اشرف غنی احمدزی؛ رییس جمهور در دیدار با ممنون حسین؛ رییس جمهور پاکستان که شامگاه دوشنبه در ارگ انجام شد، با همتای پاکستانی اش در مورد گسترش روابط دوجانبه در عرصه های مختلف بحث و تبادل نظر کرد .
رئیس جمهور ضمن قدردانی از اشتراک رئیس جمهور پاکستان در مراسم تحلیف، نسبت به گسترش فضای اعتماد متقابل میان دو کشور ابراز امیدواری کرد.
وی خاطرنشان کرد که بی ثباتی و نا آرامی در یکی از دو کشور افغانستان و پاکستان، بر کشور دوم تاثیر می گذارد.
احمدزی افزود: صلح، اقتصاد و تجارت مسایل عمده ای است که باید دولت های دو کشور در اولویت کاری خود قرار دهند.
رئیس جمهور پاکستان هم در این دیدار از اشتراک در مراسم تحلیف ریاست جمهوری ابراز خرسندی کرد و گفت: همکاری و تعهدات درازمدت پاکستان با کشور دوست و برادر افغانستان ادامه خواهد یافت.
مدیریت رابطه با پاکستان از چالش های جدی حکومت جدید خواهد بود.
کارشناسان می گویند که در این زمینه، حکومت اشرف غنی احمدزی، با یکی از بدترین میراث های حکومت های ۱۳ ساله آقای کرزی سر و کار خواهد داشت.
رابطه با پاکستان نیازمند یک ساماندهی مجدد جامع، همه جانبه و جدی است.
به صراحت می توان گفت که میراث به جا مانده از سیاست خارجی مبهم و بی راهبرد آقای کرزی در تعامل یا تقابل با پاکستان، نه بنفسه قابل دفاع است و نه قابل ادامه و پی گیری برای دولت جدید.
رییس جمهور و دولت وحدت ملی باید بتواند دستگاه سیاست خارجی را ایجاد کند که در اولین اقدام، راهبرد شفاف و صریحی را در عرصه رابطه با پاکستان ارائه کند.
پاکستان طولانی ترین مرزها را در میان همه همسایگان افغانستان با کشور ما دارد؛ به همین دلیل، مؤثرترین قدرت منطقه ای در امور داخلی افغانستان است.
از سوی دیگر، سوء سابقه این کشور در رابطه با افغانستان نیز بر این ادعا مهر تایید می زند که پاکستان همواره از این امتیاز استثنایی اش در میان کشورهای همسایه افغانستان، استفاده منفی کرده و افغانستان را به عنوان عمق استراتژیک خود دیده است.
دخالت در امور داخلی افغانستان از سوی پاکستان به اندازه ای عادی شده است که تصور می شود گاه مقامات اسلام آباد به ویژه دستگاه جاسوسی آی اس آی، افغانستان را با یکی از ایالت های آن کشور، اشتباه گرفته اند!
آنها مداخله در امور داخلی افغانستان را حق طبیعی خود می دانند و در این زمینه حتی به مراجع مسئول بین المللی نیز پاسخگو نیستند.
کشوری که همزمان کشور مستقل دیگری را در همسایگی خویش، مورد حملات راکتی و توپخانه ای قرار می دهد و هزاران تروریست را به داخل مرزهای آن گسیل می کند و از سوی دیگر، ادعای دوستی و برادری می کند، چگونه می تواند کشوری مورد اعتماد در عرصه روابط دوستانه و دیپلماتیک باشد؟
اینها مسایلی است که دولت جدید می بایست در چشم انداز استراتژیک سیاست خارجی خود در قبال پاکستان قرار دهد و رابطه با آن کشور را بر اساس همان فرمولی طراحی و مدیریت کند که پاکستانی ها سال هاست از آن استفاده می کنند.
آنها در ظاهر با افغانستان، دوست و برادر اند؛ اما در عمل مسئول همه بدبختی ها، نابسامانی ها و هرج و مرج و ناامنی و کشتار و تخریب و ویرانی و عقب ماندگی در کشور ما هستند.
این در حالی است که براساس استراتژی دولت کرزی، تنها رفتار ظاهری برای احراز حسن یا سوء نیت طرف مقابل کافی است و پاکستان در آنچه می گوید صادق است؛ اما در عمل ثابت شده است که اینگونه نیست و دولت جدید باید این امکان را به وجود بیاورد که گفتار و رفتار پاکستان را یکجا در نظر آورد و بر طبق آن، نقشه راه تعامل یا تقابل با همسایه جنوبی را طراحی، تدوین و عملیاتی کند.
امنیت، ثبات، پیشرفت، صلح و آرامش و توسعه، تا حدود زیادی وابسته به نحوه مدیریت رابطه با پاکستان است؛ امری که در دولت های آقای کرزی محقق نشد و همین، اصلی ترین دلیل ناکامی های او در بسیاری از عرصه ها بود.
رئیس جمهور ضمن قدردانی از اشتراک رئیس جمهور پاکستان در مراسم تحلیف، نسبت به گسترش فضای اعتماد متقابل میان دو کشور ابراز امیدواری کرد.
وی خاطرنشان کرد که بی ثباتی و نا آرامی در یکی از دو کشور افغانستان و پاکستان، بر کشور دوم تاثیر می گذارد.
احمدزی افزود: صلح، اقتصاد و تجارت مسایل عمده ای است که باید دولت های دو کشور در اولویت کاری خود قرار دهند.
رئیس جمهور پاکستان هم در این دیدار از اشتراک در مراسم تحلیف ریاست جمهوری ابراز خرسندی کرد و گفت: همکاری و تعهدات درازمدت پاکستان با کشور دوست و برادر افغانستان ادامه خواهد یافت.
مدیریت رابطه با پاکستان از چالش های جدی حکومت جدید خواهد بود.
کارشناسان می گویند که در این زمینه، حکومت اشرف غنی احمدزی، با یکی از بدترین میراث های حکومت های ۱۳ ساله آقای کرزی سر و کار خواهد داشت.
رابطه با پاکستان نیازمند یک ساماندهی مجدد جامع، همه جانبه و جدی است.
به صراحت می توان گفت که میراث به جا مانده از سیاست خارجی مبهم و بی راهبرد آقای کرزی در تعامل یا تقابل با پاکستان، نه بنفسه قابل دفاع است و نه قابل ادامه و پی گیری برای دولت جدید.
رییس جمهور و دولت وحدت ملی باید بتواند دستگاه سیاست خارجی را ایجاد کند که در اولین اقدام، راهبرد شفاف و صریحی را در عرصه رابطه با پاکستان ارائه کند.
پاکستان طولانی ترین مرزها را در میان همه همسایگان افغانستان با کشور ما دارد؛ به همین دلیل، مؤثرترین قدرت منطقه ای در امور داخلی افغانستان است.
از سوی دیگر، سوء سابقه این کشور در رابطه با افغانستان نیز بر این ادعا مهر تایید می زند که پاکستان همواره از این امتیاز استثنایی اش در میان کشورهای همسایه افغانستان، استفاده منفی کرده و افغانستان را به عنوان عمق استراتژیک خود دیده است.
دخالت در امور داخلی افغانستان از سوی پاکستان به اندازه ای عادی شده است که تصور می شود گاه مقامات اسلام آباد به ویژه دستگاه جاسوسی آی اس آی، افغانستان را با یکی از ایالت های آن کشور، اشتباه گرفته اند!
آنها مداخله در امور داخلی افغانستان را حق طبیعی خود می دانند و در این زمینه حتی به مراجع مسئول بین المللی نیز پاسخگو نیستند.
کشوری که همزمان کشور مستقل دیگری را در همسایگی خویش، مورد حملات راکتی و توپخانه ای قرار می دهد و هزاران تروریست را به داخل مرزهای آن گسیل می کند و از سوی دیگر، ادعای دوستی و برادری می کند، چگونه می تواند کشوری مورد اعتماد در عرصه روابط دوستانه و دیپلماتیک باشد؟
اینها مسایلی است که دولت جدید می بایست در چشم انداز استراتژیک سیاست خارجی خود در قبال پاکستان قرار دهد و رابطه با آن کشور را بر اساس همان فرمولی طراحی و مدیریت کند که پاکستانی ها سال هاست از آن استفاده می کنند.
آنها در ظاهر با افغانستان، دوست و برادر اند؛ اما در عمل مسئول همه بدبختی ها، نابسامانی ها و هرج و مرج و ناامنی و کشتار و تخریب و ویرانی و عقب ماندگی در کشور ما هستند.
این در حالی است که براساس استراتژی دولت کرزی، تنها رفتار ظاهری برای احراز حسن یا سوء نیت طرف مقابل کافی است و پاکستان در آنچه می گوید صادق است؛ اما در عمل ثابت شده است که اینگونه نیست و دولت جدید باید این امکان را به وجود بیاورد که گفتار و رفتار پاکستان را یکجا در نظر آورد و بر طبق آن، نقشه راه تعامل یا تقابل با همسایه جنوبی را طراحی، تدوین و عملیاتی کند.
امنیت، ثبات، پیشرفت، صلح و آرامش و توسعه، تا حدود زیادی وابسته به نحوه مدیریت رابطه با پاکستان است؛ امری که در دولت های آقای کرزی محقق نشد و همین، اصلی ترین دلیل ناکامی های او در بسیاری از عرصه ها بود.
