صدها شهروند کابل روز جمعه ۲۴ جدی در مقابل سفارت پاکستان در این شهر تجمع کردند.

معترضان شعار می‌دادند:"کشتار بس است. ما صلح می‌خواهیم."

یکی از معترضین گفت که این اعترضات به دنبال حوادث خونین اخیر در کابل و قندهار راه اندازی شده است.

وزارت داخله اعلام کرده که شمار تلفات حملات انتحاری روز سه شنبه در کابل به ۳۸ کشته و ۸۶ زخمی و شمار قربانیان انفجارهای قندهار به ۱۲ کشته و ۱۴ زخمی رسیده است.

در قطعنامه پایانی این تجمع اعتراضی آمده که طالبان با حمایت مادی، تخنیکی و سیاسی ارتش و سازمان استخبارات پاکستان، مرتکب قتل عام مردم افغانستان می‌شود.

معترضان می‌گویند دست داشتن ارتش پاکستان، شماری از مدارس مذهبی این کشور و احزاب افراطی پاکستانی در حمایت از طالبان، آشکار است.

اعلام طالبان به عنوان گروه تروریستی جهانی و محاکمه رهبران این گروه در دادگاه لاهه از دیگر خواست‌های معترضین از جامعه جهانی بود.

این نخستین بار نیست که مردم افغانستان در برابر اقدامات خونین رژيم اسلام آباد و مزدوران داخلی آن، اقدام به اعتراض و راه اندازی تظاهرات خشمگینانه می کنند؛ اما به باور کارشناسان، هیچ انتظاری وجود ندارد که این بار، تظاهرات امروز کابل بتواند سیاست های پاکستان در قبال افغانستان را تغییر دهد و یا دست کم، تأثیری روی سیاست های رسمی دولت افغانستان در برابر پاکستان، تروریزم، صلح، طالبان و... داشته باشد.

این در حالی است که به باور عموم آگاهان، آنچه اخیرا در کابل و قندهار و هلمند و سایر مناطق کشور در پوشش حمله های انتحاری و انفجاری خونین، رقم خورد، اصولا بدون دخالت سازمان های استخباراتی خارجی، امکان پذیر نبود و گروه های آماتور تروریستی، به تنهایی قادر به برنامه ریزی و انجام این حملات و ارتکاب این جنایات نیستند.

افزون بر این، شماری از تحلیلگران نیز نظر نمایندگان شورای ملی را تأیید می کنند که تروریست ها تنها از سوی سازمان های اطلاعاتی خارجی حمایت نمی شوند؛ بلکه بدون شک دست هایی از داخل سازمان های دولتی نیز آنها را در رسیدن به اهداف شوم خود، یاری می کنند و این به عقیده منتقدان، در حال حاضر، پس از حمایت وسیع و بی دریغ پاکستان از تروریست ها، مهم ترین پاشنه آشیل امنیت افغانستان به حساب می آید.

مردم کابل در تظاهرات ضد پاکستانی شان، خواسته های مشخص و مشروعی داشتند؛ از جامعه جهانی، دولت و قدرت هایی که ظاهرا متعهد به تأمین امنیت افغانستان در برابر تروریزم و حامیان تروریزم هستند؛ اما چرا به این صداها هیچ اعتنایی نمی شود؟

چرا این تظاهرات و گرد همایی ها صرفا در حد اعتراض باقی می مانند و فراتر از آن، قرار نیست هیچ تغییری رخ دهد؟

دولت نخستین مرجعی است که می بایست خواسته های مشخص مردم را از مسیرها و مجاری ای که در اختیار دارد، پیگیری کند و نسبت به برآورده شدن خواسته های مردم، اقدام کند، چرا هیچ اقدامی انجام نمی شود؟

تظاهرکنندگان، رسما از تروریست ها و رهبران و حامیان آنها اعلام برائت و بیزاری کردند و به این ترتیب، سیاست های اصولی دولت در زمینه گفتگوهای صلح، تلاش برای مشروعیت بخشیدن به جریان های افراطی و تروریستی که دست شان به خون مردم افغانستان آلوده است و نیز امید بستن به رژيم های منحط حامی تروریزم از جمله پاکستان را به چالش کشیدند؛ اما به عقیده تحلیلگران، هیچ امیدی به ارج نهاده شدن به این خواسته های مردم، وجود ندارد.

دولت بدون شک، علیرغم خون ریزی های هولناک اخیر، با یک چراغ سبز کوچک از سوی پاکستانی ها، همچنان آماده است تا گفتگوهای کاذب صلح را از سر بگیرد و بار دیگر بر اساس همان قواعد کهنه و ناکارآمدی بازی کند که طالبان و پاکستان و سایر حامیان تروریزم برایش تعریف می کنند.

این از دید منتقدان،‌ واقعا اسف انگیز و ناامیدکننده است و تا زمانی که مبنای اتکای دولت و تدوین سیاست های کلان آن در حوزه صلح و جنگ، مردم، منافع، امنیت و حاکمیت ملی افغانستان نباشد، هرگز نباید انتظار داشت که سریال مرگبار حمله های خونین تروریستی و مداخلات آشکار و پنهان کشورهای خارجی و سازمان های مزدور جاسوسی آنها در داخل و خارج، پایان پیدا کند.