خاور میانه تنها امروز نیست که دچار بحران و آشفتگی و جنگ و خشونت و خون ریزی و ترور شده است، این سرزمین سال هاست روی گسل بحران قرار دارد.
این چیزی است که از فحوای موضع گیری های سیاستمداران و هجمه های حساب شده رسانه ای غرب نیز به خوبی می توان درک کرد.
به عنوان نمونه، اوایل خزان سال‌ گذشته بود که روزنامه‌ امریکایی نیویارک تایمز، نقشه و مقاله‌ ای منتشر کرد مبنی بر این‌ که شاید تحولات جاری در منطقه منجر به تقسیم ‌شدن کشورهای عربی به کشورهای کوچک ‌تر شود. از آنجایی که مقاله توسط تحلیلگر باسابقه رابین رایت نوشته شده بود جنجال و تحقیق گسترده ‌ای در دایره‌ تحلیلگرانی که بر روی مسائل خاور میانه تمرکز دارند را به راه انداخت.
نقشه‌ یادشده در خاور میانه هم زمزمه ‌های بسیاری را به راه انداخت دال بر این‌ که این مطلب، در حقیقت گویای نیت جدید قدرت‌ های غربی و رژیم اسرائیل برای تقسیم کشورهای پرجمعیت و بانفوذ عربی به کشورهای کوچک و ضعیف است.
عنوان مقاله «چطور می‌توان پنج کشور را به ۱۴ کشور تقسیم کرد؟» نیز تا حدودی به این گمانه‌ دامن زد. این مقاله اعراب را به سال های ۱۹۱۶-۱۹۱۸ برد؛ زمانی که استعمارگران فرانسه و انگلیس سرزمین‌ های عثمانی را به اردن، سوریه، لبنان، عراق و اسرائیل تقسیم کردند؛ در حالی که کاردستی استعماری آنها هویت ‌های جدید و مستقلی از قبیل کویت، بحرین، امارات متحده‌ عربی و غیره را به وجود آورد.
در مقاله‌ رایت از احتمال تقسیم‌ شدن لیبی به سه بخش، عراق و سوریه به پنج بخش (دروزی‌ ها، کردها، علوی‌ ها، شیعیان و سنی ‌ها)، عربستان سعودی به پنج قسمت و یمن به دو قسمت سخن گفته شده بود.
توجه داریم که در غرب، معمولا رسانه ‌ها بخشی از قدرت نرم نظام سلطه به حساب می ‌آیند؛ همانطور که سینمای هالیوود به مثابه‌ یک رسانه، در خدمت سیاست‌ های آینده‌ امریکا و سرنوشت امریکایی جهان قرار دارد؛ بنابراین تحلیل نیویارک تایمز نمی‌ توانست به عنوان یک تحلیل و پیش‌ بینی صرف مورد ارزیابی قرار گیرد که احتمال صحت و سقم آن، بینابین باشد.
از جانب دیگر، آن تحلیل با نشانه ‌شناسی رویکرد قدرت ‌های بزرگ در برخورد با تحولات اخیر منطقه نیز بیگانه و ناهمگن نبود. امریکا، اسراییل و سایر قدرت‌های غربی، از آشوب ‌های انقلابی چهار سال اخیر توده‌ ها در خاور میانه،‌ بستر مناسبی برای اجرایی ‌کردن طرح توطئه ‌آمیز تقسیم و تجزیه و تلاشی کشورهای اسلامی به محدوده‌ های ضعیف ‌تر و کوچک‌ تر استفاده کردند و این همان «خاور میانه‌ جدید» است که اجرایی ‌کردن آن سال‌ ها پیش بر سر زبان استراتژیست ‌های امریکایی و اسراییلی بود.
به نظر می‌ رسد اکنون زمان مناسب پیاده ‌کردن آن طرح فرارسیده است؛ به همین دلیل، انتشار نقشه و تحلیل این طرح، در یکی از روزنامه‌ های معتبر امریکایی به قلم یکی از معروف‌ ترین تحلیلگران غربی، رسانه‌ ای شد؛ تا با زمینه‌ ذهنی و بسترسازی تبلیغاتی، امکان اجرا و عملیاتی ‌کردن آن فراهم شود.
اوضاع جاری در کشورهایی مانند سوریه، عراق، لیبی، مصر، یمن، بحرین و لبنان نیز آشکارا نشانگر زمینه‌ سازی عملی برای اجرای این سناریوست.
غرب به تأسی از سیاست جهانی امریکا مبنی بر تبدیل اسراییل به ژاندارم و قدرت بی ‌رقیب منطقه که همزمان توان رویارویی تهاجمی با همه‌ کشورهای اسلامی را داشته باشد، در پی آن است؛ تا با تقسیم واحدهای بزرگ اراضی وسیع کشورهای اسلامی که از قضا سرشار از انرژی نفت و دیگر پتانسیل‌های برتری بر اسراییل هم هستند، از ضریب احتمال قدرت‌ گیری آنها در آینده بکاهد و در نهایت زمینه را برای استیلای بی‌ چون و چرای رژیم اسراییل بر کل منطقه، فراهم سازد.
این رویه در رفتارشناسی تاریخی استعمار نیز قابل پیگیری است. چرچیل؛ نخست‌ وزیر وقت انگلیس باری در باره‌ تقسیم اراضی و ظهور کشورهای تازه‌ در خاور میانه گفت: اردن را با یک حرکت قلم، به وجود آوردم. او همچنین تصریح کرد که برای تقسیم خاور میانه، با خود اعراب، مشورت نمی‌ کند!
با این‌حساب، لشکرکشی تازه‌ به عرستان به یمن، بی ‌تردید مقدمه ‌ای آشکار برای اجرایی ‌کردن این طرح دیرپای راهبردی با خون و سرباز و پول و نفت و ارتش و هواپیماهای کشورهای اسلامی علیه کشورهای اسلامی به منظور تامین سلطه غرب و اسراییل است و این فصل جدید بحران در خاور میانه است که به سرعت دامن خود سعودی و کشورهای دنباله رو این رژیم در خاور میانه را نیز خواهد گرفت.