حدود چهارده سال از حضورِ به بهانه مبارزه با تروریزم امریکا و متحدان اروپایی آن در افغانستان می گذرد و در این چهارده سال، هم برای مردم افغانستان و هم سایر دول و ملل جهان به وضوح آشکار شد که مدعی آقایی دنیا و شرکای اروپایی و منطقه ای آن، بر خلاف ادعاهای بزرگ و دهن پر کن، برای مبارزه با ترور و امثال این گزینه ها نیست که به افغانستان لشکر کشی کرده اند.
گذر ۱۴ سال به روشنی ثابت ساخت که امریکا و متحدان آن، نه تنها هیچ نوع انگیزه و دغدغه ای برای مبارزه با ترور و دهشت نه در افغانستان و نه در جای دیگر، ندارند؛ بلکه این حضور بی حاصل برای مردم افغانستان و خطرناک برای سایر کشورهای منطقه، موجب رشد روز افزون گروههای تروریستی در سطح خاور میانه و نیز آسیای میانه نیز شده است.
عجیب است که از طفیل حضور یک صد و چند هزار نفری نیروهای امریکایی و سایر اعضای ناتو در افغانستان، نه تنها کوچکترین تغییری مثبت در جهت امنیت و شکوفایی اقتصاد در این کشور رونما نگردید؛ بلکه دولت و مردم افغانستان روز تا روز با مشکلات و بحرانهای عظیم و غیر قابل مهاری نیز مواجه شدند.
اوضاع در یک سال اخیر به حدی در کشور بحرانی و طاقت فرسا شده که بسیاری از جوانان و نیز خانواده ها، با فروش دار و ندار خویش راه پر از خوف و خطر مهاجرت به سمت اروپا را در پیش گرفته اند و روزی نیست که صدها افغان، میهن خویش را به مقصد سرزمینهای دور و امن ترک نکنند.
اگر چه این روند شاید خوشایند کمتر افغانستانی ای باشد که طعم و رنج مهاجرت و دوری از وطن و بستگان نزدیک و دور را پیش از اینها نیز تجربه کرده است؛ اما از سویی و با وجود یک چنین اوضاع و شرایط سخت و طاقت فرسا، خیلی هم نمی توان افغانهای فراری از آشفته بازار افغانستان را سرزنش و ملامت کرد.
چرا که آنان کار می خواهند که در این کشور وجود ندارد و امنیت می خواهند که آن هم از طفیل دخالتهای چند دهه ای کشورهای همسایه و نیز ضعف و سوء تدبیر و سیاست سر در گم حکومتگران کار ناآشنای ما، کبریت احمر و ستاره سهیل شده است.
در هر حال، اوضاع در افغانستان در حال حاضر بجایی از وخامت و تخریب رسیده که همه ی مردم افغانستان را به یک نتیجه روشن و واضح، توجه داده و آن نتیجه، بی حاصلی و بیهودگی حضور نیروهای خارجی به سرکردگی امریکا در افغانستان است.
مردم افغانستان به این باوراند که به دو دلیل امریکا و متحدان آن در ناتو باید افغانستان را ترک کنند:
۱- بیهوده بودن حضور آنان در طول چهارده سال تمام. اگر به دیده انصاف نگریسته شود، حضور چند و چندین ساله نیروهای ناتو در افغانستان به خصوص برای مردم این کشور، سودی که نداشته هیچ؛ بلکه سراسر ضرر و زیان و تباهی بوده است.
امریکا و متحدان آن در ناتو دل دولت و مردم افغانستان را به این خوش داشته بود که اردوی ۴۰۰ صد هزار نفری برای آنان می سازند و خرج و مصارف آن را نیز می پردازند؛ اما پس از گذشت ۱۴ سال از تاسیس این اردو، دیده می شود که همین اردو و به تبعه آن دولت افغانستان، می رود تا در آستانه فروپاشی همه جانبه قرار بگیرد.
چرا که این اردو فقط از نظر کمیت بزرگ و قوی به نظر میاید؛ و اما از نگاه کیفیت و قوه بازدارندگی آن در برابر مداخلات یکریز و همیشگی پاکستان و عوامل طالب و داعش و القاعده و غیره و غیره، ثابت شده که نمی تواند خیلی حرفی برای گفتن داشته باشد؛ چرا که هنوز و پس از گذشت ۱۴ سال، این اردو نیرو و تجهیزات لازم و مدرن و کافی هوایی در اختیار ندارد تا با آنها دشمنان را سرکوب و تار و مار کند.
خنده آور است که پس از ۱۴ سال، قرار است هندوستان چهار فروند چرخبال به اردوی هوایی افغانستان کمک کند؛ در حالی که در عرض و طول ۱۴ سال حضور امریکا و متحدان آن، اگر اراده و انگیزه کمک به دولت افغانستان وجود می داشت، دهها بمب افکن و چرخبال و امثال اینها از تجهیزات مورد نیاز ارتش افغانستان، به این کشور داده می شد.
۲- تهدید همسایگان و کشورهای منطقه با حضور نیروهای ناتو در افغانستان؛ بر خلاف ادعاهای سران واشنگتن و نیز برخی از دولتمردان ما مبنی بر بی خطر بودن حضور نیروهای پیمان ناتو به سرکردگی امریکا برای همسایگان و برخی از دولتهای منطقه؛ اینک و پس از گذر ۱۴ سال و رشد و قوت گرفتن گروههای تروریستی در افغانستان و سازماندهی آنان به سمت و سوی آسیای میانه، جهان یکبار دیگر نگرانی های بسیار جدی همسایگان افغانستان و دولتهای منطقه را بیاد میاورد.
واقعیت آن است که امریکا و متحدان آن در ناتو در رشد و قوت گرفتن گروههای دهشت و ترور در افغانستان، نقش اساسی و تعیین کننده داشته و دارند. چنانچه همین نقش را در سوریه و عراق و لیبی و یمن نیز در حال بازی کردن اند و همه ی این تقلاها و بحران آفرینی ها از سوی امریکایی ها و شرکای آنها فقط و فقط به دلیل ادامه حضور آنان در افغانستان و منطقه و نیز مدیریت بحرانهایی است که خود به وجود آورده اند.
حال سوال این است که امریکا و متحدان آن با دارا بودن یک چنین کارنامه سیاه و خطر آفرین برای افغانستان و منطقه و حتی جهان، آیا ارزش آن را دارد که دولتمردان ما خواهان حضور بیشتر و دوامدار تر آنان در کشور باشند و قیمتهایی را که در قبال این حضور باید پرداخت، چه چیزهای باقی مانده از دولت و ملت ما خواهد بود و آیا ارزش پرداخت را خواهند داشت؟!
گذر ۱۴ سال به روشنی ثابت ساخت که امریکا و متحدان آن، نه تنها هیچ نوع انگیزه و دغدغه ای برای مبارزه با ترور و دهشت نه در افغانستان و نه در جای دیگر، ندارند؛ بلکه این حضور بی حاصل برای مردم افغانستان و خطرناک برای سایر کشورهای منطقه، موجب رشد روز افزون گروههای تروریستی در سطح خاور میانه و نیز آسیای میانه نیز شده است.
عجیب است که از طفیل حضور یک صد و چند هزار نفری نیروهای امریکایی و سایر اعضای ناتو در افغانستان، نه تنها کوچکترین تغییری مثبت در جهت امنیت و شکوفایی اقتصاد در این کشور رونما نگردید؛ بلکه دولت و مردم افغانستان روز تا روز با مشکلات و بحرانهای عظیم و غیر قابل مهاری نیز مواجه شدند.
اوضاع در یک سال اخیر به حدی در کشور بحرانی و طاقت فرسا شده که بسیاری از جوانان و نیز خانواده ها، با فروش دار و ندار خویش راه پر از خوف و خطر مهاجرت به سمت اروپا را در پیش گرفته اند و روزی نیست که صدها افغان، میهن خویش را به مقصد سرزمینهای دور و امن ترک نکنند.
اگر چه این روند شاید خوشایند کمتر افغانستانی ای باشد که طعم و رنج مهاجرت و دوری از وطن و بستگان نزدیک و دور را پیش از اینها نیز تجربه کرده است؛ اما از سویی و با وجود یک چنین اوضاع و شرایط سخت و طاقت فرسا، خیلی هم نمی توان افغانهای فراری از آشفته بازار افغانستان را سرزنش و ملامت کرد.
چرا که آنان کار می خواهند که در این کشور وجود ندارد و امنیت می خواهند که آن هم از طفیل دخالتهای چند دهه ای کشورهای همسایه و نیز ضعف و سوء تدبیر و سیاست سر در گم حکومتگران کار ناآشنای ما، کبریت احمر و ستاره سهیل شده است.
در هر حال، اوضاع در افغانستان در حال حاضر بجایی از وخامت و تخریب رسیده که همه ی مردم افغانستان را به یک نتیجه روشن و واضح، توجه داده و آن نتیجه، بی حاصلی و بیهودگی حضور نیروهای خارجی به سرکردگی امریکا در افغانستان است.
مردم افغانستان به این باوراند که به دو دلیل امریکا و متحدان آن در ناتو باید افغانستان را ترک کنند:
۱- بیهوده بودن حضور آنان در طول چهارده سال تمام. اگر به دیده انصاف نگریسته شود، حضور چند و چندین ساله نیروهای ناتو در افغانستان به خصوص برای مردم این کشور، سودی که نداشته هیچ؛ بلکه سراسر ضرر و زیان و تباهی بوده است.
امریکا و متحدان آن در ناتو دل دولت و مردم افغانستان را به این خوش داشته بود که اردوی ۴۰۰ صد هزار نفری برای آنان می سازند و خرج و مصارف آن را نیز می پردازند؛ اما پس از گذشت ۱۴ سال از تاسیس این اردو، دیده می شود که همین اردو و به تبعه آن دولت افغانستان، می رود تا در آستانه فروپاشی همه جانبه قرار بگیرد.
چرا که این اردو فقط از نظر کمیت بزرگ و قوی به نظر میاید؛ و اما از نگاه کیفیت و قوه بازدارندگی آن در برابر مداخلات یکریز و همیشگی پاکستان و عوامل طالب و داعش و القاعده و غیره و غیره، ثابت شده که نمی تواند خیلی حرفی برای گفتن داشته باشد؛ چرا که هنوز و پس از گذشت ۱۴ سال، این اردو نیرو و تجهیزات لازم و مدرن و کافی هوایی در اختیار ندارد تا با آنها دشمنان را سرکوب و تار و مار کند.
خنده آور است که پس از ۱۴ سال، قرار است هندوستان چهار فروند چرخبال به اردوی هوایی افغانستان کمک کند؛ در حالی که در عرض و طول ۱۴ سال حضور امریکا و متحدان آن، اگر اراده و انگیزه کمک به دولت افغانستان وجود می داشت، دهها بمب افکن و چرخبال و امثال اینها از تجهیزات مورد نیاز ارتش افغانستان، به این کشور داده می شد.
۲- تهدید همسایگان و کشورهای منطقه با حضور نیروهای ناتو در افغانستان؛ بر خلاف ادعاهای سران واشنگتن و نیز برخی از دولتمردان ما مبنی بر بی خطر بودن حضور نیروهای پیمان ناتو به سرکردگی امریکا برای همسایگان و برخی از دولتهای منطقه؛ اینک و پس از گذر ۱۴ سال و رشد و قوت گرفتن گروههای تروریستی در افغانستان و سازماندهی آنان به سمت و سوی آسیای میانه، جهان یکبار دیگر نگرانی های بسیار جدی همسایگان افغانستان و دولتهای منطقه را بیاد میاورد.
واقعیت آن است که امریکا و متحدان آن در ناتو در رشد و قوت گرفتن گروههای دهشت و ترور در افغانستان، نقش اساسی و تعیین کننده داشته و دارند. چنانچه همین نقش را در سوریه و عراق و لیبی و یمن نیز در حال بازی کردن اند و همه ی این تقلاها و بحران آفرینی ها از سوی امریکایی ها و شرکای آنها فقط و فقط به دلیل ادامه حضور آنان در افغانستان و منطقه و نیز مدیریت بحرانهایی است که خود به وجود آورده اند.
حال سوال این است که امریکا و متحدان آن با دارا بودن یک چنین کارنامه سیاه و خطر آفرین برای افغانستان و منطقه و حتی جهان، آیا ارزش آن را دارد که دولتمردان ما خواهان حضور بیشتر و دوامدار تر آنان در کشور باشند و قیمتهایی را که در قبال این حضور باید پرداخت، چه چیزهای باقی مانده از دولت و ملت ما خواهد بود و آیا ارزش پرداخت را خواهند داشت؟!
