زمستان فرصتی است برای مخالفان مسلح تا در پرتو هوای سرد و بارندگی های سنگین در سراسر افغانستان، دست از نبرد با دولت کشیده و جهت تجدید قوا و کسب انرژی نیرومندتر، به خارج از مرزهای کشور؛ یعنی سرزمین موعود شان پاکستان سفر کنند.
به یک تعبیر شورشیان و مخالفان مسلح دولت در این فصل از سال و با تقلید از پارلمان کشور، به رخصتی های زمستانی می روند؛ تا پس از رفع خستگی های ناشی از مبارزه و مجاهده با مردم مسلمان افغانستان، با بازگشت قوی و مقتدرانه، کار مجاهده در راه خدا را و البته علیه مسلمانان بی گناه افغان را از سر بگیرند؛ تا بهتر توانسته باشند به فتاوی مولوی های استخباراتی کشور همسایه جنوبی جامه عمل بپوشانند و به به و آفرین از سوی جنرالهای آی. اس. آی و سران اسلام آباد دریافت کنند!.
از دید بسیاری از آگاهان و سیاسیون ناهمسو و یا همسو اما منصف با دولت افغانستان، زمستان، فرصت بی نهایت مناسب و در واقع طلایی ای است که خداوند متعال و نیز طبیعت بکر و توام با سرد و سوز کشور در اختیار نیروهای نظامی و امنیتی افغانستان قرار داده است؛ تا در پرتو همین سه ماه یا بیشتر که مخالفان یا تعدادی از آنها یا در کشور نیستند و تعدادی هم که هستند، از نیرو و توان چندانی برخوردار نیستند و در کل امکانات جنگیدن برای آنها مانند فصول دیگر سال فراهم نیست، از این فرصت کمال و حسن استفاده را ببرند و با حملات دقیق و برق آسا بر مواضع دشمن، جرئت هر نوع تحرکی در فصول آینده سال جدید را از آنان سلب کنند.
مرحله بعدی بستن و محکم کردن مرزها و دروازه های ورودی در چهار سوی کشور به روی ورود هر بدخواه و دشمن است. دولت افغانستان در همین فرصتهای پیش آمده و در کل در هر فرصتی از سال و ماه و هفته و روز و ساعت و دقیقه، باید روی طرح ها و پلان های کلان و گسترده امنیتی و دفاعی و حتی هجومی، دقیق و عمیق کار کند و با تهیه و ارائه آنها برای نیروهای امنیتی کشور و تطبیق آنها در به خصوص مرزهای افغانستان و شهرها و قرا و قصبات مرزی و به خصوص در مرزهای کشور با همسایه جنوبی، به محکم بندی و تشدید هر چه بیشتر و بهتر استندردهای امنیتی همت بگمارد.
این در مرزها و در بیرون از مرزهای کشور که تا حد توان و امکانات لازم عقلی و سیاسی است تا به آن توجه صورت گیرد؛ اما در درون کشور و به خصوص در میان نهادها و ارگانهای امنیتی اخصاً در میان نیروهای اردو و پولیس و نیز در میان مامورین و کارمندان ریاست امنیت ملی کشور و از همه مهم تر در درون ارگ ریاست جمهوری، باید به دنبال شناسایی دشمن و برخورد لازم با خائیان به این ملت و دولت بود؛ موضوعی که بی نهایت اهمیت دارد و با تاسف تا کنون بی نهایت کم اهمیت جلوه داده شده و عمده آسیب و ضربه و لطمه نیز از همین جهت نصیب دولت و مردم و کشور شده است.
موضوعی که به باور بسیاری از صاحب نظران یکی از چند علل عمده در ناامنی ها و تشدید بحران جنگ و خون ریزی در طول چندین دهه در کشور شده، همین حضور عوامل دشمن یا همان ستون پنج دشمن در بدنه نظام کشور است و سبب بسیاری از موفقیت های دشمن و از آن سو عامل بی شماری از تلفات خودی و شکستها در همین نکته شوم و نامیمون نهفته است؛ یعنی آزاد نفس کشیدن عوامل دشمن در میان دولت؛ حکومت و بعضاً مردم افغانستان!
از دید بسیاری از آگاهان این دو موضوع؛ یعنی مهار و محکم بندی مرزها و شناسایی و سرکوب ستون پنج دشمن در داخل نظام، پیوند نزدیک و ناگسستنی با یکدیگر دارند و یکی لازمه دیگری است و دولت افغانستان به خصوص دولت وحدت ملی اگر بواقع نمایندگی از آحاد ملت افغانستان می کند و امنیت و ثبات آرامش و رفاه کشور و مردمش برایش اهمیت دارد، باید به این دو مهم توامان بیندیشد و عمل کند؛ و گر نه این زمستان و زمستانهای دیگر همراه با فرصت های دیگر، یکی پس از دیگری از دست رفته و تباه خواهند شد و ننگ و روسیاهی آن به ذغال خواهد ماند.
