چنانچه می دانیم نهادهای وابسته به دولت امریکا هر از گاهی دست به انتشار گزارشهایی در باره افغانستان و اوضاع آن می زنند. "در تازه ترین مورد در گزارش پنتاگن به کنگرۀ امریکا دربارۀ تحولات جنگی در افغانستان از دسامبر گذشته تا کنون آمده است افغان‌ها در حال حاضر احساس امنیت بیشتری نمی کنند واین احساس امنیت تقریباً در پایین‌ترین سطح قرار دارد.
در ادامۀ این گزارش آمده است طبق نظرسنجی‌ها تنها ۲۰ درصد از افغان‌های شرکت‌کننده در نظرسنجیِ ماه مارس وضعیت امنیتی کشورشان را خوب توصیف کردند که به گزارش آسوشیتدپرس این میزان در سال گذشتۀ میلادی ۳۹ درصد بوده است.
طبق گزارشِ پنتاگن، ۴۲ درصد از مردم افغانستان گفته‌اند با توجه به حکومت طالبان از سال ۱۹۹۶ تا اواخر سال ۲۰۰۱ میلادی بر افغانستان اوضاع امنیتی کنونی در کشورشان نسبت به دورۀ حکمرانی طالبان بدتر شده است.
طبق این گزارش، میزان مرگ‌ و میر افغان‌ها در میادین جنگ همچنان رو به افزایش است و تلفات غیرنظامیان نیز به میزان بی‌سابقه‌ای افزایش یافته است.
طبق اعلامِ هیأت کمک‌رسانی سازمان ملل در افغانستان (یوناما) از ابتدای ژانویه تا ۳۱ مارس ۲۰۱۶ (۱۱ جدی ۱۳۹۴ تا ۱۲ حمل ۱۳۹۵) در مجموع ۶۰۰ غیرنظامیِ افغان جان خود را از دست دادند و هزار و ۳۴۳ نفر نیز زخمی شدند."
بواقع که عملکرد دولت امریکا و نهادهای سیاسی وابسته به آن در قبال افغانستان و دولت و مردم آن، عجیب، حیرت انگیز و برای برخی ها نیز گنگ و گیج کننده است؛ جالب است که به شهادت و گواهی اوضاع حاکم در افغانستان، سران ایالات متحده امریکا از یک سوی خود در ناامن ساختن همه جانبه افغانستان، سهم و نقش اساسی و تعیین کننده دارند؛ چرا که طرح و پالیسی این قدرت بزرگ در افغانستان به گونه ای است که جنگ و ناامنی در این کشور باید نهادینه و ماندگار شود، تا حضور امریکا و دولتهای متحد آن را در افغانستان توجیه گر باشد.
اما از سوی دیگر و صرفاً با هدف جهان فریبی، سران این کشور استعماری سعی دارند تا از خود چهره دایگان مهربان تر از مادر را برای مردم افغانستان در انظار جهانیان به نمایش بگذارند و مثلاً به جهانیان وانمود سازند که ثبات و امنیت افغانستان و دولت و ملت آن برای آنان مهم بوده و آنان از اوضاع ناامن و نابسامان کشور ما بواقع در رنج و عذابند!
با توجه به واقعیت های افغانستان، آنچه در پاسخ به این گزارش پنتاگن می توان گفت یکی این است که خود دولت امریکا در بی ثبات سازی افغانستان و ادامه بحران در این کشور، نقش مرکزی و کلیدی دارد و دلیل بر این ادعا نیز این است که امریکایی ها در طول حضور ۱۶ ساله خویش در افغانستان، نه تنها نخواسته اند با عوامل ترور و دهشت آفرینی جنگ واقعی و نهایی و تعیین کننده داشته باشند؛ که طبق اطلاعات دقیق ارائه شده توسط رسانه های آزاد و نیز استخبارات قدرتها و دولتهای غیر وابسته به امریکا و اروپا، با برخورد دو پهلو و پرسش برانگیز با دولت و ملت افغانستان و نیز جنگ با تروریزم در این کشور، خود و بطور عامدانه و حساب شده، در ناامن و بی ثبات نگهداشتن افغانستان، دست آشکار و غیر قابل انکاری دارد.
بر اساس دیدگاه بسیاری از آگاهان، امریکا در افغانستان بطور همزمان، دولت این کشور و مخالفان مسلح آن را ساپورت و مدیریت می کند و سعی دارد تا از بحران بوجود آمده که در واقع خود عامل آن بوده، در جهت منافع خویش به دقت مراقبت و آن را مدیریت کند.
از دید کارشناسان امور سیاسی کشور، ثبات و برقراری امنیت در افغانستان به هیچ عنوان به سود امریکا و منافع استعماری و دراز مدت آن در منطقه نیست و به همین دلیل نیز هست که هرگز کاری نمی کند تا به برقراری ثبات و امنیت دایمی در این کشور بینجامد؛ چرا که در آن صورت، بهانه برای حضور بلند مدت و یا دایمی امریکا و متحدان آن در افغانستان و به تبعه آن در منطقه نمی ماند.
لذا و با توجه به واقعیت های موجود در افغانستان، امریکا سعی در نگهداشت اوضاع نابسامان امنیتی و اقتصادی همچنان خواهد داشت و این اوضاع را آنقدر کش می دهد تا به همه ی اهداف و آرمانهای استعماری اش در منطقه نائل آید.
از دید آگاهان، سران دولت افغانستان نیز یا از سر جهل و یا هم از روی ناچاری و به گمان اینکه همراهی با سیاست های خارجی ایالات متحده امریکا، به سود افغانستان و دولت و مردم آن تمام می شود، دولت امریکا را در رسیدن به امیال و آرزوهایش همکاری و همیاری می کند؛ حالانکه از دیدگاه بسیاری از آگاهان امور، دولت افغانستان با این گونه دنباله روی به خصوص در امر مبارزه با تروریزم از امریکا و متحدان آن، دچار بزرگترین خبط و خطای راهبردی سیاسی می شوند.
چرا که امریکا جنگ با تروریزم و نابودی آن را به صلاح سیاست های استعماری خویش نمی بیند و در نتیجه نه در افغانستان و نه در کشورهای دیگر منطقه ای، به گونه جدی و اساسی با ترویزم نمی جنگد و بلکه آن را تقویت می کند؛ مانند کاری که امریکا در سوریه و عراق به نفع گروه های تروریستی انجام می دهد و بجای جنگیدن با آنان و نابود کردن آنها، به مدیریت بحران در آن مناطق بسنده کرده است.
اما واضح است که منافع دولت افغانستان در جنگ با ترور و دهشت آفرینی و سرکوب واقعی آنها، تعریف می شود که به شکل بسیار آشکاری در این نبرد تنها مانده است و ظاهراً سالهای بسیاری این تنهایی و نابسامانی و ناامنی ادامه خواهد داشت و امریکا نیز هیمن را می خواهد و نه یک افغانستان عاری از ترور و دهشت و وحشت را.