ارتش یمن از یک سیستم جدید موشکی با نام "الصرخه ۳" رونمایی کرد.
موشک الصرخه، با طول دو متر، دارای کلاهکی به وزن ۱۵ کیلوگرام است و در مقایسه با موشک های پیشین ارتش یمن، توان و برد بیشتری دارد. 

ارتش یمن اعلام کرد: با وجود برخی شایعات، پایگاه هوایی العند در ولایت لحج، همچنان در دست نیروهای این کشور است.
روز دوشنبه نیروهای تروریستی وابسته به رژیم سعودی، برای چندمین بار، به پایگاه هوایی العند حمله کردند؛ اما هربار شکست خوردند. 

این پایگاه راهبردی، از آغاز تجاوز نظامی به یمن، با یورش های زیادی روبرو بوده است.
از سوی دیگر، نیروی موشکی ارتش یمن طی روزهای گذشته چند پایگاه نظامی عربستان سعودی را در ولایت های جیزان و ظهران با ده ها موشک هدف قرار داد. 

نیروهای یمنی همچنین جایگاه نیروهای دشمن در شهر الخوبه و نیز کاروان موترهای نظامی عربستان در منطقه الردیف جیزان را هدف قرار دادند .
حتی اگر همه این رویدادهای مثبت و امیدبخش را نیز کنار بگذاریم و صادقانه و بی طرفانه قضاوت کنیم بازهم به این نتیجه می رسیم که انقلاب یمن، شکست پذیر نیست. 

دلایل زیادی برای این نتیجه گیری وجود دارد. از جمله اینکه این انقلاب نیز مانند همه انقلاب های مردمی دیگر، پیش از آنکه متکی به سلاح های سنگین و فوق پیشرفته و مرگبار امریکایی یا دالرهای بادآورده نفتی امرای مزدور عرب باشد، متکی به نیروی خلل ناپذیر مردمی است که از سلطه استعمار خارجی و استبداد رژيم های دست نشانده داخلی به جان آمده اند و برای تغییر وضع موجود و گذار به وضع موعود، دست به شورش علیه نظم مسلط حاکم زده اند. چنین انقلابی از همان ابتدا بر اساس یک آرمان بزرگ، طراحی و بنیان گذاری شده است. 

وجود یک آرمان انقلابی، پیش از هر اقدام عملی و انقلابی دیگر، اهمیت راهبردی دارد.
انقلاب ها در سایه آرمان های شان ماندگار می شوند و هر انقلابی به هر اندازه ای که از نبود آرمان انقلابی و نقشه راهی برای مبارزه در رنج باشد، به همان میزان، آسیب پذیر است. 

اغلب انقلاب های خاور میانه ای ۵ سال اخیر از نبود یک آرمان بزرگ و بنیادی مکتبی و انقلابی رنج می بردند و به همین دلیل، برخی از آنها به سرعت شکست خوردند و مصادره شدند و شماری دیگر نیز به دام و دامن هرج و مرج و بی قانونی و جدایی طلبی و واگرایی نیروهای انقلابی، سقوط کردند. 

آرمان واحد و یگانه، عامل اساسی ماندگاری انقلاب هاست و این آرمان، زمانی می تواند انقلاب را در برابر نیروهای ضد انقلاب، بیمه کند که ریشه و خاستگاه آن در افکار و نظرگاه های ملت های انقلابی، قرار داشته باشد. 

انقلاب مردمی یمن و جنبش انصارالله که در کانون رهبری آن قرار دارد، از چنین پشتوانه ای برخوردار است و اگر چنین نبود رژیم مستعفی و فراری منصور هادی، بدون تردید از نظر قدرت نظامی و پشتوانه خارجی، برتر از انصارالله و مردم یمن است؛ اما چرا هنوز نتوانسته از عدن پا فراتر بگذارد و در پی پنج ماه تجاوز مستمر و ویرانگر، حتی یک وجب نیروهای انقلابی یمن را به عقب براند و وادار به پذیرش شکست کند؟
در دیگر انقلاب های عربی، این پتانسیل و ظرفیت درونی وجود نداشت.
به عنوان نمونه در مصر، مسلمان ها، لیبرال ها، جنبش های اجتماعی سرخورده از وضعیت حاکم، جوانان خواهان تغییر و آزادی، اقلیت های دینی و مذهبی و جنبش های جدایی طلب، همه دست به دست هم دادند و برای سقوط رژيم مبارک متحد شدند؛ اما این اتحاد بر محور یک آرمان مشترک و متعالی نبود؛ آرمانی که بتواند همه این طیف ها و گرایش های گوناگون و اغلب آشتی ناپذیر را بر گرد یک محور جمع کند. 

به همین دلیل، بقایای رژيم سابق در همدستی با قدرت های سلطه جوی منطقه ای مانند عربستان سعودی و بین المللی مانند امریکا توانستند، بساط انقلابیون را برچینند و با تکیه بر نیروی نظامی و به زور سرنیزه، انقلابیون را به کنج زندان ها فرستادند. 

در لیبی، نبود یک آرمان مشترک انقلابی و انسجام ملی پیش نیاز پیروزی و به ثمر نشستن انقلاب، به علاوه دخالت های وسیع خارجی، با براندازی رژیم حاکم، کشور را به تیول تروریزم بدل کرد و در نتیجه، چندین دولت در یک اقلیم برپا شد و کشور عملا به دام هرج و مرج، ناامنی و بی ثباتی های مهارناپذیر اجتماعی و امنیتی سقوط کرد. 

اما در یمن، به رغم آنکه نیروهای انقلابی از امکانات بسیار اندکی نسبت به سایر ملت های عربی برخوردار اند، فقر و ناتوانی های اجتماعی نیز بیداد می کند و در عین حال، رژیم سابق، از حمایت وسیع منطقه ای و بین المللی هم بهره مند است، انقلابیون توانسته اند چون سدی سدید و استوار در برابر تروریزم، مزدوران رژیم سابق و دشمن متجاوز خارجی بایستند و مانع از پیشروی آنها شوند.