سخنگوی شرکت برشنا دلیل عمده کمبود انرژی در فصل زمستان را استفاده مردم از وسائل پر مصرف برقی عنوان کرد.
به گفته او، اگر مردم با شرکت برشنا همکاری کنند و از وسائل پرمصرف و گرم کننده استفاده نکنند، با وجود کمبود انرژی نیز می توانیم بیست و چهار ساعت برای مردم برق توزیع کنیم.

توحیدی همچنان توزیع ناعادلانه برق را از سوی این شرکت رد کرد و گفت، به جز این که در بعضی از مناطق مشکل تخنیکی وجود داشته باشد، درغیر آن صورت در تمام کابل برق به صورت عادلانه توزیع می شود.
او تأکید کرد که بر اساس تقسیم اوقات تعیین شده در تمام شهر کابل، از بیست و چهار ساعت، ۱۸ ساعت برق توزیع می شود و تنها شش ساعت پرچوی دارد.

به گفته سخنگوی شرکت برشنا، در پلان کوتاه مدت تا اول جدی سال روان، ۱۴۰ میگاوات برق حرارتی دیزلی در کابل روشن خواهد شد که حداقل مشکل شبانه مردم حل گردد، اما در درازمدت برق ترکمنستان وصل می شود و تمام مشکلات به گونه اساسی حل می شود."

در ربطِ به برق و مشکلات ناشی از نبود آن در پایتخت به نکاتی باید توجه کرد؛ تا در این زمینه قضاوت ناعادلانه نداشته باشیم و به خطا نرویم.

پیش از همه باید گفت که مشکل برق و نبود آن، دو طرفه است که یک طرف آن مربوط به دولت و شرکت برشنا می شود و سمت دیگر آن به مردم و استفاده نادرست آنها از انرژی برق مربوط می شود. آنچه که به مردم مربوط می شود و لازم می نماید تا آنان نسبت به برق موجود در کشور برخورد معقول و مناسب را داشته باشند، آن است که با توجه به میزان ناکافی و کم انرژی برق در کشور، باید سعی شود تا بهینه ترین استفاده و بهره وری ممکن از این نیروی پاک و بدون آلایندگی به خصوصی، صورت گیرد؛ تا در پرتو این بهره وری مناسب، همین مقدار کم برق موجود در کشور، برای همه ی ساکنان پایتخت به گونه عادلانه توزیع گردد.

اما چنانچه شواهد و قرائن نشان می دهد و خود نیز به عنوان یک شهروند پایتخت شاهد بوده و هستیم، واقعیت موجود هیچگاهی در نظر گرفته نشده و همواره شاهد بوده و هستیم که بیشتر ساکنان کابل به خصوص در روزها و شبهای سرد زمستان، بیشترین فشار را بر انرژی برق وارد می کنند؛ به گونه ای که کل لحظه های بی برقی را منتظر آمدن برق می مانند و به محض آمدن برق، هر چه وسائل برقی دارند از قبیل بخاری و منقل و اتو و آبگرمی و امثال آن از لوازم برقی پر مصرف، به برق منزل های شان وصل می کنند؛ به گونه ای که حتی اگر به اندازه نیم ساعت هم برق داشته باشند، در همان ۳۰ دقیقه، افراطی ترین مصرف از انرژی برق را انجام می دهند و فشارهای سنگین و غیر قابل تحملی را بر روی نیروگاه ها و سب ستیشن های فرعی و اصلی برق در سطح پایتخت تحمیل می کنند؛ به گونه ای که به قول انجنیران و کارمندان شبکه برق رسانی کشور یعنی شرکت برشنا، آنها چاره ای جز قطع برق ندارند.

پس تا اینجای مشکل برق، موضوع مربوط به باشندگان پایتخت می شود که خواه ناخواه باید رعایت کنند و با مصرف درست و معقول و کمتر برق به خصوص در شبها و روزهای زمستان، هم در جهت بیشتر برق داشتن خانه های شان در طول مدت شبانه روز در موسم سرما کاری کرده باشند و هم با این اقدام خوب خویش بهانه قطع و پرچوی برق را از شرکت برشنا بگیرند؛ تا آن شرکت و انجنیران و کارمندان آن دیگر نتوانند ناتوانی و بیکارگی و عجز خویش را بر گردن مردم بیندازند و با این شیوه های متداول و عوامانه از زیر بار مسئولیت فرار کنند.

اما تا آنجا که به دولت و شبکه برق رسانی کشور یعنی شرکت برشنا مربوط و منوط می شود، این حدود ۱۸ سال تمام است که این شرکت و قبل از آن این دولت و دولتهای قبلی، مردم افغانستان به خصوص ساکنان بیچاره و بی نوای کابل را در یک تاریک روشن مطلق و طولانی قرار داده اند و هر گاه هم که داد و فریاد مردم از ناحیه تاریکی خانه های شان و توزیع ناعادلانه برق در سطح پایتخت به گوش می رسد، در قدم نخست خود ساکنان کابل را به دلیل آنچه که مصرف بی رویه برق می خوانند، مقصر دانسته و در گام بعدی دهان به وعده و وعیدهایی می گشایند که در طول این ۱۸ سال، حتی یکی از آن مواعید شان هم جامه عمل نپوشیده است و گوشه ای از پایتخت دارای برق ۲۴ ساعته نشده چه برسد به همه ی مناطق کابل!.

آگاهان امور عرصه های خدمات اجتماعی و رفاهی در کشور معتقدند که عرصه برق افغانستان نیز چون سایر عرصه های اقتصادی، سیاسی و نظامی کشور، دستخوش نارسایی ها و ناهنجاری های زجر دهنده و طاقت فرسایی است که به گونه عامدانه در افغانستان اعمال می شود.

از دید این دسته از آگاهان، قدرتهای استعماری بیگانه ی موجود در افغانستان، تصمیم گرفته اند تا این کشور و دولت و ملت آن در هیچ زمینه و ساحه و بستری به رشد و استقلال و خودکفایی نرسند که عرصه برق رسانی نیز یکی از آن عرصه هاست.

همچنانکه در طول ۱۷ سال حضور بیگانگان و بر رغم شعار و وعده دادن هر نوع کمک به دولت و ملت افغانستان در همه ی زمینه ها به خصوص ایجاد امنیت و صلح و رفاه معیشتی و اقتصادی، تا کنون هیچ یک از آن وعده ها چهره عمل را به خود نگرفته اند، در زمینه تولید و توزیع برق داخلی نیز کمترین توجه به این امر حیاتی در زندگی مردم افغانستان صورت گرفته است؛ تا جایی که پس از گذشت ۱۷ سال از شعارها و وعده های داده شده، پایتخت این کشور و ساکنان آن شبهای تاریک و روزهای بدون برق را همچنان تحمل می کنند!.