"سخنگوی وزارت خارجه یکبار دیگر تاکید کرد که دولت افغانستان در "موقع مناسب" در مقابل پاکستان از گزینه‌های دیگر کار خواهد گرفت.
به گزارش رسانه ها، شکیب مستغنی؛ سخنگوی وزارت خارجه در نشست خبری در کابل گفت که پاکستان به تعهداتش در قبال افغانستان عمل نمی‌کند و تمام تعهدات در حد حرف باقی مانده است. دولت افغانستان گزینه‌های دیگری روی میز دارد که در موقع مناسب در برابر پاکستان کار خواهد گرفت.
این گزینه‌ها شامل مطرح کردن معضل افغانستان و پاکستان در سطح جامعه بین الملل، گزینه اقتصادی و در نهایت پاسخ نظامی خواهد بود. سخنگوی وزارت خارجه همچنان تمام ادعای دولت پاکستان مبنی بر این‌که تروریست‌ها از خاک افغانستان وارد پاکستان می‌شوند را، رد کرد و گفت که این اظهارات برای کتمان تخطی‌هایی است که از سوی پاکستان در جریان ۱۳ سال صورت گرفته است."
اظهارات بالا بار اول نیست که در برابر شرارتهای پاکستانی ها بر زبان دولتمردان ما جاری می شود. پس از هر شرارتی که سران اسلام آباد در برابر دولت و مردم افغانستان مرتکب می شوند، مقامات حکومتی ما احساساتی شده و در پاسخ به اقدامهای عملی و مخرب اردوی پاکستان، حرف از استفاده از گزینه های مختلف روی میز می زنند؛ سخنان نه چندان جدی و با پشتوانه ای که حتی موجبات لبخند خودِ دولتمردان ما را نیز فراهم می کند!.
واقعیت آن است که مردم کشور ما حدود چندین سال است که از خود سوال می کنند که سران اسلام آباد دیگر باد چه کار کنند و چه میزان از افغانها را به خاک و خون بکشند و خانه و کاشانه آنها را با خاک و خاکستر یکسان کنند تا دولتمردان ما به خود زحمت بدهند و از یکی از آن گزینه های روی میز استفاده کنند؟!.
این دور باطل چندین دهه است که همچنان ادامه دارد که هر از گاه و بیگاه و حتی در همین شب و روز، ارتش و اردوی کشور همسایه جنوبی مناطقی از کشور ما را زیر آتش توپ و راکت می گیرد و دولتمردان ما بجای پاسخ عملی در خور و بایسته، پاکستانی ها را به استفاده از یکی از گزینه های روی میز، تهدید می کنند!.
به نظر می رسد زمان آن رسیده باشد تا دولتمردان ما در پای حرف خویش ایستاده و لااقل به یکی از تهدیدهای شان در برابر همسایه شرور جنوبی، جامه عمل بپوشانند.
اگر تحلیل برخی از کارشناسان را بپذیریم که در حال حاضر دولت افغانستان نمی تواند خود را به طور همزمان در چند جبهه درگیر کند- کاری که پاکستانی ها شدیداً به دنبال آنند و با همین منظور، با حملات راکتی و توپخانه ای، دولت افغانستان را تحریک می کنند- اما لااقل از گزینه های ملایم تر روی میز که می توانند استفاده کرده و بهره ببرند.
افغانستان می تواند هر روز و هر ساعت از پاکستان به دلیل دخالت و شرارت آن کشور در خاک خویش، به مراکز و دادگاههای بین المللی و جهانی، شکایت کند و این شکایت را به حدی تکرار و در آن اصرار کند تا جامعه جهانی را وادار به اتخاذ تصامیم جدی و بازدارنده علیه پاکستان و سران اسلام آباد کند.
گزینه اقتصادی، اهرم دیگری است که اگر دولت افغانستان بخواهد به خوبی می تواند از آن علیه اهداف استعماری پاکستان استفاده کند؛ اما این گزینه بسیار حساس و صد البته مشروط به آن است که افغانستان قبلاً با رایزنی با برخی از همسایگان دیگر خویش، از وارد کردن مایحتاج اولیه مردم از آن کشورها به افغانستان، مطمئن و خاطرجمع شده باشد تا به محض قطع هر گونه روابط تجاری با پاکستان، مردم دچار کمبودی و گرانی بیش از حد کالاهای اولیه نشوند.
اگر چه تجربه تا کنون نشان داده که استفاده از حربه اقتصادی علیه پاکستان چندان هم موفق نبوده؛ چرا که هر بار با اتخاذ موقتی این روش از سوی حکومت افغانستان، پاکستانی ها جسورتر و گستاخ تر عمل کرده اند تا آنجا که دولتمردان ما را از ارتکاب به یک چنین شگردهای کال و خامی، نادم و پشیمان ساخته اند که صد البته دلیل آن را نیز در عدم رایزنی های لازم و یا نا موفق با کشورهای همسایه غیر از پاکستان باید جست و جو کرد.
پاکستان از نظر اقتصادی، امروزه برای افغانستان دیگر یک بازار خرید تجاری صرف نیست؛ بلکه پاکستان در طول چندین دهه بحران در افغانستان، توانسته است از افغانستان و دولت و مردم آن، گروگانهایی بسازند که در بعد تجارت و خرید مواد اولیه و ثانویه، از وابستگان انحصاری به بازار تجاری پاکستان به شمار می روند.
واقعیت این است که رهایی از کمند استعمار بازار تجاری همسایه جنوبی برای دولت و ملت افغانستان چندان هم سهل و آسان نیست؛ اما از سویی نیز این رهایی محال وقوعی هم ندارد و اگر چه راهی است دشوار و پر از پیچ و خم و دست اندازهای مهلک و کشنده؛ اما برای نجات افغانستان و اقتصاد دولت و ملت آن، راهی است رفتنی ولو اگر بپای آن تاوانهای سنگین و سهمگین هم پرداخته شود.
به هر تقدیر، مبارزه تبلیغاتی، اقتصادی و یا نظامی با کشوری مانند پاکستان که زورگویان منطقه و جامعه بین الملل در هر حال با این کشور اند و نه با افغانستان، سازوکار و ابزار و آلات خودش را می طلبد.
دولت و حکومت ما اگر به واقع می خواهند علیه پاکستان از گزینه های روی میز استفاده کنند، در قدم نخست می بایستی پیرایه های اقتصادی خویش از پیکر پاکستان را قطع کرده و به جای آن، کشورهای همسایه دیگری را به عنوان بدیل بر گزینند.
تنها در صورت مذکور است که می توان از کمند استعماری و استثماری همسایه جنوبی، جان به سلامت برد و در نتیجه به جنگ تبلیغاتی، اقتصادی و احیاناً نظامی با آن کشور شرارت محور شتافت.
به گزارش رسانه ها، شکیب مستغنی؛ سخنگوی وزارت خارجه در نشست خبری در کابل گفت که پاکستان به تعهداتش در قبال افغانستان عمل نمی‌کند و تمام تعهدات در حد حرف باقی مانده است. دولت افغانستان گزینه‌های دیگری روی میز دارد که در موقع مناسب در برابر پاکستان کار خواهد گرفت.
این گزینه‌ها شامل مطرح کردن معضل افغانستان و پاکستان در سطح جامعه بین الملل، گزینه اقتصادی و در نهایت پاسخ نظامی خواهد بود. سخنگوی وزارت خارجه همچنان تمام ادعای دولت پاکستان مبنی بر این‌که تروریست‌ها از خاک افغانستان وارد پاکستان می‌شوند را، رد کرد و گفت که این اظهارات برای کتمان تخطی‌هایی است که از سوی پاکستان در جریان ۱۳ سال صورت گرفته است."
اظهارات بالا بار اول نیست که در برابر شرارتهای پاکستانی ها بر زبان دولتمردان ما جاری می شود. پس از هر شرارتی که سران اسلام آباد در برابر دولت و مردم افغانستان مرتکب می شوند، مقامات حکومتی ما احساساتی شده و در پاسخ به اقدامهای عملی و مخرب اردوی پاکستان، حرف از استفاده از گزینه های مختلف روی میز می زنند؛ سخنان نه چندان جدی و با پشتوانه ای که حتی موجبات لبخند خودِ دولتمردان ما را نیز فراهم می کند!.
واقعیت آن است که مردم کشور ما حدود چندین سال است که از خود سوال می کنند که سران اسلام آباد دیگر باد چه کار کنند و چه میزان از افغانها را به خاک و خون بکشند و خانه و کاشانه آنها را با خاک و خاکستر یکسان کنند تا دولتمردان ما به خود زحمت بدهند و از یکی از آن گزینه های روی میز استفاده کنند؟!.
این دور باطل چندین دهه است که همچنان ادامه دارد که هر از گاه و بیگاه و حتی در همین شب و روز، ارتش و اردوی کشور همسایه جنوبی مناطقی از کشور ما را زیر آتش توپ و راکت می گیرد و دولتمردان ما بجای پاسخ عملی در خور و بایسته، پاکستانی ها را به استفاده از یکی از گزینه های روی میز، تهدید می کنند!.
به نظر می رسد زمان آن رسیده باشد تا دولتمردان ما در پای حرف خویش ایستاده و لااقل به یکی از تهدیدهای شان در برابر همسایه شرور جنوبی، جامه عمل بپوشانند.
اگر تحلیل برخی از کارشناسان را بپذیریم که در حال حاضر دولت افغانستان نمی تواند خود را به طور همزمان در چند جبهه درگیر کند- کاری که پاکستانی ها شدیداً به دنبال آنند و با همین منظور، با حملات راکتی و توپخانه ای، دولت افغانستان را تحریک می کنند- اما لااقل از گزینه های ملایم تر روی میز که می توانند استفاده کرده و بهره ببرند.
افغانستان می تواند هر روز و هر ساعت از پاکستان به دلیل دخالت و شرارت آن کشور در خاک خویش، به مراکز و دادگاههای بین المللی و جهانی، شکایت کند و این شکایت را به حدی تکرار و در آن اصرار کند تا جامعه جهانی را وادار به اتخاذ تصامیم جدی و بازدارنده علیه پاکستان و سران اسلام آباد کند.
گزینه اقتصادی، اهرم دیگری است که اگر دولت افغانستان بخواهد به خوبی می تواند از آن علیه اهداف استعماری پاکستان استفاده کند؛ اما این گزینه بسیار حساس و صد البته مشروط به آن است که افغانستان قبلاً با رایزنی با برخی از همسایگان دیگر خویش، از وارد کردن مایحتاج اولیه مردم از آن کشورها به افغانستان، مطمئن و خاطرجمع شده باشد تا به محض قطع هر گونه روابط تجاری با پاکستان، مردم دچار کمبودی و گرانی بیش از حد کالاهای اولیه نشوند.
اگر چه تجربه تا کنون نشان داده که استفاده از حربه اقتصادی علیه پاکستان چندان هم موفق نبوده؛ چرا که هر بار با اتخاذ موقتی این روش از سوی حکومت افغانستان، پاکستانی ها جسورتر و گستاخ تر عمل کرده اند تا آنجا که دولتمردان ما را از ارتکاب به یک چنین شگردهای کال و خامی، نادم و پشیمان ساخته اند که صد البته دلیل آن را نیز در عدم رایزنی های لازم و یا نا موفق با کشورهای همسایه غیر از پاکستان باید جست و جو کرد.
پاکستان از نظر اقتصادی، امروزه برای افغانستان دیگر یک بازار خرید تجاری صرف نیست؛ بلکه پاکستان در طول چندین دهه بحران در افغانستان، توانسته است از افغانستان و دولت و مردم آن، گروگانهایی بسازند که در بعد تجارت و خرید مواد اولیه و ثانویه، از وابستگان انحصاری به بازار تجاری پاکستان به شمار می روند.
واقعیت این است که رهایی از کمند استعمار بازار تجاری همسایه جنوبی برای دولت و ملت افغانستان چندان هم سهل و آسان نیست؛ اما از سویی نیز این رهایی محال وقوعی هم ندارد و اگر چه راهی است دشوار و پر از پیچ و خم و دست اندازهای مهلک و کشنده؛ اما برای نجات افغانستان و اقتصاد دولت و ملت آن، راهی است رفتنی ولو اگر بپای آن تاوانهای سنگین و سهمگین هم پرداخته شود.
به هر تقدیر، مبارزه تبلیغاتی، اقتصادی و یا نظامی با کشوری مانند پاکستان که زورگویان منطقه و جامعه بین الملل در هر حال با این کشور اند و نه با افغانستان، سازوکار و ابزار و آلات خودش را می طلبد.
دولت و حکومت ما اگر به واقع می خواهند علیه پاکستان از گزینه های روی میز استفاده کنند، در قدم نخست می بایستی پیرایه های اقتصادی خویش از پیکر پاکستان را قطع کرده و به جای آن، کشورهای همسایه دیگری را به عنوان بدیل بر گزینند.
تنها در صورت مذکور است که می توان از کمند استعماری و استثماری همسایه جنوبی، جان به سلامت برد و در نتیجه به جنگ تبلیغاتی، اقتصادی و احیاناً نظامی با آن کشور شرارت محور شتافت.
مولف : سیدفاضل محجوب
