رسانه‌های امریکایی بخش‌هایی از صحبت‌های جان کری را در یک جلسه خصوصی درباره بحران سوریه منتشر کرده‌اند که او می‌گوید:"گمانم سه یا چهار نفر در دولت هستند که برای توسل به زور استدلال کرده‌اند؛ اما من در این بحث موفق نشدم. من کسی هستم که اعلام کردم ما به خاطر استفاده از تسلیحات به اسد حمله می‌کنیم؛ اما کنگره حتی حاضر نشد این مساله را به رای بگذارد."
او می‌گوید امریکا با محدودیت‌های قانونی و حقوقی برای عمل در سوریه مواجه است و برخلاف نیروهای روسیه از طرف دولت سوریه به عملیات در آن کشور دعوت نشده است و تنها برای هدف قرار دادن "داعش" می‌تواند در آسمان سوریه حضور داشته باشد.
جان کری می‌گوید اقدامات روسیه معادله را تغییر داده و برکناری بشار اسد را سخت‌تر از قبل کرده است.
او می‌گوید امریکا در پی تجهیز مخالفان سوری است تا آنها «در کشور خود شان» بجنگند.
در همین حال، امریکا تهدید کرده است که به همکاری‌های خود با روسیه بر سر بحران سوریه پایان خواهد داد.
این اظهارات و تحولات در کنار همدیگر نشان می دهد که امریکا در بحران سوریه با پازل دشواری مواجه است؛ پازلی پیچیده و به نحو عصبی کننده ای گیجی آور که واشنگتن را در تنگنای سختی قرار داده است.
اظهارات محرمانه درز کرده به بیرون از وزیر امور خارجه امریکا به خوبی نشان می دهد که امریکا علیرغم تمایل اش به تهاجم نظامی به سوریه با محدودیت های سختی رو به رو است؛ از حضور روسیه، حزب الله لبنان و سایر قدرت های حامی و متحد دولت مشروع سوریه تا مخالفت های داخلی در دولت و مردم امریکا.
البته به باور کارشناسان، برخلاف تظاهر جان کری، امریکا اگر بتواند بر این محدودیت ها غلبه کند بی تردید، حتی یک لحظه نسبت به مداخله نظامی در امور سوریه، درنگ نخواهد کرد.
ناظران در این زمینه به اقدام مشابه امریکا در اشغال نظامی سال ۲۰۰۳ عراق اشاره می کنند و می گویند که در آن زمان هم امریکا همانند مورد سوریه در حال حاضر، با محدودیت های آشکار قانونی و حقوقی مواجه بود؛ اما دولت جورج بوش بی اعتنا به این محدودیت ها اقدام به حمله نظامی به عراق کرد و در نتیجه آن، مصایب پرشماری را برای امریکا به وجود آورد؛ افزون بر آنکه بسیاری از قواعد و قوانین حقوقی مسلط بر روابط بین المللی را زیر سؤال برد و آنها را عملا بی اعتبار کرد.
با این حال، محدودیت های دولت باراک اوباما در مورد سوریه فراتر از آنچیزی است که در مورد عراق در آن زمان وجود داشت.
به باور آگاهان، به بیانی صریح تر، امریکا از عواقب دخالت نظامی در امور سوریه نگران است؛ زیرا نمی تواند هزینه ها، ابعاد و آینده چنین دخالتی را پیش بینی کند.
این امر به ویژه در آستانه بزرگ ترین تحول سیاسی در ایالات متحده یعنی انتخابات ریاست جمهوری، برای دولت دموکرات این کشور، به مثابه یک خودکشی سیاسی خواهد بود. افکار عمومی امریکا به شدت مخالف شعله ور شدن جنگی تازه از سوی امریکا در باتلاق مخوف خاور میانه است و این، در صورت دخالت نظامی امریکا در امور سوریه، برگ برنده را تقدیم دونالد ترامپ خواهد کرد که بارها گفته است امریکا پولیس جهان نیست و باید این نقش را کنار بگذارد و اولویت را به مسایل داخلی ایالات متحده بدهد؛ اما از آنسو کاخ سفید تحت فشار است که در قبال عملگرایی روس ها در جنگ میدانی سوریه، منفعل و کنش پذیر شده و نتوانسته به اندازه کافی از حیثیت امریکا به مثابه ابرقدرت بلامنازع جهان، دفاع کند.
با این حال و با توجه به محدودیت های مورد اشاره، علیرغم شکست رسمی تلاش های مشترک روسیه و امریکا برای آتش بس در سوریه از یکسو و تشدید جنگ لفظی و اتهامات کم سابقه دو قدرت بین المللی علیه همدیگر از جانب دیگر، امریکا مجبور به استفاده مکرر از گزینه های محدود و البته نه چندان موفق موجود در مورد بحران سوریه است.
یکی از این گزینه ها همان چیزی است که در اظهارات غیر علنی جان کری هم مورد تأکید قرار گرفت: تجهیز مخالفان سوری تا آنها «در کشور خود شان» بجنگند؛ اما جان کری می داند که آنها نه «سوری» اند و نه سوریه «کشور خود شان» است؛ بنابراین، روسیه و سوریه و متحدان شان به آسانی می توانند کمک های امریکا به تروریست های خارجی فعال در سوریه را بی اثر کنند.
دیگر گزینه امریکا در مورد سوریه، رویکرد دوباره به رژيم های متحد و دست نشانده منطقه ای خود مانند ترکیه و اعراب و اسراییل است؛ اما این گزینه نیز پیشتر امتحان شده و جواب مطلوبی در پی نداشته است.
البته در کنار اینها پیشبرد جنگ لفظی و استفاده از گزارش های مکرر سازمان های حقوق بشری مورد حمایت امریکا و سازمان ملل برای تحت فشار قرار دادن روسیه و دولت سوریه هم از دیگر گزینه هاست که این روزها مکررا مورد استفاده امریکا قرار می گیرد.
اما هیچیک از این گزینه ها قادر به تغییر وضعیت میدانی سوریه به زیان دولت سوریه و روسیه و به نفع امریکا و متحدانش نیست.