حضرت ابا عبدالله الحسين (ع) پس از دريافت نامه هاي فراوان اهالي كوفه، مبني بر رفتن آن حضرت به كوفه و بر عهده گرفتن قيام مردمي بر ضد بني اميه در آغاز پسر عمويش مسلم بن عقيل (ع) را به نمايندگي خويش به آن ديار اعزام كرد.
اهالي كوفه به ويژه شيعيان و محبان اهل بيت(ع) از مسلم بن عقيل(ع) استقبال شاياني كرده و بيش از ۱۸۰۰۰ تن با وي بيعت كردند و مسلم بن عقيل (ع) پس از وصول اطمينان از صداقت كوفيان، نامه اي براي امام حسين(ع) نوشت و آن حضرت را به كوفه دعوت كرد و امام حسين (ع) در روز هشتم ذي الحجه سال ۶۰ قمري به همراه خانواده، فاميلان و ياران خود عازم كوفه شد.
اما در بين راه در توقفگاه زرود، خبر شكست قيام شيعيان كوفه و شهادت مظلومانه مسلم بن عقيل (ع) بدست مزدوران عبيدالله بن زياد را دريافت كرد. با اين حال، به حركت اعتراضي خويش به سوي عراق ادامه داد. ولي پس از گذشتن از توقفگاه شراف با سپاه يك هزار نفري عبيدالله بن زياد به فرماندهي حر بن يزيد تميمي روبرو گرديد.
حر بن يزيد از سوي حصين بن نمير مأموريت داشت كه در جاده ميان مكه و كوفه به گشت زني پرداخته و در صورت برخورد با قافله امام حسين (ع)، آن را رديابي كرده و مانع ورودش به كوفه گردد. امام حسين (ع) به محض رويارويي با سپاه خسته و تشنه حر بن يزيد با آنان مهرباني كرد و همه را سيراب و از الطاف خويش برخوردار گردانيد.
حر بن يزيد كه پيش از اين از امام حسين (ع) تصور ديگري داشت در برابر مهرباني هاي آن حضرت، متأثر و منفعل شد و رفتاري غيرخصمانه در پيش گرفت. ولي بنا به فرمان عبيدالله بن زياد ناچار بود، آن حضرت را تعقيب كرده و مانع ورودش به كوفه گردد. در توقفگاه عذيب هجانات، نامه اي از عمر بن سعد فرمانده نظامي سپاه عبيدالله بن زياد بدست حر بن يزيد رسيد و او را مأمور كرد كه بر امام حسين (ع) سخت گيرد و او را از بياباني خشك و فاقد آب و آباداني گذر دهد. حر بن يزيد بر امام حسين (ع) سخت گرفت و او را به سرزميني غيرآباد وارد و مجبور به توقف نمود.
امام حسين (ع) ناچار شد در آن جا توقف كرده و آن را خيمه گاه خويش قرار دهد. امام حسين (ع) پس از رسيدن به اين سرزمين، پرسيد نام اين مكان چيست؟ گفتند: كربلا. امام حسين (ع) همين كه نام كربلا را شنيد، گفت:
اَللّهُمَّ اِنّي اَعوذُ بكَ مِنَ الكَربِ والبَلاءِ.
سپس فرمود:
اين جا، مكان كرب و بلا و محل محنت و عنا است، پس فرود آييد كه منزل و خيمه گاه ما اين جا است.
اين زمين، محل ريختن خون ما است و در اين مكان، قبرهاي ما واقع مي گردد. اين ها را جدم محمد مصطفي(ص) به من خبر داده است. پس قافله حسيني در آن جا فرود آمد و خيمه هاي مظلوميت و شرافت خود را برافراشت و در طرف ديگر، حر بن يزيد با ياران و سپاهيان خويش نازل شد و خيمه هاي دشمني و قتال با آل پيامبر صلي الله عليه و آله را برپا نمود.
شايان ذكر است، روز ورود امام حسين (ع) به سرزمين كربلا مصادف بود با روز پنج شنبه، دوم محرم سال ۶۱ هجري قمري.
بدين گونه، حركت امام حسين (ع) از مكه معظمه تا ورودش به كربلا، مدت بيست و چهار و يا بيست و پنج روز ادامه يافت.
( الارشاد (شيخ مفيد)، ص ۴۱۶؛
منتهي الآمال (شيخ عباس قمي)، ج ۱، ص ۳۲۰؛
الفتوح (ابن اعثم كوفي)، ص ۸۷۱.
وقايع الايام شيخ عباس قمي، ۲ محرم.)
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَباعَبْدِاللهِ ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَابْنَ رَسُولِ اللهِ ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ اَميرِالْمُؤْمِنين ، وَ ابْنَ سَيِّدِ الْوَصِيّينَ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ فاطِمَةَ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمينَ ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا ثارَاللهِ وَابْنَ ثارِه ، وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ وَعَلَى الْاَرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنائِكَ ، عَلَيْكُمْ مِنّى جَميعاً سَلامُ اللهِ اَبَداً ما بَقيتُ وَبَقِىَ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ
اهالي كوفه به ويژه شيعيان و محبان اهل بيت(ع) از مسلم بن عقيل(ع) استقبال شاياني كرده و بيش از ۱۸۰۰۰ تن با وي بيعت كردند و مسلم بن عقيل (ع) پس از وصول اطمينان از صداقت كوفيان، نامه اي براي امام حسين(ع) نوشت و آن حضرت را به كوفه دعوت كرد و امام حسين (ع) در روز هشتم ذي الحجه سال ۶۰ قمري به همراه خانواده، فاميلان و ياران خود عازم كوفه شد.
اما در بين راه در توقفگاه زرود، خبر شكست قيام شيعيان كوفه و شهادت مظلومانه مسلم بن عقيل (ع) بدست مزدوران عبيدالله بن زياد را دريافت كرد. با اين حال، به حركت اعتراضي خويش به سوي عراق ادامه داد. ولي پس از گذشتن از توقفگاه شراف با سپاه يك هزار نفري عبيدالله بن زياد به فرماندهي حر بن يزيد تميمي روبرو گرديد.
حر بن يزيد از سوي حصين بن نمير مأموريت داشت كه در جاده ميان مكه و كوفه به گشت زني پرداخته و در صورت برخورد با قافله امام حسين (ع)، آن را رديابي كرده و مانع ورودش به كوفه گردد. امام حسين (ع) به محض رويارويي با سپاه خسته و تشنه حر بن يزيد با آنان مهرباني كرد و همه را سيراب و از الطاف خويش برخوردار گردانيد.
حر بن يزيد كه پيش از اين از امام حسين (ع) تصور ديگري داشت در برابر مهرباني هاي آن حضرت، متأثر و منفعل شد و رفتاري غيرخصمانه در پيش گرفت. ولي بنا به فرمان عبيدالله بن زياد ناچار بود، آن حضرت را تعقيب كرده و مانع ورودش به كوفه گردد. در توقفگاه عذيب هجانات، نامه اي از عمر بن سعد فرمانده نظامي سپاه عبيدالله بن زياد بدست حر بن يزيد رسيد و او را مأمور كرد كه بر امام حسين (ع) سخت گيرد و او را از بياباني خشك و فاقد آب و آباداني گذر دهد. حر بن يزيد بر امام حسين (ع) سخت گرفت و او را به سرزميني غيرآباد وارد و مجبور به توقف نمود.
امام حسين (ع) ناچار شد در آن جا توقف كرده و آن را خيمه گاه خويش قرار دهد. امام حسين (ع) پس از رسيدن به اين سرزمين، پرسيد نام اين مكان چيست؟ گفتند: كربلا. امام حسين (ع) همين كه نام كربلا را شنيد، گفت:
اَللّهُمَّ اِنّي اَعوذُ بكَ مِنَ الكَربِ والبَلاءِ.
سپس فرمود:
اين جا، مكان كرب و بلا و محل محنت و عنا است، پس فرود آييد كه منزل و خيمه گاه ما اين جا است.
اين زمين، محل ريختن خون ما است و در اين مكان، قبرهاي ما واقع مي گردد. اين ها را جدم محمد مصطفي(ص) به من خبر داده است. پس قافله حسيني در آن جا فرود آمد و خيمه هاي مظلوميت و شرافت خود را برافراشت و در طرف ديگر، حر بن يزيد با ياران و سپاهيان خويش نازل شد و خيمه هاي دشمني و قتال با آل پيامبر صلي الله عليه و آله را برپا نمود.
شايان ذكر است، روز ورود امام حسين (ع) به سرزمين كربلا مصادف بود با روز پنج شنبه، دوم محرم سال ۶۱ هجري قمري.
بدين گونه، حركت امام حسين (ع) از مكه معظمه تا ورودش به كربلا، مدت بيست و چهار و يا بيست و پنج روز ادامه يافت.
( الارشاد (شيخ مفيد)، ص ۴۱۶؛
منتهي الآمال (شيخ عباس قمي)، ج ۱، ص ۳۲۰؛
الفتوح (ابن اعثم كوفي)، ص ۸۷۱.
وقايع الايام شيخ عباس قمي، ۲ محرم.)
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَباعَبْدِاللهِ ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَابْنَ رَسُولِ اللهِ ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ اَميرِالْمُؤْمِنين ، وَ ابْنَ سَيِّدِ الْوَصِيّينَ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ فاطِمَةَ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمينَ ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا ثارَاللهِ وَابْنَ ثارِه ، وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ وَعَلَى الْاَرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنائِكَ ، عَلَيْكُمْ مِنّى جَميعاً سَلامُ اللهِ اَبَداً ما بَقيتُ وَبَقِىَ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ
