اشرف غنی؛ رئیس جمهور اعلام کرد که پیش از وقت است که بگوید صلح نتیجه نداده‌ است.

او روز سه شنبه در نشست خبری با ینس استولتنبرگ؛ دبیر کل ناتو در کابل گفت که به عنوان فرمانده کل نیروهای مسلح افغانستان باید برای بدترین حالت آماده باشد و برای بهترین حالت نیز برنامه داشت.

رئیس جمهور غنی گفت که جنگ افغانستان یک جنگ داخلی نیست، ابعاد منطقه‌ای و بین المللی این جنگ را موضوعی پیچیده ساخته است.

آقای غنی سال ۲۰۱۵ را سال بقای افغانستان خواند و تاکید کرد که نیروهای امنیتی افغانستان با آنکه سال دشواری داشتند، تعهد خود را برای بقای دولت، قانون اساسی و ارزش‌های ملی ادا کردند.

او افزود که نیروهای مسلح افغانستان پایبند به قانون اساسی بوده و در شرایط دشوار و حین عملیات‌ نظامی در مناطق مختلف، حقوق بشر را رعایت کردند.

دبیر کل ناتو نیز از رهبری مستقلانه‌ نبردها توسط نیروهای افغان قدردانی کرد و سال ۲۰۱۵ را سالی پربار برای نیروهای امنیتی افغانستان خواند.

او البته پیشرفت‌های دوامدار دولت افغانستان را منوط به آوردن اصلاحات بیشتر کرد.

کارشناسان هم می گویند در زمینه اینکه اعلام شود، روند صلح ناکام بوده و نتیجه ای نداشته است شاید حق با آقای غنی باشد. او شاید بهتر از ناظران سیاسی در جریان امور قرار دارد و می داند که چه پیشرفت هایی صورت گرفته و چه دستاوردهایی در این زمینه کسب شده است؛ اما واقعیت این است که در برابر فرصت و زمان و انرژی و هزینه و تلفاتی که در مسیر دستیابی به صلح با تروریست ها، صرف شده، دستاورد ملموس و قابل ملاحظه ای به دست نیامده است.

به نظر نمی رسد کسی مخالف این برداشت باشد و اگر هم باشد، انتظار نمی رود شواهد عینی و قابل لمسی برای اثبات ادعایش، ارائه دهد.

آگاهان می گویند که دولت باید روند تلاش های صلح را در کنار میزان شدت و گسترش و جدیت و ویرانگری و کشتارهای ناشی از جنگ در کشور بررسی کند.

اینکه به صورت یکجانبه به چراغ سبزهای پاکستان و سفرهای پی در پی مقام های سیاسی و نظامی اسلام آباد به کابل و از آنسو تشکیل گروه هماهنگی چهارجانبه، اتکا کنیم و از آنسو، سقوط دومینویی ولسوالی های راهبردی در ولایت هایی مانند هلمند، قندوز، غزنی، بدخشان، بغلان و... را نادیده بگیریم، به نظر منتقدان، معیار درستی برای سنجش موفقیت یا عدم موفقیت روند صلح نیست.

جنگ و صلح باید در کنار همدیگر مورد ارزیابی و آنالیز قرار بگیرد تا مشخص شود که آیا تلاش های صلح با توجه به وضعیت حاد کشور به لحاظ امنیتی و نظامی، دستاورد قابل ملاحظه ای داشته است یانه و مهم تر از آن اینکه آیا با توجه به این ارزیابی، همچنان باید نسبت به آینده و ادامه این روند خوشبین و امیدوار بود یاخیر.

با این حال، از دید کارشناسان، این موضع آقای غنی، ستودنی و قابل تحسین است که می گوید به عنوان فرمانده کل نیروهای مسلح، برای بدترین وضعیت، آمادگی دارد و در حالی که برای صلح تلاش می کند، آمادگی برای جنگ های گسترده تر و شدیدتر با تروریزم را نیز از یاد نبرده است.

انتظار می رود در عمل نیز این رویکرد، نتایج قابل دیدی به همراه داشته باشد تا در اثر آن، هم تروریست ها به این نتیجه برسند که در صورت عدم پذیرش ایده صلح و امتناع از فراخوان های بدون پیش شرط و مستمر دولت در این زمینه، با تبعات سخت و زیانباری رو به رو خواهند شد و هم مردم و نیروهای امنیتی، اطمینان پیدا کنند که دولت برای رسیدن به صلح، دستاوردها، فداکاری ها، رشادت ها و دلاورمردی های میهن پرستانه نیروهای امنیتی را نادیده نخواهد گرفت و بر سر ارزش های ملی و منافع حیاتی مردم افغانستان، روی میز صلح با تروریست ها معامله نخواهد شد.

در این میان، اگر از موضوع صلح و دستاوردهای غیر قابل لمس دولت در این زمینه، چشم پوشی کنیم، مساله دیگر ایجاد اصلاحات بنیادین و اساسی است که دبیر کل ناتو هم آن را رمز پیشرفت افغانستان عنوان کرده است.

منتقدان می گویند که در این زمینه، گامی اساسی و بزرگ برداشته نشده و همه چیز در حد وعده های انتخاباتی و پساانتخاباتی باقی مانده است.

این اصلاحات طیف وسیعی از امور از تعدیل قانون اساسی و برگزاری انتخابات تا نیروهای مسلح، رویکردهای امنیتی، مبارزه با فساد، بهبود اقتصاد، کاهش مهاجرت، تامین حقوق بشر و مبارزه با تروریزم را دربر می گیرد که بر بنیاد ارزیابی های کارشناسی، دولت وحدت ملی در هیچیک از این موارد، دستاورد مهمی نداشته و چه بسا در برخی زمینه ها ناکامی های سختی را نیز متحمل شده است