توافق هسته ای ایران با رای موافق ۳۸ سناتور امریکایی حالا تقریبا به ثمر نشسته است.
البته مخالفان تسلیم نخواهند شد. دونالد ترامپ؛ کاندیدای ریاست جمهوری جمهوریخواهان، سناتور تد کروز و گلن بک همچنان برای متوقف کردن توافق ایران در تلاش هستند.

جنبش تی پارتی، سازمان صهیونیستی امریکا و مرکز سیاست های امنیتی ایالات متحده نیز از مخالفان توافق با ایران حمایت می کنند.

دیک چنی؛ معاون سابق بوش هم گفته «تقریبا هر آنچه رئیس جمهور درباره توافق ایران به ما گفته اشتباه است.»
دموکرات ها دارای ۴۴ کرسی در سنا هستند.

جان کری در تکاپوی جمع آوری رأی بیشتر و بررسی تدوین قانونی برای تامین امنیت هم پیمانان امریکا به ویژه اسرائیل و اعراب است و همچنین تهیه دستورالعملی برای بررسی رفتار ایران در منطقه.

کری به تازگی نوشت: امنیت اسرائیل "مقدس" است. او پیشتر گفته بود: این توافق بیش از هر تصمیمی که تاکنون در تاریخ معاصر سیاست خارجی گرفته شده، اهمیت دارد. رأی منفی به این توافق هیچ چیزی را حل نمی کند.

اظهار نظرهایی از این دست نه پیش از این از زبان مقام های امریکایی کم شنیده شده است و نه پس از این کم شنیده خواهد شد؛ اما آنچه توجه صاحب نظران را به خود جلب کرده، دوپارگی سیاسی امریکا در برابر یگانگی سیاسی ایران است.

شماری از صاحب نظران ایرانی می گویند که این نیز بخشی از قدرت نرم ایران و برد سیاست خارجی هوشمندانه این کشور محسوب می شود که با زیرکی تمام، جامعه سیاسی امریکا را بر سر برنامه اتمی خود، دچار گسست و شقاق و شکاف کرده است.

بر اساس دیدگاه های این صاحب نظران، با توجه به میزان آرایی که اکنون اردوگاه اوباما در اختیار دارد، شاید بتواند به آسانی از سد مخالفت اکثریت جمهوری خواه در کنگره امریکا بگذرد و توافق اتمی با ایران را از طریق شگرد فیلیباستر و یا توسط استفاده از حربه وتو، از مانع کنگره عبور دهد؛ اما آثار منفی و تبعات مخرب این دوگانگی و شکاف در جامعه سیاسی امریکا هم در حوزه روابط داخلی این کشور و تعامل میان قوه های تشکیل دهنده نظام سیاسی امریکا و هم در عرصه سیاست خارجی و روابط این کشور با متحدان و شرکایش در خاور میانه باقی خواهد ماند و این امر می تواند هزینه های امضای توافقنامه هسته ای میان ایران و قدرت های جهانی از سوی امریکا را بسیار بالا ببرد.

در برابر این وضعیت پرتنش و آکنده از شکاف و دوگانگی حاکم بر فضای سیاسی امریکا، وضعیت باثبات و آرام حاکم بر ایران وجود دارد.

در ایران، یک مرکز تصمیم گیری قدرتمند وجود دارد که دیدگاه اش برای همه ارکان نظام، حجت است و همین امر به سیاست های جاری در ایران و نیز سیاست خارجی این کشور که خطوط کلی آن، تابع خط قرمزهایی است که به وسیله این مرکز تصمیم گیری تعیین می شود، ثبات و آرامش و سکینه می دهد.

رهبری جمهوری اسلامی، اخیرا اعلام کرد که «برجام» باید در مجلس شورای اسلامی ایران، از سوی نمایندگان مردم، بررسی شود.

بررسی و عدم بررسی این سند حقوقی بین المللی، یکی از مسایل مورد اختلاف میان دولت و مجلس ایران بود و این موضع گیری رهبری ایران، به این اختلافات اندک و معمول نیز نقطه پایان گذاشت و تکلیف آن را تعیین کرد؛ اما رهبر جمهوری اسلامی، با هوشمندی و فراست خاص خود، از ورود به این موضوع که نمایندگان مجلس به چه سبکی در باره برجام رای گیری کنند و نتیجه این رای گیری در نهایت، چه باشد، خودداری کرد؛ زیرا این امر، تابع اصول اختیارات قانونی نمایندگان مجلس است و نتیجه حاصل از آن نیز به عنوان دیدگاه مردم ایران در باره توافق اتمی با قدرت های جهانی، بازتاب خواهد یافت.

اما در مجموع، نظمی سیاسی که منجر به ایجاد وحدت و ثبات در سیاست داخلی و خارجی ایران می شود حتی در مقایسه با امریکا به ویژه با توجه به وضعیت جاری در آن کشور در خصوص برنامه اتمی ایران، یک امتیاز استثنایی و یک الگوی مترقی محسوب می شود و قابل تحسین است.