اعدام روحانی مبارز و برجسته عربستانی؛ شهید آیت الله باقرالنمر به وسیله دم و دستگاه ستم پیشه آل سعود و صد البته به دستور استعمار غرب، چیزی نیست که با هیچ یک از گزینه های حقوق بشری و نیز آزادی های بیانی و مدنی ادعایی غرب و شرق، سازگاری داشته باشد.

غیر از آنکه یک چنین جنایت محرز و آشکار را قوانین و مقررات هر دین و آئین الهی و غیر الهی رد می کند و از مرتکبان آن ابراز بیزاری می جوید. در این میان اسلام به عنوان یک آئین تام و تمام و مدافع حقوق انسانها و به خصوص مسلمانان، روح قوانین و احکام پویا و حیات بخش آن با یک چنین درنده خویی هایی زیر هر نام و عنوانی که باشد و انجام بپذیرد، در مخالفت تام و تمامی قرار دارد و به خصوص زمانی که پای خون، مال و آبروی مسلمانی در میان باشد؛ و اخصاً وقتی که سخن از قتل و به شهادت رساندن یک عالمِ مجاهد و مبارز علیه ستم و بیداد مطرح باشد.

نقشه خیلی شسته و رفته و بدون عیب و نقص انجام می گیرد؛ بدین صورت که استعمار غرب و در راس آن سران کاخ سیاه و دست داشته های آنها از سران اروپایی، به عمال همیشگی خویش یعنی آل سعود دستور می دهند تا آیت الله نمر را و آن هم همزمان با یکی از رهبران القاعده در عربستان اعدام کنند؛ تا موجی عظیمی از اعتراضات در کشورهای اسلامی را موجب شوند و به خصوص احساسات چندین میلیون شیعه در سراسر جهان اسلام را به حرکت در آورند.

از سوی دیگر همین استعمار پیر و کارکشته امریکایی- اروپایی به تعدادی از عوامل وابسته به خویش در تهران و مشهد دستور می دهد تا با یک نقشه ی زیرکانه و مغرضانه سفارت و کنسولگری عربستان را مورد حمله قرار دهند که همین کار نیز صورت می گیرد.
حال به نتیجه توجه می کنیم که چگونه قضایا به سمتی که استعمار می خواهد جهت داده و آل سعود جانی و ستم پیشه، مظلوم و حق بجانب معرفی شده و بسیاری از کشورهای عربی و غیر عربی مسلمان، از این رژیم اعلام حمایت و پشتیبانی کرده و با آن غم شریکی می کنند.

خیلی زیرکانه و منافقانه عمل می شود؛ از یک سو آیت الله نمر را اعدام می کنند و با این کار، بزرگترین جنایت قرن را مرتکب می شوند و به گونه ای یک بار دیگر این رژیم یهودی الاصل از امت اسلامی انتقام می گیرد؛ چنانکه بارها این کار را مرتکب شده و نمونه بارز این انتقام گیری های گاه و بیگاه، کشتار حساب شده و هدفمند حجاج مظلوم در مراسم حج سال جاری در حریم امن الهی بود که با حرکت عامدانه یکی از وزرای جانی آل سعود در منا و عرفات انجام شد و موجب شد تا صدها تن از حاجیان مظلوم و بی دفاع بخاک و خون کشیده شوند و پس از آن حادثه نیز آبی از آب تکان نخورد و هیچ یک از دولتهای ترسو و بزدل جهان اسلام، جنایت کاران آل سعود را مواخذه نکردند و از سر ترس و یا هم قطع شدن مواجب و مستمری شان که هر از گاه و بیگاه و با دریوزگی از آل سعود دریافت می کنند، حتی از حقوق حقه حجاج کشته شده کشورهای شان گذشتند!.

در هر حال، استعمار با طرح و نقشه حساب شده، به یک هدف خاص نظر داشت و دارد و آن شعله ور کردن جنگ میان شیعه و سنی در کل منطقه و حتی کل جهان است و به همین منظور به عمال سعودی اش در داخل آل سعود دستور اعدام و در واقع ترور شیخ نمر را می دهد؛ تا بدین وسیله احساسات همه شیعیان را به حرکت در آورد.
و از سوی دیگر، حمله عوامل آنها به سفارت عربستان و کنسولگری آن در تهران و مشهد، خشم بیشتر کشورها و دولتهای سنی در منطقه را موجب می شود و این موضوع باعث همان چیزی می شود که استعمار امریکایی مترصدانه به آن می نگرد و بی صبرانه انتظار آن را می کشد.

تقابل شیعه و سنی یکی از آن پیامدهای دلخواه استعمار و عمده آن است که سران استعمار سخت به آن دل خوش کرده اند و امیدوارند تا یک چنین فاجعه ای رخ دهد و مسلمانان را بیش تر از آنکه در حال حاضر در عراق و سوریه در مقابل همدیگر ایستاده اند، در برابر یکدیگر قرار دهند.

هدف دوم تحت الشعاع قرار دادن اعدام و به شهادت رساندن روحانی مبارز؛ آیت الله نمر است که در صورت عدم وقوع جنگی بزرگ میان دولتهای شیعه و سنی در منطقه، لااقل به هدف درجه دوم خویش برسند که همان تبرئه آل سعود از جنایت انجام داده شده و نابخشودنی است.

جالب است که در یک اقدام هماهنگ و حساب شده، همه یا بیشتر دولتهای منطقه بدون کوچکترین توجه و اعتنا به عمل ضد بشری و مخالف آزادی بیان آل سعود در به شهادت رساندن آیت الله نمر، حمله به سفارت و قونسلگری عربستان در تهران و مشهد را که صد البته آنهم بوسیله عوامل استعمار، رقم خورده را محکوم می کنند.

در اینکه حمله به سفارت و قونسلگری هر دولت و کشوری و در هر کشور و مملکتی، یک تخلف آشکار سیاسی و دیپلوماتیک به حساب میاید، جای هیچ گونه تردید ندارد و از طرفی دولتمردان و سیاست مداران پخته و کارکشته جمهوری اسلامی ایران مانند همتاهای خود شان در سطح جهان، به روشنی این مفاهیم را می دانند و قطعا مراعات نیز می کنند؛ چنانکه تا کنون کرده اند و در حدود بیشتر از سه دهه که از انقلاب الهی ایران می گذرد، تا کنون دیده و شنیده نشده که مقامات طراز اول ایران دچار یک چنین خبط و خطاهای راهبردی و حساس شوند.

در هر حال، همه می دانیم که آل سعود در آن حد و اندازه ای از اعتبار و اعتنا در جهان اسلام نیست تا بتوان آن را نماینده اسلام و امت اسلامی دانست ومانند برخی از دولتهای مواجب بگیر و ترسو، سنگ این رژیم را به سینه زد و برای این و آن دولت و ملت، خط و نشان کشید؛ اما از دیگر سو اطمینان کافی و شافی وجود دارد که سران زیرک و هوشیار جمهوری اسلامی ایران و برخی دیگر از دولتهای موجود در منطقه، بیشتر از آن حد و حدود شعور و درایت سیاسی و دینی را دارند که اجازه ندهند استعمار جهانی و منطقه ای به آرزوی دیرینه شان که همان نزاع و درگیری های خونین و مهار نشدنی میان شیعه و سنی هست، برسند.