «الدرر السنية في الردّ علي الوهابية» جلب مي‌كنم كه مي‌گويد:
«روزی که محمد بن عبدالوهاب تبلیغ خود را در سرزمین حجاز منطقه نجد آغاز کرد، به کسانی که از وی پیروی می‌کردند گفت: همه کسانی که قبلا حج به جا آورده، باید دوباره حج به جا بیاورند، چون حج گذشته ایشان در حال شرک و کفر بوده و حج آن‌ها قبول نیست. اگر کسی می‌خواست وارد دین محمد بن عبدالوهاب شود، به او می‌گفت: بعد از شهادتین، باید شهادت بدهد که قبلا کافر بوده و با ورودش به وهابیت، مسلمان شده، و شهادت بدهد که پدر و مادرش نیز در حال کفر از دنیا رفته، و هم‌چنین باید شهادت بدهد که تمامی علمای گذشته نیز در حال کفر از دنیا رفته، اگر کسی این شهادت را می‌داد، که محمد بن عبدالوهاب شهادت او را می‌پذیرفت، در غیر این صورت، به اتهام کفر و شرک فتوای قتل وی را صادر می کرد».
(الدرر السنية في الردّ علي الوهابية، ج1، ص46 ـ الفجر الصادق لصدقي الزهاوي البغدادي، ص17)
پس واضح است که چوب تکفیری را که محمد بن عبدالوهاب مطرح کرده، شیعه و سنی نمی‌شناسد، بلکه هرکس که به افکار و عقاید ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب اعتقاد نداشته باشد، از منظر وهابیت کافر و مشرک هستند.
اين تعبير را محمد بن عبدالوهاب در كشف الشبهات، صفحه 58 آورده است كه در مجموعه مؤلفات شيخ محمد بن عبد الوهاب، جلد 6، صفحه 115 نيز آمده و صراحت دارد:
«كساني كه متوسل به ملائكه و انبياء و اولياء شوند و آن‌ها را نزد خداوند شفيع قرار بدهند، و به اين وسيله، قصد تقرب به خدا را داشته باشند، خون‌شان هدر و تصرف اموال‌شان مباح است».
وی در كتاب كشف الشبهات، در حدود 25 مورد، مسلمانان معاصر خودش را كافر و مشرك نام مي‌برد و در حدود 25 مورد، مسلمانان را بت‌پرست، مرتدّ، منافق، شياطين، منكر توحيد، دشمن خدا و مدعيان اسلام مي‌داند؛ فرقي هم نمي‌كند كه شيعه باشد يا سني.
همين تعبير را ابن تيميه در كتاب «زيارة القبور و الإستنجاد بالمقبور»، صفحه 156 دارد و مي‌گويد:
«كسي كه بر سر قبر يك نبي يا صالحي برود و از او حاجت بخواهد كه مثلا مريض را شفا دهد، يا دينش را اداء كند، و مانند اين‌ها، كه غير از خداوند كسي قادر بر آن‌ها نيست، اين كار، شرك صريح است و واجب است توبه داده شود و الا بايد كشته شود».
گردآورنده: سید اسدالله حسینی
حال سؤال این‌جاست که آیا این اندیشه وهابیت فقط برای پیروان اهل‌بیت(ع) است یا نه تمامی فرق و مذاهب غیر از خودشان را نیز شامل می‌شود؟ به تعبیر دیگر آیا فقط شیعیان را تکفیر می‌کند؟ یا تمام فرق‌های اهل سنت نیز شامل این تکفیر وهابیت هستند؟
برای پاسخ به این پرسش، توجه خوانندگان گرامی را به این جمله آقاي زيني دهلان ـ مفتي مكه مكرمه كه شافعي‌مذهب بوده و متوفاي 1305 هجري ـ در كتاب «الدرر السنية في الردّ علي الوهابية» جلب مي‌كنم كه مي‌گويد:
«روزی که محمد بن عبدالوهاب تبلیغ خود را در سرزمین حجاز منطقه نجد آغاز کرد، به کسانی که از وی پیروی می‌کردند گفت: همه کسانی که قبلا حج به جا آورده، باید دوباره حج به جا بیاورند، چون حج گذشته ایشان در حال شرک و کفر بوده و حج آن‌ها قبول نیست. اگر کسی می‌خواست وارد دین محمد بن عبدالوهاب شود، به او می‌گفت: بعد از شهادتین، باید شهادت بدهد که قبلا کافر بوده و با ورودش به وهابیت، مسلمان شده، و شهادت بدهد که پدر و مادرش نیز در حال کفر از دنیا رفته، و هم‌چنین باید شهادت بدهد که تمامی علمای گذشته نیز در حال کفر از دنیا رفته، اگر کسی این شهادت را می‌داد، که محمد بن عبدالوهاب شهادت او را می‌پذیرفت، در غیر این صورت، به اتهام کفر و شرک فتوای قتل وی را صادر می کرد».
(الدرر السنية في الردّ علي الوهابية، ج1، ص46 ـ الفجر الصادق لصدقي الزهاوي البغدادي، ص17)
پس واضح است که چوب تکفیری را که محمد بن عبدالوهاب مطرح کرده، شیعه و سنی نمی‌شناسد، بلکه هرکس که به افکار و عقاید ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب اعتقاد نداشته باشد، از منظر وهابیت کافر و مشرک هستند.
اين تعبير را محمد بن عبدالوهاب در كشف الشبهات، صفحه 58 آورده است كه در مجموعه مؤلفات شيخ محمد بن عبد الوهاب، جلد 6، صفحه 115 نيز آمده و صراحت دارد:
«كساني كه متوسل به ملائكه و انبياء و اولياء شوند و آن‌ها را نزد خداوند شفيع قرار بدهند، و به اين وسيله، قصد تقرب به خدا را داشته باشند، خون‌شان هدر و تصرف اموال‌شان مباح است».
وی در كتاب كشف الشبهات، در حدود 25 مورد، مسلمانان معاصر خودش را كافر و مشرك نام مي‌برد و در حدود 25 مورد، مسلمانان را بت‌پرست، مرتدّ، منافق، شياطين، منكر توحيد، دشمن خدا و مدعيان اسلام مي‌داند؛ فرقي هم نمي‌كند كه شيعه باشد يا سني.
همين تعبير را ابن تيميه در كتاب «زيارة القبور و الإستنجاد بالمقبور»، صفحه 156 دارد و مي‌گويد:
«كسي كه بر سر قبر يك نبي يا صالحي برود و از او حاجت بخواهد كه مثلا مريض را شفا دهد، يا دينش را اداء كند، و مانند اين‌ها، كه غير از خداوند كسي قادر بر آن‌ها نيست، اين كار، شرك صريح است و واجب است توبه داده شود و الا بايد كشته شود».
گردآورنده: سید اسدالله حسینی