- 0 نظر
- چاپ
هر جایی که امریکا در آن دخیل باشد صلح آمدنی نیست
آگاهان امور سیاسی در هرات می‌گویند که در جایی که پای امریکا در آن دخیل باشد، نه تنها صلح آمدنی نیست بلکه احتمال وقوع تمام آن فاکتورها و پارادایم‌هایی که در تضاد با صلح هستند نیز وجود دارد.
خبرگزاری صدای افغان (آوا) ـ هرات: گفتمان دانشجویی با عنوان "آینده سیاسی زنان و جوانان در سایه صلح با طالبان" از سوی دفتر نمایندگی خبرگزاری صدای افغان در هرات و با حضور کارشناسان علوم دینی، فعالین فرهنگی و حقوق زن برگزار گردید.
سید اسدالله بهشتی مسئول بخش روابط عمومی دفتر نمایندگی مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان در هرات، آگاه امور دینی و مسایل سیاسی طی سخنانی بیان داشت: پیروزی انقلاب اسلامی در افغانستان و ایران باعث شد تا آنهایی که در مقابل مسلمین و مستضعفین جهان بودند، دچار یک یأس و ناامیدی شوند و سلطه و اقتداری که قبلا بر کشورهای آسیایی خصوصاً کشورهای اسلامی مثل ایران و افغانستان داشتند را دیگر نداشته باشند.
وی افزود، همین بود که آنها مجموعه‌ای را که در ظاهر با روحیه‌ی جهاد طلبی و انقلابی اما با تفکر افراطی نظیر وهابیت و سلفی‌گری به وجود آوردند و کشورهای بزرگ دنیا خصوصا امریکا از طریق شبکه "آی اس ای" پاکستان با تمویل مالی کشور عربستان و امارات همان تفکر القاعده و طالبانی را در افغانستان به وجود آورده و حمایت و تمویل نمایند.
بهشتی در ادامه افزود، خیلی نگذشته بود که چهره گروهی که بنام طالبان در افغانستان ظهور کرد و حاکمیت و قدرت بدست‌شان افتاد، بر ملا و ثابت شد که آنها وابسته به استخبارات بزرگ دنیا خصوصاً امریکا، پاکستان و عربستان می‌باشند.
این آگاه مسایل سیاسی گفت: طالبان را می‌توانیم پدیده‌ای بنامیم که خود را با چهره‌ای تقلبی و جعلی بنام اسلام و تشکیل حاکمیتی بنام امارت اسلامی جا زده بود و هنوز هم در موج قدرت افغانستان حضور داشته و بیشترین بها را هم رئیس‌جمهور سابق امریکا به آنها داده بود و همچنین رئیس‌جمهور کشورمان نیز به آنها بها داد و در دولت و حکومت و صلح افغانستان نیز برای آنها جایگاه قائل شد.
وی علاوه نمود که بیشترین ادعای طالبان در اوایل از مذهب حنفی بود، اما به مرور زمان تحت تأثیر تبلیغات و ایدئولوژی وهابیت و سلفی‌گری قرار گرفتند و رویکردشان فعلا کاملاً تغییر یافته است و همین باعث شده که مبنای فکری طالبان و داعش یکی شود و در این اواخر هم بیشتر حملات طالبان به داعش نسبت داده می‌شود تا اعتراضات مردم بیشتر نشود و گفت‌وگوهای صلح را متوقف نسازند.
او می‌گوید: تنها تفاوت طالب با داعش این است که داعش در سطح بین‌المللی با پشتوانه مالی کشورهای خلیج فارس خصوصاً عربستان و امارات و با حمایت تسلیحاتی و سیاسی مستقیم و غیر مستقیم امریکایی‌ها بوجود آمد، اما طالب گروهی است که در خاک و جغرافیای ملی یک کشور ظهور نموده است.
این آگاه امور دینی در رابطه به نقش امریکا در روند صلح افغانستان خاطرنشان ساخت: آمریکایی‌ها زمانی به دنبال صلح در افغانستان بودند تا اینکه صلح صورت بگیرد و بتوانند با طالبان یا مستقیم و یا از طریق حکومت افغانستان گفت‌وگو نموده و یک سری برنامه‌های دراز مدت را در افغانستان پیاده کنند که چنین فرصتی از امریکا توسط رقبای منطقوی مثل چین، روسیه و ایران گرفته شد.
وی علاوه نمود، اگر نقش آمریکا را در صلح افغانستان از زاویه ملت و مردم این کشور قضاوت و بررسی کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که نقش منفی امریکا نسبت به مثبت آن بیشتر بوده و در هرجایی که پای امریکا در آنجا دخیل باشد، نه تنها در آنجا صلح آمدنی نیست بلکه تمام آن فاکتورها و پارادایم‌هایی که در تضاد با صلح است احتمال وقوع آن می‌باشد ولی صلح نه؛ زیرا که در هیچ کشور دنیا امریکا صلح را نیاورده و نخواهد آورد، زیرا که منافع امریکا در دوام جنگ و خشونت در کشورها است نه صلح و ثبات.
مسئول بخش روابط عمومی مرکز تبیان در هرات گفت: مذاکرات صلحی که در خارج از افغانستان برگزار گردد با وجودی که مذاکرات بین‌الافغانی گفته می‌شود، سودی ندارد و صلح را به تاخیر نیز می‌اندازد و خوب است که دولت افغانستان از آدرس ملت و بزرگان قومی و اقشار مختلف جامعه در خاک افغانستان با طالبان وارد مذاکره شوند و اینطور نتیجه بهتری را به دست آورده و صلح ثبات دائمی را در پی خواهد داشت.
در همین حال لیلا مهدیار، مسئول بخش بانوان مرکز تبیان در هرات و فعال فرهنگی گفت: طالبان مدعی پیروی از قوانین و آموزه‌های اسلامی هستند و می‌خواهند که امارت اسلامی را تاسیس کنند، در حالی که با تفکر افراطی که دارند، دیدشان نسبت به زن به عنوان یک انسان نیست و قائل به آزادی، برابری، داشتن حقوق و کرامت انسانی نیستند و زن را به عنوان جنس دوم می‌شناسند و باورمند به این نیستند که همان حقوقی که به مردان تعلق می‌گیرد به آنها نیز تعلق می‌گیرد.
او اظهار داشت: جوانان به عنوان مهمترین قشر جامعه در اکثر کشورهای دنیا بیشترین نقش را در عرصه‌های اجتماعی، فناوری، اقتصاد، فرهنگ و امورات جامعه دارند؛ اما در افغانستان متاسفانه جوانان را همیشه در حاشیه قرار داده و اکنون در مذاکرات صلح نیز جوانان هیچ‌گونه نقش فعال و سازنده‌ای ایفا نمی‌کنند و حضورشان کمرنگ است.
او تاکید کرد که اگر یک کشور می‌خواهد برنامه‌های درست برای پیشرفت و سعادت جامعه در نظر بگیرد، باید برای جوانان زمینه فعالیت‌های مختلف را ایجاد کند؛ زیرا جوانان انگیزه و توان کار و فعالیت را دارند و مثال آن حضور پر رنگ جوانان در بدنه نیروهای دفاعی و امنیتی کشور که مهمترین بخش حاکمیت دولت است و به خوبی از کیان جامعه با فدا کردن جان و خون شان دفاع می‌کنند.
مهدیار، از آینده حکومت مشارکتی با طالبان خوشبین نبوده و بیان داشت که همانطوری که جوانان در نظام جمهوریت نقش نداشتند، در حکومت مشارکتی نیز نقش نخواهند داشت؛ زیرا فعلا در نظام دموکراسی هیچ‌گونه سهم و نقشی به آنها داده نشده است و آن وقت نیز همین‌گونه خواهد بود.
او افزود، طالبان اگر در حکومت شریک بشوند قطعا سیاست و رویکردشان نسبت به زنان تغییر نخواهد کرد و زنان دوباره به دو دهه قبل بر می‌گردند و راهی برای پیشرفت زنان وجود نخواهد داشت.
این فعال فرهنگی تصریح کرد که طالبان باید این مسئله را بفهمند که زنان امروز، زنان دو دهه قبل نیستند و حق زندگی، آزادی بیان، برخورداری از حقوق انسانی و شهروندی و کار و تحصیل را دارند و اگر قرار باشد که حکومت‌شان روی کار بیاید، باید به دستاورد‌های دو دهه اخیر در عرصه‌های دموکراسی ، حقوق شهروندی و آزادی زنان احترام بگذارند.
