اعضای شورای ملی می گویند که طالبان خواسته یا ناخواسته به امریکا خدمت می کنند.
محمدعلم ایزدیار؛ معاون اول مجلس سنا گفت:"در حقیقت دعوتگر اصلی حضور و تداوم نیروهای امریکایی در افغانستان، طالبان و کسانی که در پشت سر این گروه هستند، می باشند".

ایزدیار ادامه داد:"ادامه حضور امریکا راه حل قضیه نیست؛ بلکه تجهیز قوای افغانستان، قطع جنگ و قطع مداخلات است".
او افزود: امریکا باید بالای پاکستان که منبع تروریزم است فشار وارد کند تا مداخلات آن کشور قطع گردد و طالبان را به پای میز مذاکره بخواهد.

سمیع فیصل؛ دیگر عضو مجلس نیز گفت که جنگ قندوز در واقع دعوت طالبان از نیروهای امریکایی برای حضور دوام دار در کشور بود و رهبری طالبان تحقق اهداف امریکا را در کشور دنبال می کند.

نبیه مصطفازاده هم گفت:"حضور ۵۵۰۰ نیروی امریکایی هیچ فایده ای برای ما ندارد؛ اگر امریکا با دولت افغانستان ادعای دوستی دارد باید مطابق پیمان اردوی ما را تجهیز کند".
بسیاری از آگاهان مسایل سیاسی و نظامی نیز می گویند که استمرار نبرد تروریست ها به تداوم حضور نیروهای خارجی در کشور کمک می کند و این در حالی است که نیروهای خارجی نیز ادامه حضور خود را به اعتبار استمرار خشونت، ناامنی و توسعه گروه های تروریستی در کشور، توجیه می کنند.

به این ترتیب، نوعی داد و ستد نانوشته دوطرفه شکل گرفته است؛ داد و ستدی که حضور هریک از دوطرف معامله، بستگی به حضور و فعالیت دیگری خواهد داشت.
در این میان، همانگونه که در موضع گیری های اعضای شورای ملی، مطرح شده است، در مرحله اول، این نیروهای طالبان هستند که می بایست درستی استدلال خود را ثابت کنند؛ زیرا آنها می گویند که به دلیل «اشغال» افغانستان توسط نیروهای بیگانه، تا زمانی که افغانستان به صورت کامل از وجود نیروهای خارجی، پاک و آزاد شود‌ به «جهاد» خود ادامه خواهند داد.

این همان چیزی است که به تعبیر نمایندگان مردم در شورای ملی، به اغوا و اغفال خیل عظیمی از جوانان منجر می شود و عاملی برای پشتیبانی و تقویت تروریزم برای آنها می شود.

همین استدلال انحرافی و از بنیاد غلط همچنین زمینه های اجتماعی حمایت از تروریزم در مناطق سنتی و در میان مردمان ناآگاه و بی سواد را فراهم می کند.
این در حالی است که حامیان چشم و گوش بسته این استدلال سطحی و بی بنیاد، اگر یکبار از خود بپرسند که به راستی طالبان چگونه علیه نیروهای خارجی «جهاد» می کنند در حالی که در این جهاد، این فقط مردم و نیروهای امنیتی افغانستان هستند که آسیب می بینند، قربانی می شوند و زجر می کشند؟
این چگونه جهادی است که در آن به زنان و دختران بی گناه و مسلمان افغان، تجاوز می شود، اموال شان به آتش کشیده می شود، در شاهراه ها آنها را می ربایند، بی رحمانه سر می برند و امنیت و آسایش و رفاه و آرامش را از آنها گرفته اند؟

گناه سربازان مظلومی که برای دفاع از مرزهای وطن در برابر تجاوز و تهدید خارجی، جان های شیرین شان را در دورترین و بد آب و هواترین مناطق کشور، بر فراز کوه ها، در دل جنگلزارهای انبوه و در مناطق دور از دسترس و صعب العبور در تمامی فصول سال، به خطر می اندازند تا مردم در رفاه و امنیت و آسایش زندگی کنند، چیست که باید به دست «جهادیون» به فجیع ترین شکل ممکن گردن زده شوند؟

این چگونه جهادی است و حکم آن در کدامیک از متون دینی مسلمانان آمده است؟
از جانب دیگر، باید پرسیده شود که چه کسانی از این «جهاد» بهره های سیاسی و امنیتی مورد نظر خود را می برند؟ مردم افغانستان یا نیروهای خارجی و امریکایی؟
اینها مسایلی است که باید مردم مدافع طالبان و تروریزم از اهالی «جهاد» و فرماندهان و رهبران طالبان بپرسند.
در مرحله دوم، این نیروها و مقام های امریکایی هستند که باید در برابر عوامل و تبعات تمدید حضور نیروهای خارجی در افغانستان پاسخگو باشند.

آنها بدون شک، بهتر از مردم افغانستان می دانند که هرچه حضور آنها در کشور، بیشتر ادامه یابد، جنگ و ناامنی و خشونت و ترور و کشتار نیز بیشتر خواهد شد؛ پس بر پایه چه منطقی استدلال می کنند که آنها برای مبارزه با ناامنی و برقراری صلح و پایان جنگ و مبارزه با تروریزم در افغانستان حضور دارند و این حضور را تمدید می کنند؟

در یک محاسبه ساده می توان نتیجه گرفت که اکنون مأموریت رهبری و انجام جنگ، با نیروهای امنیتی و مسلح افغانستان است نه نیروهای خارجی؛ پس چرا به جای تمدید ماموریت نظامی امریکا، به تجهیز و تقویت و آموزش نیروهای امنیتی افغانستان، پرداخته نمی شود؟
این سؤالی است که از دولتمردان و تصمیم گیران داخلی نیز باید پرسیده شود