تاریخ انتشار :شنبه ۳ عقرب ۱۳۹۳ ساعت ۲۲:۴۴
کد مطلب : 101046
به بهانه فرارسیدن ایام حزن انگیز محرم الحرام

از شور تا شعور

از شور تا شعور
باز ماه محرم الحرام و ایام سوگواری ابا عبد الله الحسین فرا رسید و باری دیگر مساجد و تکایا جامه سیاه برتن کرده و میزبان عزاداران و دوستداران سید الشهدا می شوند.
طی سال های اخیر مراسم عزاداری سید الشهداء باشکوه خاصی در نقاط مختلف جهان از سوی دوست داران اهل بیت(ع) برگزار می شود اما چیزی که مهم می نماید، نحوه برگزاری مراسم سوگواری نواده ی پیامبر بزرگ اسلام؛ امام حسین می باشد.
اما در این میان آنچه که امروزه مهمتر از برگزاری مجالس عزا و گریه کردن بر مظلومیت امام حسین(ع)و خاندانش در دشت کربلا جلوه می کند، درسها و آموزه هایی است که با نگریستن خوب و عمیق به اصل وقایع روز عاشورا میتوانیم فرا بگیریم.
بر خی از مردم طرفدار شور حسيني هستند و برخي ديگر شعور حسيني را مهم مي دانند.
شعور زاييده فكر و انديشه است و مبتني بر آگاهي، شناخت و دانايي است ولي شور زاييده احساسات، علايق و هيجانات است. در فطرت آدمي هم شور است و هم شعور، هيچكدام نفي ديگري نيست هركدام مي تواند در جاي خويش مؤثر و مفيد باشد، شور به تنهايي و شعور بدون شور پذيرفتني نيست، زيرا شعور به تنهايي فكر، انديشه و يك ايده است، فكري كه به عمل تبديل نشود ارزش ندارد، شوري كه بر اساس شعور نباشد ممكن است به بي راهه رود.
براي اينكه شعور به اقدام عملي تبديل شود به شور نيز نيازمند است و شور نيز براي اينكه در راستاي هدف باشد بي نياز از شعور نيست.
شور و شعور حسيني به مثابه دو بال يك پرنده اي است كه براي پرواز كردن و اوج گرفتن به هر دو به يك اندازه نياز دارد و با يك بال پريدن امكان پذير نمي باشد.
شور حسيني با شعور حسيني آغاز مي شود، تا شعورحسيني پيدا نشود و حسين را نشناسي شور حسيني ايجاد نمي شود. مقدمه هر شوري شناخت و شعور است تا حسين را نشناسي برايش اشك نيز نخواهي ريخت. شور و شعور حسيني همزاد و همراه همند، در كنار هم و همپاي هم بايد قرار گيرند. چرا سالياني است منبر و نوحه در كنار هم مطرح مي شوند؟ چرا منبر و مداحي لازم و ملزوم يكديگر بوده اند؟
چرا ابتدا در مراسم حسيني يك واعظ در بالاي منبر سخنراني مي كند و سپس يك نوحه خوان در پاي منبر نوحه مي سرايد؟ چون بايد در منبر شعور زاييده شود و مداح نيز با هنر خود شور را با شعور تلفيق نمايد. براي اينكه مقدمه و پيش نياز شور، شعور است.
اين دو مقوله با همديگر اثر هم افزايي نيز دارند. هر كس كه شعورش بيشتر باشد شورش نيز بيشتر خواهد بود؟ و هركس شورش بيشتر باشد شعورش نيز افزايش خواهد يافت. مقدمه حب حسين، معرفت حسين است، بدون معرفت دوست داشتن معني ندارد. هر قدر معرفت بيشتر شود دوست داشتن نيز بيشتر مي شود و هر چقدر دوستي بيشتر شود معرفت نيز افزون خواهد شد.
واضح است که هر پدیده‌ای یک خروجی و نتیجه دارد و ارادت و ابراز عشق به امام حسین(ع) نیز از این قاعده مستثنی نیست، پس کسانی که با شور و شعور حسینی می شوند، شایسته چه رفتاری هستند و چه عملکردی را می‌توان نتیجه دل بستن به حضرت سیدالشهدا دانست؟

پاسخ به این سئوالات می‌تواند راهنمای عمل محبان و عاشقان آن حضرت باشد. برای نیل به پاسخ سئوالات فوق می‌توان پرسشهای دیگری رامطرح نمود: هرگاه مُحبّی بخواهد به محبوبش تقرب جوید دائما در پی آن است که بداند محبوبش به چیزهایی محبت دارد و از چه چیزهایی بیزار است.
همواره جا دارد محبان امام حسین(ع) از خود بپرسند که محبوب امامشان چیست؟ امام حسین(ع) به چه چیزی یا کسی یاکسانی علاقه‌مند است و از چه چیزی یا کسانی بیزار است؟ وقتی معیار به دست آمد سنجش میزان محبت به امام روشنتر خواهد شد.
در اینجا به برخی از شاخصه های سید الشهداء اشاره می شود:
امام حسین(ع) نماز را دوست دارد، فرمود: انی احب الصلاه
قیامش را برای اصلاح امت جدش قرار داد.
قیامش را برای امربه معروف و نهی ازمنکر بیان نمود.
تمام هستی اش را به قربانگاه برد تا فدای عقیده اش کند.
فرمودند: مثل من بامثل یزید بیعت نمی کند تا برای همیشه‌ی تاریخ، معیار ارائه کرده باشد.
و مهمترین وجه قیام آن حضرت آن است که؛ ذلّت را نپذیرفت.

در ایام سوگواری ابا عبدالله الحسین(ع) لازم است دلسوزان و خواص و اهل بصیرت ابتدا مراسم های عزاداری را به نحوی مدیریت نمایند تا نمادی راستین از شور و شعور حسینی باشد. مجالس حسینی باید از خرافه و منکر به دور باشد و از انجام اعمال خلاف شآن امام حسین(ع) که بعضا مورد سوء استفاده دشمنان مکتب اهل بیت(ع) نیز قرار می گیرد، جلوگیری به عمل آید و علاوه بر اهتمام بر بیدارسازی و بصیرت افزائی جامعه در مجالس حسینی باید عزت و شرافت و ترویج روحیه سلحشوری و جهاد و مقاومت و ضدیت با استکبار و طاغوت ها موضوع اصلی باشد.
https://avapress.com/vdcjxvevmuqeyyz.fsfu.html
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما