با سقوط حکومت طالبان و روی کار آمدن حکومت حامد کرزی ، خیل عظیمی از باشندگان ولایت های مختلف برای اینکه زندگی بهتری داشته باشند، وارد کابل شدند. پارک های تفریحی، مناطق سبز، دامنه های کوه ها و اطراف شهر کابل از منازل مسکونی پر شد، در حالی که این شهر به دلیل موقعیت کوهستانی ، گنجایش دو میلیون نفر را دارد.
با سرازیر شدن بیجا شدگان داخلی و ورود مهاجرین خارج از کشور، اکنون شهر کابل بیش از ۵ میلیون نفوس را در خود جای داده است که این جمعیت بیش از اندازه، باعث مشکلات گوناگونی گردیده است و یکی از این مشکلات افزایش تراکم دست فروشان در جاده های نقاط مختلف این شهر می باشد.
به گزارش خبرگزاری آوا، شهروندان کابل می گویند: دست فروشان شهر کابل را در محاصره خود در آوردند و نمای شهر کابل را بر هم زده اند و در حالی که هر روز به تعداد دست فروشان افزوده می شود، حکومت و شهرداری کابل هیچ توجهی به این معضل ندارند.
محمد ناصر، باشنده شهرکابل به خبرنگار آوا، گفت: دست فروشان جاده های شهرکابل را مسدود ساخته و شهروندان را با مشکلات زیادی رو برو کرده اند.
وی با اشاره به عوامل تراکم نفوس در شهر کابل و افزایش دست فروشان در این شهر و سایر شهر بزرگ کشور گفت: اگر حکومت در ولایات و روستاها زمینه کار برای مردم فراهم کند این مشکل به زودی حل می شود.
وی افزود: شهرداری کابل هیچ توجهی به این معضل ندارد و با این حال دست فروشان، به خصوص میوه فروشان کابل هر کدام بلندگوی دستی دارند و به وسیله صوتی که از قبل پر شده اجناس خود را تبلیغ می کنند به گونه ای این سر و صدا زیاد است که انسان را به یاد محشر می اندازد.
به گفته محمد ناصر، دست فروشان یک نوع بی نظمی را درشهرکابل به وجود آورده اند که باعث ازدحام ترافیکی و بندیش پیاده رو ها شده اند.
نبود کار در ولایات، فقر و نبود امنیت باعث افزایش دست فروشان در شهرهای بزرگ افغانستان شده است و حکومت هم هیچ راه حلی برای این معضل تاکنون نداشته است.
اما دست فروشان کابل می گویند: کار دیگری در افغانستان وجود ندارد و مجبور شده اند که رو به دست فروشی بیاورند چون یک سرمایه بسیار ناچیزی کار دارد.
دست فروشان در پاسخ به انتقاد ها می گویند: اگر در ولایات کار وجود داشته باشد ، ما مشکلی برای شهروندان ایجاد نمی کنیم و این وظیفه دولت است که برای دست فروشان زمینه کار را فراهم کند.
محمد قاسم، دست فروش در کوته سنگی می گوید: قبل از این من در یک شرکت ساختمانی کار می کردم اما اکنون در شرکت کار نیست، کدام فابریکه دیگر هم در وطن ما وجود ندارد که من در آن جا کار کنم و مجبورم که دست فروشی کنم.
وی تاکید کرد: برای تامین مخارج زندگی فامیل خود ناگزیرم که در داخل شهر دست فروشی کنم، اما مسوولین شهرداری کابل و پولیس مانع کار ما شده و روزانه با مشکلات زیادی رو برو می باشیم.
وی داشتن کار دایمی را یکی از آرمان خود عنوان کرده گفت: اگر من کار دائم داشته باشم هیچ وقت دست به کار های شاقه نمی زنم و هر روز توسط پولیس و کارمندان شهرداری اذیت و آزار نمی شوم.
دست فروشان کابل از حکومت وحدت ملی شکایت می کنند و می گویند: برای قشر فقیر جامعه ، زمینه کار و زندگی بهتر را مساعد نکرده است و تمام توجه آن بر سر تقسیم قدرت می باشد.
همچنان شماری از دست فروشان در شهر کابل ادعا می کنند: مسوولان شهرداری از دست فروشان به بهانه ها و عناوین گوناگون پول اخذ می کنند.
آنها می گویند: اگر دست فروشان برای شماری از مسوولان شهرداری کابل پول ندهند آنان اجناسشان را به هر سو پرتاب کرده و مانع کار شان می شوند.
قدرت الله ابراهیمی، کارشناس اقتصادی می گوید: یکی از راه های کاهش شمار دست فروشان در شهر، برگشت به عنعنه قدیم یعنی ایجاد روز بازار در محلات مختلف شهر می باشد.
به باور آقای ابراهیمی، ترویج این سنت بر نرخ ها نیز تاثیر گذار است زیرا دست فروشان کرایه نمی دهند و مصارف اضافی و استخدام دایمی ندارند.
مقامات شهرداری کابل می گویند که آمار دقیق دست فروشان را ندارند، اما تعین مکان‌هایی مشخص برای آنها و نظم دادن به فعالیت شان از برنامه‌های کاری عمده شهرداری می باشد.
این مقامات می گویند: بایستی در این زمینه طرزالعمل مشخصی به منظور آوردن نظم و آسایش برای شهروندان در خصوص دست فروشان ترتیب گردد.
