گرچه بزرگان دین و عقلای زمانه توصیه به خوش بینی نموده و نصیحت کرده اند که رویداد های خُرد و درشت را با حسن ظن بنگرید.
که این گونه دیدن آثار مثبت و شگفتی بر روح و روان آدمیان بر جای می نهد. اما نگفته اند که با ذهنیت تاریخی خود چگونه باید مواجه شد و اگر ذهینت ما را نگاه های منفی آکنده و آلوده باشد چگونه می توان حسن ظن داشت و به آینده با چشم امید و خوش بینی نگریست؟
غرض از این مقدمه نگاه به برخی اظهار نظرهای مقام های امریکایی است ،برخی مقام های امریکایی گفته که نیروهای نظامی آن کشور به تشدید حملات خود علیه داعش در افغانستان دست خواهد زد.
" جنرال ویلسون شافنر، سخنگوی ماموریت حمایت قاطع در افغانستان، گفته است که نیروهای آمریکایی، با کسب اختیارات بیشتری برای مبارزه با گروه داعش در این کشور، حملات به این گروه را شدت بخشیده‌اند..
جنرال شافنر در گفتگوی ویدیویی ازکابل، به خبرنگاران حاضر در ساختمان وزارت دفاع امریکا گفت که در حال حاضر نیروهای وابسته به گروه موسوم به دولت اسلامی (داعش) در چهار یا پنج منطقه دورافتاده در ولایت شرقی ننگرهار حضور دارند و تلاش می‌کنند در آنجا پایگاه‌های عملیاتی ایجاد کنند، اما نیروهای امنیتی افغان در مقابله با آنان "موفقیت‌هایی داشته اند..


در یک نگاه خوش بینانه این سیاست امریکا سیاست نیکو و خرد پسندی است امریکایی ها برای مبارزه با تروریسم، بخشی نیروهای خود را در افغانستان نگاه داشته اند و هم چنان پیمان امنیتی ای که با حکومت افغانستان امضا کرده است آن کشور را ملزم می کند که در راه محو تروریسم با حکومت افغانستان همکاری کند.
آنچه که برای حکومت و مردم افغانستان از اهمیت فوق العاده برخوردار است این که ،چرا امریکایی ها سیاست مبارزه با تروریسم را به مبارزه با داعش تقلیل داده است. امریکاییها به خوبی می دانند – همان گونه که اشاره شده است - که داعش هنوز گروه کوچکی بیش نیست که در برخی مناطق شرق کشور راه یافته و حتی نیروهای محلی از عهده مبارزه با آن می توانند بر آیند و مناطق خود را از لوث وجود این گروه تبهکار پاک کنند. درحالی که عمده مشکلات ناامنی در کشور ما توسط طالبان ایجادشده است و هر روز هم که می گذرد نا امنی بیشتر می شود.
در یکی دو هفته گذشته برخی مناطق شمال کشور سخت نا آرام بود و برق شهر کابل بر اثر فعالیت های تخریبی این گروه قطع شده است. هر روز که می گذرد مشکلات شهروندان کابل بیشتر می شود،و حکومت افغانستان تحت فشار بیشتر قرار می گیرد.اگر قصد و نیت نیروهای امریکایی در افغانستان برداشتن بار از دوش حکومت افغانستان باشد، چرا در مبارزه با طالبان حکومت افغانستان را یاری نمی کند و مرهمی بر زخم های رو به افزایش مردم نمی گذارد؟
در پیش گرفتن این سیاست بیانگر آنست که مقام های امریکایی هم تروریسم را تعریف می کنند و هم برای نا بودی آن خود نقشه می ریزند، بدون آن که اهمیت مبارزهبا آن برای مردم افغانستان قابل درک باشد.

سوء ظن دیگری که از دوران حکومت کمونیستی در ذهن مردم مانده است و اعلام مبارزه با داعش توسط امریکایی ها آن سوء ظن را زنده می کند، آنست که هرگاه دستگاه تبلیغاتی حکومت وقت افغانستان اعلام می کرد که اشرار شکست خورده و فلان مناطق از تسلط به اصطلاح اشرار آزاد شده است ،مردم به تجربه دریافته بودند که حتما نیروهای مجاهدین آن مناطق را از تسلط حکومت بیرون برده و بر آن مسلط شده اند. حالاهم وقتی امریکایی ها از تشدید حملات نظامی علیه داعش خبر می دهند این گمان بوجود می آید که باز چه سیاستی از سوی مقام های امریکایی در پیش گرفته شده است که این گونه اعلام می شود.نکند به تقویت داعش در آن مناطق پرداخته می شود!

در مجموع در پانزده سال حضور امریکایی ها در افغانستان اعتمادی میان مردم و آن نیروها ایجاد نشد و حضور نیروهای امریکایی نتوانست اعتماد مردم افغانستان را به خود جلب کند. آنجاهایی که باید عملیات نظامی صورت می گرفت و پاکسازی می شد ،عملیاتی از سوی امریکایی ها صورت نگرفت و مقام های امریکایی توجه لازم را برای پاک سازی آن مناطق به خرج ندادند. آنجاهایی هم مردم نیازمند جدیت امریکایی ها بودند این جدیت صورت نگرفت و حضور دوباره طالبان نتیجه سیاست های کجدار و مریض نیروهای امریکایی در افغانستان است.
و بر رغم ادعایی که صورت گرفته و می گیرد امروز هم خطر طالبان به مراتب بیش ازخطر داعش است. حتا اگر ظن مذاکره با طالبان برود باز هم حکومت افغانستان نیازمند داشتن مواضع برتر در برابر طالبان است که باید با کمک نیروهای خارجی بویژه نیروهای امریکایی این برتری بوجود آید.