باراک اوباما؛ رئیس جمهور امریکا در واکنش به سخنرانی جنجالی نخست وزیر رژیم اسرائیل در کنگره امریکا علیه توافق احتمالی اتمی با ایران، گفت که این سخنرانی هیچ حرف تازه‌ای نداشت و بنیامین نتانیاهو هیچ راه جایگزین عملی ارائه نکرد.
آقای اوباما گفت که سخنرانی آقای نتانیاهو را زنده تماشا نکرده، اما بعدا متن آن را دیده است.
او گفت که هنوز توافقی با ایران به دست نیامده؛ "اما اگر موفق شویم، آنوقت در واقع این بهترین توافق ممکن برای جلوگیری از دست یافتن ایران به بمب اتمی خواهد بود."
فدریکا موگرینی؛ رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا هم سه شنبه در سخنانی در ژنو که به نظر می رسید خطاب به بنیامین نتانیاهو باشد گفت:"هراس افکنی در این مرحله کمکی نمی کند" و افزود که "ما در حال نزدیک شدن به یک توافق هستیم."
جان کری هم به خبرنگاران گفت که گفتگوها "سازنده" بوده است و ظریف هم گفت که در این گفتگوها "امکان پیشرفت فراهم شد."
به این ترتیب، برخلاف انتظاری که خود بنیامین نتانیاهو و دعوت کنندگان او در کنگره امریکا داشتند، واکنش ها در خود غرب و در داخل امریکا هم نسبت به این سخنرانی، منفی بود و این نشان می دهد که نتاناهو به آنچه می خواست نرسید.
اینکه سخنان او برای گروهی از نمایندگان کنگره امریکا، وجدانگیز و تهییج کننده بود، لزوما دلیل نمی شود که او واقعا در هدفی به قول خودش «تاریخی» که در این سخنرانی به دنبال آن بود، موفق شد و به آن دست یافت.
شنیدن سخنان ضد ایرانی از زبان کسی مانند بنیامین نتانیاهو، هرگز نباید کسی را شگفت زده کند؛ چون بر کسی پوشیده نیست که ایران و اسراییل، دشمن همدیگر اند و مقام های رسمی شان، علیه همدیگر موضع می گیرند و نتانیاهو البته در این گونه موضع گیری ها، بسیار افراطی تر، تندروتر و زننده تر ظاهر می شود و حتی نسبت قابل انتظارش با زبان دیپلماسی را نیز آشکارا نادیده می گیرد.
به این ترتیب، او در سخنرانی اش در کنگره امریکا نیز حد اعلا و افراطی این شگرد را به کار گرفت؛ تا بر دامنه ایران هراسی مورد نظرش بیافزاید؛ چیزی که به تعبیر فدریکا موگرینی؛ رییس سیاست خارجی اتحادیه اروپا، در این مرحله کمکی نمی کند؛ اما به باور بسیاری از ناظران، مانع بزرگی هم فراراه روند مذاکرات جاری میان ایران و شش قدرت جهانی نیز ایجاد نکرد؛ چیزی که نتانیاهو انتظار آن را داشت.
این روند، ادامه خواهد یافت؛ در حالی که حد اکثر تلاش نتانیاهو برای تخریب آن دیگر پایان یافته و آنچه خود فرصتی «تاریخی» می خواند را عملا از دست داده است. 

همان گونه که در واکنش رییس جمهوری امریکا نیز آمده است، سخنان نتانیاهو هیچ چیز تازه ای نداشت. او در حالی که سراسر به نفی و رد مذاکرات جاری و توافق احتمالی اتمی میان ایران و شش قدرت جهانی پرداخت و نسبت به تبعات و عواقب توهم آمیز آن مکررا و مصرانه هشدار داد؛ اما خود جایگزینی برای این مذاکرات ارائه نکرد.
ظاهرا نخست وزیر رژیم اسراییل، با لفاظی دیروز در کنگره امریکا، سعی کرد، روند مذاکرات جاری میان ایران و شش قدرت جهانی را برای ماه ها و اگر امکان داشته باشد سال های دیگر، تمدید کند، بدون آنکه عملا توافقی میان آنها حاصل شود؛ زیرا او از یکسو خود را در هرگونه اقدام یکجانبه نظامی علیه تاسیسات هسته ای ایران، بیش از هر زمان دیگری تنها احساس می کند؛ بنابراین، نمی تواند دست به چنین اقدام جنون آمیزی بزند و از سوی دیگر، از این هراس دارد که ایران با استفاده از فرصتی که توافق نهایی در اختیار آن کشور، خواهد گذاشت، از این هم قوی تر شود و به قدرتی غیر قابل انکار در معادلات منطقه ای و بین المللی به ویژه در خاور میانه تبدیل شود.
بنابراین، هراس نتانیاهو اساسا از امکان دستیابی ایران به تسلیحات هسته ای نبود و نیست؛ چه اینکه او هم می داند که ایرانی ها به دنبال این تسلیحات نیستند؛ اما او از یک ایران قدرتمند می ترسد. ایرانی که به گفته وی، با رفع تحریم ها، بیشتر از این قدرتمند خواهد شد و نقش بیشتری در تحولات خاور میانه ای بازی خواهد کرد؛ چیزی که با وجود آنکه ممنوعیتی ندارد، برای نتانیاهو یک کابوس است.
اما به رغم همه لفاظی ها و به قول خانم موگرینی «هراس افکنی» هایش، با توجه به واکنش هایی که نشان داده شد، نخست وزیر رژیم اسراییل، نتوانست به هدفی که تعیین کرده بود دست یابد؛ چون مذاکرات ادامه می یابد و احتمالا توافق نهایی همم حاصل خواهد شد.