امروز منطقه خاورمیانه یکی از جدی تریت چالش های صد سال اخیر خود را تجربه می کند و تروریسم بزرگترین دشمن مشترک ملت های منطقه است. برادران عرب من بیایید بپذیریم که تروریسم یک خطر است نه یک شعار سیاسی برای فرار از مشکلات داخلی. آتشی که امروز در سوریه و عراق شعله ور شده در حال گسترش است. گرمای آنرا می توان در سواحل خلیج فارس نیز حس کرد و همبستگی کشورهای منطقه مهمترین و اصلی ترین عامل بازدارنده ی این طغیان خواهد بود.

انگشت اتهامات فرافکنانه در بحرین این روزها به سمت ایران نشانه رفته است. .... . حال باید از این حضرات سوال کرد که بر اساس کدامین سند و مدرک بین المللی حرمت همسایگی و همجواری را حفظ نکرده و ایران را به امری موهوم متهم می کنید؟ آیا منافع ملی شما ارجح بر منافع شخصیتان نیست؟

آیا فراموش کرده اید که در زمان اشغال کویت توسط صدام برخی مقامات کویتی و همچنین مردم بی دفاع آن ایران را به عنوان پناهگاه خود انتخاب کرده بودند؟

دیر زمانی نمی گذرد که ایران هر آنچه داشت خالصانه تقدیم دولت و ملت عراق نمود تا مانع از سقوط بغداد توسط مزدوران داعشی شود. در شریعت اسلام آیا دفاع از همسایه در مقابل دزدان و تبهکاران مستحق تمجید است و یا تهمت زنی و افترا؟

آیا ارتباطات فرهنگی مشترکی که میان ملت های ایران، بحرین و کویت وجود دارد شما را به واهمه افکنده؟ اگر چنین است که در این صورت تاریخ متهم ردیف اول خواهد بود. شک نکنید که این ارتباط یک فرصت است و نه یک تهدید برای پادشاهی های همجوار و می تواند منجر به تحکیم روابط مشترک شود. ایران هیچگاه به دنبال دخالت در امور داخلی همسایگانش نبوده است. سخنان رهبری این کشور سندی برای این ادعاست.

رهبری ایران که عالی ترین مقام در تعیین خط و مشی های سیاست خارجی این کشور است بارها بر عدم مداخله ی ایران در بحران های کشورهای حاشیه خلیج فارس و به ویژه بحرین تاکید نموده است. همگان می دانند که امام خامنه ای موضع گیری های صریح و بی پرده ای در قبال موضوعات منطقه ای و بین المللی دارد. اگر ایران فعالیتی بر ضد دولت بحرین می نمود مسلم بدانید که ایشان به آن تصریح می نمودند. بارها شنیده ایم که امام خامنه ای با قاطعیت از حمایت های ایران از جریان های ضد رژیم صهیونیستی سخن گفته اند. همگان می دانند که سلاح ایرانی دشمنی جز صهیونیزم و تروریسم ندارد.

نمیتوان از رهبر انقلاب مطلبی نوشت و به سخن ایشان در مورد ادعای مداخله ی ایران در بحرین اشاره ای نکرد: ایشان با رد هرگونه مداخله ی مستقیم در این کشور فرمودند: اگر ما در بحرین مداخله می نمودیم وضعیت در این کشور به این گونه نبود.

شیوه ی برخورد حاکمیت بحرین با شهروندان این کشور همواره مورد انتقاد ملت ایران بوده است. اما این انتقادات هیچگاه پا را فراتر از خیر خواهی نگذارده و وارد حریم شخصی همسایگان عربمان نمی شود. مقالات دخالت آمیزی که بعضاً در برخی خبرگزاری ها منتشر می شود همانند فرافکنی های برخی مقامات میانی عربی صرفاً مصرف شخصی و جناحی داشته و سخن ملت و دولت ایران نیست.

در عرف بین الملل انتقاد از عملکرد یک دولت خارجی هیچگاه به منزله ی مداخله در امور داخلی آن کشور نیست. به ویژه در موضوعات مرتبط با حقوق بشر که در حقوق بین الملل وضعیتی جهانی پیدا کرده است. به نظر می رسد برخی از مقامات میانی پادشاهی بحرین با به کارگیری تاکتیک فرار به جلو سعی در توجیه ناکارآمدی خود در توجه به خواسته های ملت شریف بحرین و خدمت به این کشور دارند. بحرین به عنوان یکی از طرف های "میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی" –که هم اکنون جزئی از حقوق بین الملل عرفی نیز هست -مکلف است که پاسخگوی رفتار خود در قبال شهروندانش باشد و این انتظاریست که نه تنها ایران بلکه کل جامعه ی بین الملل از این کشور دارند.

آیا زمان آن نرسیده است که غیرت عربی صرف راندن دزدان دین و شرف شود و نه تشکیک در صداقت همسایه خیرخواه؟

نویسنده: حمید ثانی
منبع: ایران الیوم