بنیامین نتانیاهو از گفتگو با دولت اوباما برای دریافت یک "بسته غرامت" که واشنگتن پیشنهاد پرداخت آن را داده است، خودداری کرده است.
از زمان امضای توافق وین، کاخ سفید، پیشنهاد داده است که همکاری‌های نظامی‌-امنیتی با اسرائیل را گسترش بدهد. این پیشنهاد در اسرائیل به "بسته غرامت" معروف شده؛ غرامت یک توافق "بد" که به عقیده اسرائیل، به منافع این رژیم خسارت سنگینی وارد آورده است.
بر اساس بخشی از این امتیازان این بسته، قرار است نیروی هوایی رژیم اسرائیل تعداد بیشتری جنگنده بسیار پیشرفته اف-۳۵ دریافت کند؛ ولی بنیامین نتانیاهو ظاهرا خسارت وارده به منافع این رژیم را آنقدر سنگین می داند که می گوید هیچ غرامتی آن را جبران نخواهد کرد.
رون درمر؛ سفیر رژیم اسرائیل در واشنگتن، این روزها به شدت مشغول رایزنی با نمایندگان کنگره امریکاست تا به توافق هسته‌ای ایران رای منفی بدهند. لابی اسرائیل (آیپک) هم کمپاین تبلیغاتی ۲۰ میلیون دالری خود علیه این توافق را از هفته گذشته آغاز کرده است.
بنابراین، پربیجا نیست اگر ادعا شود که تمام امید نتانیاهو که این روزها بسیار خسته و سرخورده و عصبانی به نظر می رسد، کنگره امریکاست؛ نه تنها نتانیاهو بلکه همه افراطیونی که امضای توافق با ایران را مانند او یک «اشتباه بسیار بد» و «تاریخی» می خوانند.
در مقابل اما کاخ سفید تقریبا مطمئن است که بر کنگره غلبه خواهد کرد و توافق اتمی با ایران را با رأی اکثریت اعضای این نهاد، به کرسی خواهد نشاند و اگر نشد با وتو به این هدف خواهد رسید.
البته نزدیک به دوماه دیگر باید منتظر ماند و دید که تلاش های دوطرف موافق و مخالف این توافق برای کسب نظر اعضای مردد و مستقل کنگره امریکا، چه تاثیری می گذارد و نتیجه این تاثیر به نفع کدامیک تمام خواهد شد.
چیزی که در این میان، اهمیت دارد این است که چرا رژیم اسراییل از پذیرش «بسته غرامت» دولت اوباما سر باز می زند؟
این پرسش را شاید به نحو بهتری هم بتوان مطرح کرد مثلا به این صورت که او تا کی نسبت به این بسته بی توجه خواهد ماند؟
سؤال بعدی که به تبع سؤال بالا مطرح می شود این است که نتانیاهو و افراطیون همراه او، چه چیزی را در این مخالفت سرسختانه با کاخ سفید از دست خواهند داد؟
همچنین آیا او در پی این خیره سری چیزی فراتر از محتویاتی که در بسته غرامت به اسراییل پیشنهاد شده، به دست خواهد آورد؟
چیزی که تاکنون توجه کارشناسان را جلب کرده این است که رژيم اسراییل به ویژه شخص نتانیاهو هرچه بیشتر در این باره سرسختی و سماجت به خرج می دهد، بیشتر در انزوا فرو می رود.
بسیار بعید است او خود متوجه موقعیت بد خود در این مقطع نباشد؛ مگر آنکه تصور کنیم، نخست وزیر رژيم اسراییل، پاک دیوانه است یا بر اثر عصبیت ناشی از امضای توافق، مشاعیرش را از دست داده است!
او واقعا از روابط تاریخی و استراتژيک امریکا و اسراییل برای رسیدن به مقصدی هزینه می کند که واقعا دیگر دست یافتنی نیست.
او می خواهد برای توافقی از کنگره امریکا رأی منفی بگیرد که امریکا تنها یکی از امضا کنندگان آن است و حتی اگر امریکا هم آن را اجرا نکند، بازهم پنج قدرت بزرگ دیگر در جهان به آن پایبند خواهند ماند و مهمتر از همه اینکه شورای امنیت سازمان ملل، پیشتر به قطعنامه تایید این توافق و خروج پرونده اتمی ایران از ذیل فصل ۷ منشور این سازمان، رأی مثبت داده است.
پس همه مسیرهای قانونی برای اجرایی شدن توافق اتمی با ایران، طی شده به جز کنگره امریکا.
در کنگره امریکا هم اکثر دموکرات ها و بخشی از جمهوری خواهان از این توافق حمایت می کنند، یک عده اندک نیز هنوز تصمیمی در این زمینه نگرفته اند و عده ای هم البته مخالف آن هستند، ولی نه به اندازه دوسوم کل اعضای کنگره.
از سوی دیگر، تکیه یکجانبه نتانیاهو بر جمهوری خواهان، دموکرات های امریکا را مستقیما در برابر رژيم اسراییل قرار می دهد؛ چیزی که به عقیده منتقدان او برای چشم انداز روابط دو جانبه امریکا و اسراییل، بسیار خطرناک است.
نتانیاهو می گوید بسته غرامت، نمی تواند خسارات ناشی از امضای توافق اتمی با ایران را جبران کند؛ اما منتقدان او می پرسند آیا تضمینی وجود دارد که رد آن و هزینه ای که برای مخالفت با تصمیم کاخ سفید پرداخته می شود، خساراتی به مراتب بزرگتر از توافق اتمی را بر اسراییل تحمیل نکند؟
اما این سؤال ها و ابراز نگرانی ها، نتانیاهو را راضی نمی کند. او عصبانی است و ظاهرا صدای هیچکس جز صدای عده ای از افراطیون جمهوری خواه امریکایی که مخالف این توافق هستند را نمی شنود.