جمعی از شاعران، نویسندگان، عارفان و شهروندان کابل به مناسبت سالروز وفات بیدل دهلوی؛ از مقام وی طی محفلی تجلیل کردند.
به گزارش خبرگزاری آوا، سخنرانان میرزا ابوالقادر بیدل دهلوی را شاعر و عارفی توانا بیان کردند که دو مکتب عراقی و خراسانی را یکجا کرد و مکتب هندی را به وجود آورد.
شمس الحق آریانفر، محقق و ادیب در این مراسم بزرگداشت، گفت که ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل داشته های ادبی یک قرن را یک جا نمود و دو مکتب عراقی و خراسانی را یکی کرد و مکتب هندی را به وجود آورد.
آقای آریانفر افزود، در مکتب هندی فرهنگ های سنتی، عرفان و تصوف یکجا شد.
وی در ادامه علاوه کرد که توجه مردم افغانستان نسبت به هر کشور فارسی زبان به بیدل بیشتر است و به نوعی در اشعار بیدل واژه های "دری" بیشتر بکار رفته است.
این مراسم امروز (چهارشنبه) در منزل قندی آغا بنیانگذار محفل عُرس در کشور برگزار شد.
صوفیان اعتقاد بر این دارند که بعد از وفات به خدا می پیوندند و محفل عُرس به معنای شادی کردن و عروسی کردن به کار می رود.
عبدالعزیز مهجور، فرزند قندی آغا و برگزارکننده این محفل، گفت که ۲۰۰ سال پیش در زمان پادشاهی تیمور شاه درانی افکار بیدل به افغانستان آمد.
آقای مهجور افزود: با آمدن اسلام، در این خطه عرفان، تصوف و دانش رشد کرد و اشعار بیدل در کشور مردم را با طریقت و اسلام آشنا کرد.
گفتنی است که سخنرانان این محفل خانواده قندی آغا را ستودند و اظهار کردند که چنین عملی باعث می شود مردم با سنت و عرفان آشنایی پیدا کنند.
شمس الحق آریانفر در قسمتی دیگر از سخنانش افزود: در دنیایی که همه به مادیات فکر می کنند، برنامه ریزی محافل معنوی از پاداش بالایی برخوردار است.
عزیز احمد پنجشیری، استاد دانشگاه کابل نیز گفت که برگزاری چنین برنامه هایی باعث شده است که نفوذ بیدل توده ای باشد و نه برای عده ای خاص از عارفان و صوفیان.
میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی در سال ۱۰۵۴ هجری قمری در ساحل جنوبی رودخانهٔ «گنگ» در شهر عظیم‌آباد پتنه (هند) به دنیا آمد.
وی اصلاً از ترکان جغتایی بود. بیدل در بیشتر علوم حکمی تبحر داشت و با طریقهٔ صوفیه نیز آشنا بود.
او ابتدا «رمزی» تخلص می‌کرد تا این که بنا به گفتهٔ یکی از شاگردانش هنگام مطالعهٔ گلستان سعدی از مصراع «بیدل از بی نشان چه جوید باز» به وجد آمد و تخلص خود را به «بیدل» تغییر داد.
علاوه بر دیوان اشعار، آثاری در نثر دارد که از آن جمله می‌توان به رقعات، نکات و چهار عنصر اشاره کرد. وی در تاریخ چهارم صفر ۱۱۳۳ هجری قمری در دهلی درگذشت.
به گزارش خبرگزاری آوا، سخنرانان میرزا ابوالقادر بیدل دهلوی را شاعر و عارفی توانا بیان کردند که دو مکتب عراقی و خراسانی را یکجا کرد و مکتب هندی را به وجود آورد.
شمس الحق آریانفر، محقق و ادیب در این مراسم بزرگداشت، گفت که ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل داشته های ادبی یک قرن را یک جا نمود و دو مکتب عراقی و خراسانی را یکی کرد و مکتب هندی را به وجود آورد.
آقای آریانفر افزود، در مکتب هندی فرهنگ های سنتی، عرفان و تصوف یکجا شد.
وی در ادامه علاوه کرد که توجه مردم افغانستان نسبت به هر کشور فارسی زبان به بیدل بیشتر است و به نوعی در اشعار بیدل واژه های "دری" بیشتر بکار رفته است.
این مراسم امروز (چهارشنبه) در منزل قندی آغا بنیانگذار محفل عُرس در کشور برگزار شد.
صوفیان اعتقاد بر این دارند که بعد از وفات به خدا می پیوندند و محفل عُرس به معنای شادی کردن و عروسی کردن به کار می رود.
عبدالعزیز مهجور، فرزند قندی آغا و برگزارکننده این محفل، گفت که ۲۰۰ سال پیش در زمان پادشاهی تیمور شاه درانی افکار بیدل به افغانستان آمد.
آقای مهجور افزود: با آمدن اسلام، در این خطه عرفان، تصوف و دانش رشد کرد و اشعار بیدل در کشور مردم را با طریقت و اسلام آشنا کرد.
گفتنی است که سخنرانان این محفل خانواده قندی آغا را ستودند و اظهار کردند که چنین عملی باعث می شود مردم با سنت و عرفان آشنایی پیدا کنند.
شمس الحق آریانفر در قسمتی دیگر از سخنانش افزود: در دنیایی که همه به مادیات فکر می کنند، برنامه ریزی محافل معنوی از پاداش بالایی برخوردار است.
عزیز احمد پنجشیری، استاد دانشگاه کابل نیز گفت که برگزاری چنین برنامه هایی باعث شده است که نفوذ بیدل توده ای باشد و نه برای عده ای خاص از عارفان و صوفیان.
میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی در سال ۱۰۵۴ هجری قمری در ساحل جنوبی رودخانهٔ «گنگ» در شهر عظیم‌آباد پتنه (هند) به دنیا آمد.
وی اصلاً از ترکان جغتایی بود. بیدل در بیشتر علوم حکمی تبحر داشت و با طریقهٔ صوفیه نیز آشنا بود.
او ابتدا «رمزی» تخلص می‌کرد تا این که بنا به گفتهٔ یکی از شاگردانش هنگام مطالعهٔ گلستان سعدی از مصراع «بیدل از بی نشان چه جوید باز» به وجد آمد و تخلص خود را به «بیدل» تغییر داد.
علاوه بر دیوان اشعار، آثاری در نثر دارد که از آن جمله می‌توان به رقعات، نکات و چهار عنصر اشاره کرد. وی در تاریخ چهارم صفر ۱۱۳۳ هجری قمری در دهلی درگذشت.
