"اشرف غنی رئیس جمهوری اسلامی افغانستان حین بازدید از جزوتام های فرقۀ عملیات های خاص، خطاب به منسوبین آن فرقه گفت که تمام ملت به شما افتخار می کند زیرا شما در دل های دشمنان رعب و ترس ایجاد کرده اید و آنان می دانند که شما به عقیده اسلامی و تعهد ملی استوار هستید.
من به عنوان سرقوماندان اعلی قوای مسلح به شما بخصوص زنان افغانستانی که در صفوف قوای امنیتی و دفاعی فعالیت می کنند، افتخار می کنم، زیرا شما با شجاعت از وطن دفاع می کنید. شما حمایت ملت و دولت را با خود دارید.از خانواده های شهدا و چگونگی تداوی مجروحین نیروهای امنیتی و دفاعی کشور شخصاً مواظبت می کنم.
غذای خوب، تداوی بهتر و امکانات مناسب حق شماست زیرا شما در شرایط دشوار از وطن حراست مینمایید در حالیکه شماری از جوانان وطن را ترک می کنند.هر کدام شما قهرمان کشور هستید و سرمایه گذاری بالای نیروهای امنیتی و دفاعی به خصوص نیروهای خاص وظیفۀ وجدانی من است.
جنگ بالای ما تحمیل شده است اما شما همیشه با شجاعت و دلیری زیاد توطئه های دشمنان را خنثی نموده اید. امسال سال تحول است، پس ابتکار عمل را به دست بگیرید، دشمن را اجازه ندهید و آنان را از این خاک مقدس نابود سازید."
بدون شک حمایتهای لفظی و سمبولیک و تشریفاتی لازم است تا هر رهبر و رئیس جمهوری هر از گاهی از نیروهای نظامی و امنیتی کشور خویش داشته باشد و این در واقع همان ضرورتی است که فاصله های عاطفی و احساسی را از میان نیروهای امنیتی کشور و سران حکومتی بر می دارد و به نیروهای نظامی هر کشوری قوت قلب می دهد تا آنان احساس انزوا و تنهایی نکنند و مطمئن باشند که دولت و ملت چون آن کوه های استوار و دژهای محکم، پشت سر فرزندان شان در ارتش و پولیس ایستاده اند.
این بواقع امید بخش است و به نیروهای نظامی هر کشوری انگیزه مضاعف در دفاع از کشور و منافع علیای ملی می دهد و به همان میزان، دشمن را از مردم مایوس و دلسرد می سازد و همین موضوع عاملی می شود در بوجود آوردن پتانسیلی بی اندازه قوی و نیرومند در جسم و روح فرد فرد نیروهای نظامی هر کشوری برای دفاع و خدمت بهتر و بیشتر برای کشور و مردم و دولت.
اما همه ی گزینه های مطلوب بالا در صورتی محقق می شود و چهره عمل به خود می گیرد که تجلیل و تکریم ها از نیروهای امنیتی کشور صرفاً در حیطه حرف و ادعا محدود و منحصر نشود و دولتمردان هر آنچه را که به نیروهای امنیتی کشور وعده می دهند و ادعای خدمتگذاری به آنان و خانواده های آنها را می کنند، همه و همه از محیط لفظ و ادعا عبور کرده و با اقدام و عمل مطلوب، به اثبات برسد.
نیروهای امنیتی ما در عرصه حرف و ادعا و گفتار در عرض و طول چندین سال، به اندازه کافی و شافی و از ناحیه هر اداره و ارگان دولتی از کاخ ریاست جمهوری گرفته تا پارلمان و وزارت خانه ها و سایر دوایر و مراکز حکومتی، تجلیل و تکریم و تحسین شده اند و از این منظر گمان نمی رود نیروهای امنیتی ما دچار کمبود مسائل عاطفی و احساسی باشند؛ که بلکه چه بسا بیش از حد ضرورت نیز اشباع و ارضاء شده باشند.
اما چیزی که نیروهای امنیتی ما اعم از سرباز و صاحب منصب و نیروهای دفاعی محلی به آن نیاز اکید و واقعی دارند، صرف نظر از دلجویی های ظاهری و تشریفاتی عاطفی، حمایتهای جدی مالی و معنوی از این قشر جان بر کف و فداکار نسبت به مردم و دولت و کشور است.
می دانیم که نیروهای امنیتی ما در مسیر دفاع از ملت و دولت و کشور، گرانبها ترین متاع خویش که همانا جان و عمر شیرین آنها می باشد را بر روی دو دست اخلاص و صداقت گرفته اند؛ کاری که هیچ فرد دیگری به غیر از این دلاوران حاضر به انجام آن نیستند؛ بنائن، وقتی که این فرزندان رشید و شجاع وطن این چنین خودگذری های باشکوه و غبطه برانگیز را از خود به نمایش می گذارند، دیگر و بنا بر هیچ دین و روش و مرام انسانی و اخلاقی روا و سزوار نیست تا آنان را با حرفها و وعده و وعیدهای زیبا و رنگارنگ؛ اما تهی از هر گونه تعهد و خالی از هر نوع پشتوانه عملی و رفتاری، فریب بدهیم.
تاریخ مبارزاتی لااقل یک و نیم دهه ای سرباز مظلوم افغان به روشنی گواه این واقعیت تلخ و تاسفبار است که این انسان مسئول و وظیفه شناس، بر رغم آنکه بالا و بیشترین خدمت را به این دولت و ملت و این مرز و بوم کرده است، اما گمنام ترین فرد نیز در این کشور ناسپاس و قدرنشناس نیز بوده است و نمونه های بی شماری از این قدرنشناسی و بی اعتنائی در برابر سربازان فداکار اما گمنام وطن در این سامان بی سامان را می توان بر شمرد و مثال آورد که به عنوان مشت نمونه خروار، به جفای آشکار و طاقت سوز حکومت پیشین نسبت به خانواده های شهدای سربازان رشید در اواخر حکومت آقای کرزی می توان اشاره کرد. حافظه تاریخی مردم به روشنی بیاد دارند زمانی را که تعدادی از عناصر مزدور وابسته به استخبارات کشور پاکستان در دو سه نوبت به برخی از پاسگاههای مرزی کشور هجوم برده و تعدادی از فرزندان ما در اردوی کشور را بی رحمانه سر بریدند.
بنا بر اخبار رسانه ها در همان زمان، دولت بجای خدمات همه جانبه به خانواده های سربازان شهید، از آنان مطالبه درخواست کرایه طیاره را کرده بودند که مثلاً زحمت کشیده و جسد فرزندان شان را از محل درگیری تا جاهای امن منتقل کرده اند!
این تنها نمونه ای است از بی شمار بی اعتنایی های نفرت انگیز و تاسفباری که از ناحیه هر دو حکومت فقید و بر حال نسبت به سربازان گمنام و بازماندگان آنان در کشور اعمال می شود.
به نظر می رسد حرف و ادعاهای زیبا و فریبنده نمی تواند چاره کار باشد و سربازان جان بر کف وطن را بجای آنکه دلگرم تر به دولت و حکومت کند، موجب می شود تا فاصله ها بیشتر شود و تنها عاملی که می تواند در برداشتن این فاصله ها مفید و موثر واقع شود، صداقت در گفتار و ادعاها است که در چهره تجلیل و پاسداشت عملی و واقعی از جان فشانی های فرزندان شجاع وطن در اردو و پولیس و ...، می تواند تبلور یابد.
من به عنوان سرقوماندان اعلی قوای مسلح به شما بخصوص زنان افغانستانی که در صفوف قوای امنیتی و دفاعی فعالیت می کنند، افتخار می کنم، زیرا شما با شجاعت از وطن دفاع می کنید. شما حمایت ملت و دولت را با خود دارید.از خانواده های شهدا و چگونگی تداوی مجروحین نیروهای امنیتی و دفاعی کشور شخصاً مواظبت می کنم.
غذای خوب، تداوی بهتر و امکانات مناسب حق شماست زیرا شما در شرایط دشوار از وطن حراست مینمایید در حالیکه شماری از جوانان وطن را ترک می کنند.هر کدام شما قهرمان کشور هستید و سرمایه گذاری بالای نیروهای امنیتی و دفاعی به خصوص نیروهای خاص وظیفۀ وجدانی من است.
جنگ بالای ما تحمیل شده است اما شما همیشه با شجاعت و دلیری زیاد توطئه های دشمنان را خنثی نموده اید. امسال سال تحول است، پس ابتکار عمل را به دست بگیرید، دشمن را اجازه ندهید و آنان را از این خاک مقدس نابود سازید."
بدون شک حمایتهای لفظی و سمبولیک و تشریفاتی لازم است تا هر رهبر و رئیس جمهوری هر از گاهی از نیروهای نظامی و امنیتی کشور خویش داشته باشد و این در واقع همان ضرورتی است که فاصله های عاطفی و احساسی را از میان نیروهای امنیتی کشور و سران حکومتی بر می دارد و به نیروهای نظامی هر کشوری قوت قلب می دهد تا آنان احساس انزوا و تنهایی نکنند و مطمئن باشند که دولت و ملت چون آن کوه های استوار و دژهای محکم، پشت سر فرزندان شان در ارتش و پولیس ایستاده اند.
این بواقع امید بخش است و به نیروهای نظامی هر کشوری انگیزه مضاعف در دفاع از کشور و منافع علیای ملی می دهد و به همان میزان، دشمن را از مردم مایوس و دلسرد می سازد و همین موضوع عاملی می شود در بوجود آوردن پتانسیلی بی اندازه قوی و نیرومند در جسم و روح فرد فرد نیروهای نظامی هر کشوری برای دفاع و خدمت بهتر و بیشتر برای کشور و مردم و دولت.
اما همه ی گزینه های مطلوب بالا در صورتی محقق می شود و چهره عمل به خود می گیرد که تجلیل و تکریم ها از نیروهای امنیتی کشور صرفاً در حیطه حرف و ادعا محدود و منحصر نشود و دولتمردان هر آنچه را که به نیروهای امنیتی کشور وعده می دهند و ادعای خدمتگذاری به آنان و خانواده های آنها را می کنند، همه و همه از محیط لفظ و ادعا عبور کرده و با اقدام و عمل مطلوب، به اثبات برسد.
نیروهای امنیتی ما در عرصه حرف و ادعا و گفتار در عرض و طول چندین سال، به اندازه کافی و شافی و از ناحیه هر اداره و ارگان دولتی از کاخ ریاست جمهوری گرفته تا پارلمان و وزارت خانه ها و سایر دوایر و مراکز حکومتی، تجلیل و تکریم و تحسین شده اند و از این منظر گمان نمی رود نیروهای امنیتی ما دچار کمبود مسائل عاطفی و احساسی باشند؛ که بلکه چه بسا بیش از حد ضرورت نیز اشباع و ارضاء شده باشند.
اما چیزی که نیروهای امنیتی ما اعم از سرباز و صاحب منصب و نیروهای دفاعی محلی به آن نیاز اکید و واقعی دارند، صرف نظر از دلجویی های ظاهری و تشریفاتی عاطفی، حمایتهای جدی مالی و معنوی از این قشر جان بر کف و فداکار نسبت به مردم و دولت و کشور است.
می دانیم که نیروهای امنیتی ما در مسیر دفاع از ملت و دولت و کشور، گرانبها ترین متاع خویش که همانا جان و عمر شیرین آنها می باشد را بر روی دو دست اخلاص و صداقت گرفته اند؛ کاری که هیچ فرد دیگری به غیر از این دلاوران حاضر به انجام آن نیستند؛ بنائن، وقتی که این فرزندان رشید و شجاع وطن این چنین خودگذری های باشکوه و غبطه برانگیز را از خود به نمایش می گذارند، دیگر و بنا بر هیچ دین و روش و مرام انسانی و اخلاقی روا و سزوار نیست تا آنان را با حرفها و وعده و وعیدهای زیبا و رنگارنگ؛ اما تهی از هر گونه تعهد و خالی از هر نوع پشتوانه عملی و رفتاری، فریب بدهیم.
تاریخ مبارزاتی لااقل یک و نیم دهه ای سرباز مظلوم افغان به روشنی گواه این واقعیت تلخ و تاسفبار است که این انسان مسئول و وظیفه شناس، بر رغم آنکه بالا و بیشترین خدمت را به این دولت و ملت و این مرز و بوم کرده است، اما گمنام ترین فرد نیز در این کشور ناسپاس و قدرنشناس نیز بوده است و نمونه های بی شماری از این قدرنشناسی و بی اعتنائی در برابر سربازان فداکار اما گمنام وطن در این سامان بی سامان را می توان بر شمرد و مثال آورد که به عنوان مشت نمونه خروار، به جفای آشکار و طاقت سوز حکومت پیشین نسبت به خانواده های شهدای سربازان رشید در اواخر حکومت آقای کرزی می توان اشاره کرد. حافظه تاریخی مردم به روشنی بیاد دارند زمانی را که تعدادی از عناصر مزدور وابسته به استخبارات کشور پاکستان در دو سه نوبت به برخی از پاسگاههای مرزی کشور هجوم برده و تعدادی از فرزندان ما در اردوی کشور را بی رحمانه سر بریدند.
بنا بر اخبار رسانه ها در همان زمان، دولت بجای خدمات همه جانبه به خانواده های سربازان شهید، از آنان مطالبه درخواست کرایه طیاره را کرده بودند که مثلاً زحمت کشیده و جسد فرزندان شان را از محل درگیری تا جاهای امن منتقل کرده اند!
این تنها نمونه ای است از بی شمار بی اعتنایی های نفرت انگیز و تاسفباری که از ناحیه هر دو حکومت فقید و بر حال نسبت به سربازان گمنام و بازماندگان آنان در کشور اعمال می شود.
به نظر می رسد حرف و ادعاهای زیبا و فریبنده نمی تواند چاره کار باشد و سربازان جان بر کف وطن را بجای آنکه دلگرم تر به دولت و حکومت کند، موجب می شود تا فاصله ها بیشتر شود و تنها عاملی که می تواند در برداشتن این فاصله ها مفید و موثر واقع شود، صداقت در گفتار و ادعاها است که در چهره تجلیل و پاسداشت عملی و واقعی از جان فشانی های فرزندان شجاع وطن در اردو و پولیس و ...، می تواند تبلور یابد.
