وزارت خارجه امریکا در گزارش سالانه خود درباره تروریزم گفته است که هرچند دولت پاکستان در سال ۲۰۱۶ عملیات "مؤثری" را علیه گروه تحریک طالبان پاکستان انجام داد؛ اما این کشور اقدامات قابل توجهی را علیه طالبان افغان و گروه حقانی که در پاکستان "پناگاه امن" دارند به عمل نیاورده است.
براساس این گزارش، دولت پاکستان برای تضعیف گروه‌های تروریستی که منافع امریکا در منطقه را تهدید می‌کنند دست به اقدام مؤثری نزده است.
این گزارش در عین حال افزوده که پاکستان سعی کرده تا طالبان و شبکه حقانی را به پای میز مذاکرات صلح تحت رهبری دولت افغانستان بکشاند.
وزارت خارجه امریکا می‌گوید که شماری از حملات خونین تروریستی در افغانستان در پناهگاه‌های امن این گروه‌ها در پاکستان طرح‌ریزی و راه‌اندازی شده بود.
این اولین گزارش سالانه وزارت خارجه امریکا درباره تروریزم در دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ است.
کارشناسان اما می گویند که هنوز به درستی مشخص نیست که دولت کنونی امریکا به رهبری ترامپ، به صورت مشخص، چه رویکردی را در قبال مساله افغانستان، صلح، مبارزه با تروریزم، دولت سازی و نیز برخورد با پاکستان به عنوان اصلی ترین کشور حامی تروریزم در همسایگی افغانستان، روی دست خواهد گرفت.
به باور آگاهان، هنوز هیچ تصویر و تصور روشنی در این زمینه وجود ندارد؛ این در حالی است که پیش از به قدرت رسیدن او، گزارش های غیر رسمی حاکی از آن بود که آقای ترامپ به احتمال قوی، روی کمک های صدها میلیون دالری امریکا به پاکستان به بهانه مبارزه آن کشور با تروریزم تجدید نظر خواهد کرد.
اما هنوز در مورد پاکستان نیز مانند افغانستان، موضع مشخصی از سوی ترامپ مشاهده نشده است. با این حال، تحلیلگران می گویند که نباید فراموش کرد که در سیستم سیاسی امریکا، این تنها رییس جمهور نیست که تصمیم می گیرد. به بیان دیگر، همه راه ها به رییس جمهور ختم نمی شود. کابینه، کنگره، مشاوران، گروه های فشار، لابی ها، رسانه ها، افکار عمومی، احزاب مخالف و مهم تر از همه، واقعیت های پیچیده و چندلایه سیاست، همه و همه، رییس جمهوری را تحت فشار قرار خواهند داد تا موضع گیری هایش را با نظریات، دیدگاه ها، منافع و اهداف آنها همسو و هماهنگ سازد.
با توجه به این مهم، انتظار می رود مساله افغانستان و پاکستان نیز که تا همین چندی پیش، از اولویت های اصلی سیاست خارجی دولت امریکا بود، تابع این عوامل و المان های تصمیم ساز، سیاست خارجی دولت به رهبری دونالد ترامپ را در این زمینه شکل دهد.
در ابتدا در خصوص پاکستان، نشانه های جنبی دیگری وجود داشتند که نشان می دادند دولت جمهوری خواه به رهبری ترامپ، احتمالا نگاه سختگیرانه تری علیه اسلام آباد خواهد داشت. یکی از نشانه ها، اظهار نظرهای ضد پاکستانی صریح شماری از چهره های تأثیرگذار جمهوری خواهان بر علیه پاکستان و به طور مشخص، سیاست های این کشور در قبال مساله تروریزم بود.
به عنوان نمونه، زلمی خلیلزاد که از مهره های اصلی دولت جمهوری خواه به رهبری جورج بوش بود و پس از هردو جنگ امریکا در افغانستان و عراق، نقشی مهم و محوری در عرصه سیاسی این کشورها به نمایندگی از ایالات متحده، ایفا کرد، پیش از این، حمله های تندی علیه پاکستان و مشی این کشور در برابر تروریزم داشته است.
مشهور است که او خواستار انزوای بین المللی پاکستان، قطع کمک های ایالات متحده به این کشور و تبدیل آن به کوریای شمالی دوم شده بود؛ خواسته ای که شاید تحت فشار آن، دولت اوباما مجبور شد ۳۰۰ میلیون دالر از کمک هایش به پاکستان را متوقف کند و فروش چند فروند جنگنده اف ۱۶ به این کشور را نیز به حال تعلیق درآورد.
دومین نشانه، موضع گیری های صریح و کوبنده خود ترامپ در مبارزه با تروریزم و حمله های هدفمند او بر استراتژي دولت باراک اوباما در این زمینه بود.
با این حساب، شاید دور از انتظار نبود که دولت به رهبری ترامپ، سیاست سختگیرانه ای را در قبال پاکستان، اتخاذ کند.
بعدها اما روشن شد که این مهم، لزوما به آن معنا نبود که ترامپ به اجرای آن بخش از مفاد پیمان امنیتی افغانستان- امریکا که مشمول تعهدات امریکا در قبال امنیت افغانستان و مبارزه با تروریزم می شود، کاملا پایبند باشد؛ زیرا او به عنوان یک رییس جمهوری تجارت پیشه، احتمالا به همه چیز نگاه اقتصادی خواهد داشت و به همین سبب، شاید مایل نباشد پول های بیشتری را صرف یک جنگ بی فایده و عبث در افغانستان کند و از آنسو منافع راهبردی پیچیده امریکا با پاکستان را به مخاطره بیاندازند.
