ده ها عضو مجلس نمایندگان در اعتراض به تغییر مسیر خط انتقال برق وارداتی ۵۰۰ کیلووات ترکمنستان از بامیان به سالنگ، مجلس را ترک کردند.
پس از آنکه محمد اکبری؛ نماینده بامیان تصمیم این نمایندگان مبنی خروج اعتراضی از مجلس را در صحن علنی اعلام کرد، نمایندگان معترض جلسه را ترک کردند.
آقای اکبری گفت:"مردم یقین دارند که حکومت عزم و اراده‌ای برای رساندن برق از هیچ طریقی به مناطق مرکزی ندارد. بنابراین، آماه شده‌اند برای انجام تظاهراتی بزرگ حق‌طلبانه، عدالت‌خواهانه، قانون‌مند و مسالمت‌آمیز."
آقای اکبری افزود که این نمایندگان به صورت نامحدودی اقدام به خروج اعتراض‌آمیز از مجلس کردند و تا زمانی که لازم بدانند، به این اعتراض خود ادامه می‌دهند.
گفته می شود که شمار نمایندگان معترض به بیش از ۳۰ تن می رسد در میان آنان افرادی از سایر اقوام افغانستان نیز حضور دارند. محیی‌الدین مهدی؛ نماینده بغلان، لطیف پدرام؛ نماینده بدخشان و هاشم اورتاق؛ نماینده فاریاب از جمله اعضای این گروه از نمایندگان معترض اند.
در گذشته نیز مواردی پیش آمده که شماری قابل توجه از نمایندگان مجلس، در اعتراض به یک رویداد اجتماعی، صحن مجلس را ترک کرده و دست به تحصن زده اند.
اعتراض عمومی به تجاوز گروهی از کوچی ها به زمین های مردم بهسود، یکی از نمونه های آن محسوب می شود.
اعتراض به اقدام حکومت برای دست بردن به نتایج انتخابات پارلمانی گذشته و تلاش برای جا به جایی چندین نماینده بازنده به عنوان نمایندگان برنده، از دیگر نمونه ها از این نوع به شمار می آید؛ اما با وجود همه اینها به نظر می رسد جنبش اعتراضی توتاپ اهمیتی فراتر از هر رویداد دیگر در گذشته پیدا کرده است؛ جنبشی که شماری تلاش می کنند آن را به یک قوم یا مذهب خاص، نسبت دهند و به این ترتیب، از ارزش و اهمیت آن به مثابه یک رویداد ملی بکاهند؛ اما حضور نمایندگان سایر اقوام و مناطق افغانستان در شورای ملی افغانستان در میان معترضان به تغییر مسیر پروژه انتقال برق توتاپ، همه این تلاش ها را با ناکامی رو به رو کرده است.
کارشناسان می گویند که یکی از معدود اقدامات مؤثر و مفیدی که نمایندگان مجلس در طول نزدیک به شش سال کار خود برای موکلان شان انجام داده اند همین مورد است.
در ظاهر امر، تصور می شود که نمایندگان معترض، با عدم حضور در جلسات رسمی مجلس و به واقع تحریم نشست های مجلس نمایندگان، نسبت به وظیفه اصلی خود که نمایندگی از مردم در شورای ملی افغانستان اهمال کرده و آن را فروگذاشته اند؛ اما به باور تحلیلگران، در شرایطی که مردم و موکلان، در خیابان ها اقدام به دادخواهی کرده و بر علیه تبعیض و ستم، به پا خاسته اند، حضور وکیلان آنها در شورای ملی، هیچ توجیهی ندارد.
حضور این گروه از نمایندگان در شورای ملی همچنین هیچ کمکی به تحقق خواسته های برحق میلیون ها نفر از مردم معترض افغانستان نمی کند؛ زیرا نه آنها و نه حتی کل نهادی به نام مجلس نمایندگان، از قدرت کافی و لازم برای اعمال فشار بر حکومت در راستای تغییر مسیر پروژه توتاپ، برخوردار نیستند؛ بنابراین، بهترین ایده، همراهی و همصدایی نمایندگان واقعی مردم با مردم خویش است.
آنها هم باید روز دوشنبه پا به پای میلیون ها نفر از مردم افغانستان، راه پیمایی و اعتراض کنند تا نام شان به عنوان نمایندگان برگزیده مردم، در تاریخ مبارزات سیاسی و اجتماعی مردم افغانستان، ثبت شود.
نکته مهم دیگری که در چارچوب این رویداد، قابل ارزیابی است این است که –همانگونه که در بالا نیز اشاره شد- حضور نمایندگان سایر اقوام و مناطق افغانستان در میان نمایندگان معترض به تغییر مسیر پروژه توتاپ، انگ انحصار قومی این جنبش ملی را می شکند و به این ترتیب، عاملان برانگیزنده این اعتراض را تحت فشار بیشتری قرار می دهد.
انتظار می رود که در پی این رویدادها، حکومت هم در اقدامی هرچند بی سابقه، یکبار برای همیشه، سنت نحس گذشتگان را واگذارد، فریاد دادخواهی و بانگ بیداری میلیون معترض را بشنود و تصمیمی در راستای منافع ملی افغانستان اتخاذ کند؛ تصمیمی که به همه مردم افغانستان از بامیان تا میدان، احساس حق و حضور در روندهای ملی را بدهد و امیدها به شکستن انحصارهای ننگین و سهمیه بندی های دروغین و برتری طلبانه را احیا نماید.
پس از آنکه محمد اکبری؛ نماینده بامیان تصمیم این نمایندگان مبنی خروج اعتراضی از مجلس را در صحن علنی اعلام کرد، نمایندگان معترض جلسه را ترک کردند.
آقای اکبری گفت:"مردم یقین دارند که حکومت عزم و اراده‌ای برای رساندن برق از هیچ طریقی به مناطق مرکزی ندارد. بنابراین، آماه شده‌اند برای انجام تظاهراتی بزرگ حق‌طلبانه، عدالت‌خواهانه، قانون‌مند و مسالمت‌آمیز."
آقای اکبری افزود که این نمایندگان به صورت نامحدودی اقدام به خروج اعتراض‌آمیز از مجلس کردند و تا زمانی که لازم بدانند، به این اعتراض خود ادامه می‌دهند.
گفته می شود که شمار نمایندگان معترض به بیش از ۳۰ تن می رسد در میان آنان افرادی از سایر اقوام افغانستان نیز حضور دارند. محیی‌الدین مهدی؛ نماینده بغلان، لطیف پدرام؛ نماینده بدخشان و هاشم اورتاق؛ نماینده فاریاب از جمله اعضای این گروه از نمایندگان معترض اند.
در گذشته نیز مواردی پیش آمده که شماری قابل توجه از نمایندگان مجلس، در اعتراض به یک رویداد اجتماعی، صحن مجلس را ترک کرده و دست به تحصن زده اند.
اعتراض عمومی به تجاوز گروهی از کوچی ها به زمین های مردم بهسود، یکی از نمونه های آن محسوب می شود.
اعتراض به اقدام حکومت برای دست بردن به نتایج انتخابات پارلمانی گذشته و تلاش برای جا به جایی چندین نماینده بازنده به عنوان نمایندگان برنده، از دیگر نمونه ها از این نوع به شمار می آید؛ اما با وجود همه اینها به نظر می رسد جنبش اعتراضی توتاپ اهمیتی فراتر از هر رویداد دیگر در گذشته پیدا کرده است؛ جنبشی که شماری تلاش می کنند آن را به یک قوم یا مذهب خاص، نسبت دهند و به این ترتیب، از ارزش و اهمیت آن به مثابه یک رویداد ملی بکاهند؛ اما حضور نمایندگان سایر اقوام و مناطق افغانستان در شورای ملی افغانستان در میان معترضان به تغییر مسیر پروژه انتقال برق توتاپ، همه این تلاش ها را با ناکامی رو به رو کرده است.
کارشناسان می گویند که یکی از معدود اقدامات مؤثر و مفیدی که نمایندگان مجلس در طول نزدیک به شش سال کار خود برای موکلان شان انجام داده اند همین مورد است.
در ظاهر امر، تصور می شود که نمایندگان معترض، با عدم حضور در جلسات رسمی مجلس و به واقع تحریم نشست های مجلس نمایندگان، نسبت به وظیفه اصلی خود که نمایندگی از مردم در شورای ملی افغانستان اهمال کرده و آن را فروگذاشته اند؛ اما به باور تحلیلگران، در شرایطی که مردم و موکلان، در خیابان ها اقدام به دادخواهی کرده و بر علیه تبعیض و ستم، به پا خاسته اند، حضور وکیلان آنها در شورای ملی، هیچ توجیهی ندارد.
حضور این گروه از نمایندگان در شورای ملی همچنین هیچ کمکی به تحقق خواسته های برحق میلیون ها نفر از مردم معترض افغانستان نمی کند؛ زیرا نه آنها و نه حتی کل نهادی به نام مجلس نمایندگان، از قدرت کافی و لازم برای اعمال فشار بر حکومت در راستای تغییر مسیر پروژه توتاپ، برخوردار نیستند؛ بنابراین، بهترین ایده، همراهی و همصدایی نمایندگان واقعی مردم با مردم خویش است.
آنها هم باید روز دوشنبه پا به پای میلیون ها نفر از مردم افغانستان، راه پیمایی و اعتراض کنند تا نام شان به عنوان نمایندگان برگزیده مردم، در تاریخ مبارزات سیاسی و اجتماعی مردم افغانستان، ثبت شود.
نکته مهم دیگری که در چارچوب این رویداد، قابل ارزیابی است این است که –همانگونه که در بالا نیز اشاره شد- حضور نمایندگان سایر اقوام و مناطق افغانستان در میان نمایندگان معترض به تغییر مسیر پروژه توتاپ، انگ انحصار قومی این جنبش ملی را می شکند و به این ترتیب، عاملان برانگیزنده این اعتراض را تحت فشار بیشتری قرار می دهد.
انتظار می رود که در پی این رویدادها، حکومت هم در اقدامی هرچند بی سابقه، یکبار برای همیشه، سنت نحس گذشتگان را واگذارد، فریاد دادخواهی و بانگ بیداری میلیون معترض را بشنود و تصمیمی در راستای منافع ملی افغانستان اتخاذ کند؛ تصمیمی که به همه مردم افغانستان از بامیان تا میدان، احساس حق و حضور در روندهای ملی را بدهد و امیدها به شکستن انحصارهای ننگین و سهمیه بندی های دروغین و برتری طلبانه را احیا نماید.
