اشرف غنی؛ رئیس جمهوری می‌گوید اگر تهدیدهای امنیتی تروریزم به پایان برسد، افغانستان می‌تواند سالانه میزبان دو تا پنج میلیون گردشگر خارجی باشد.
آقای غنی در سمینار علمی- تحقیقی "چالش‌های تروریزم در برابر گردشگری" روز یکشنبه گفت ضرورت است که در افغانستان به گردشگری به عنوان یک وسیله ضد تروریزم دیده شود.
او با اشاره به ادامه ناامنی‌ها گفت که برنامه ریزی برای جلب گردشگران خارجی در افغانستان پیش از وقت نیست؛ زیرا صلح و ثبات به این کشور آمدنی است.
رئیس جمهوری گفت که افغانستان با توجه به داشتن جذابیت‌های تاریخی، فرهنگی و طبیعی، مکان مناسبی برای گردشگری است.
به گفته وی، افغانستان با هیات باستان شناسی فرانسه به توافق رسیده تا نقشه سرتاسری از آثار باستانی افغانستان ترتیب شود.
آقای غنی افزود:"همانگونه که افغانستان در هزاران سال مرکز بزرگ اتصال و انتقال فکر، فرهنگ و تمدن بود، در آینده نیز این نقش را خواهد داشت."
منتقدان اما می گویند که با توجه به وضعیت وخیم و پیچیده امنیتی، سخنان سراسر امید و خوش بینی آقای غنی، چیزی جز رویاپردازی نیست و با واقعیت های عینی جاری در افغانستان، همخوانی ندارد.
از دید آگاهان، آقای غنی با این سخنان، نشان می دهد که یا از وضعیتی که در کشور جریان دارد، به کلی بی خبر است و ابعاد واقعی خطر تروریزم و ناامنی های رو به گسترش ناشی از آن را درک نکرده است و یا اینکه علیرغم آگاهی و باخبری از زاویه های پیدا و پنهان بحران جاری، با ابراز این سخنان، سعی می کند اقدامات ضد امنیتی اخیر تروریست ها در سراسر کشور را کم اهمیت و عادی جلوه داده و نشان دهد که دولت همچنان بر اوضاع مسلط است و بدون توجه به حاشیه هایی که جریان دارد، به آینده ای فکر می کند که در آن، افغانستان، میزبان میلیون ها توریست خارجی باشد و از این رهگذر سالانه میلیاردها دالر درآمد کسب کند.
این در یک شرایط متفاوت، بسیار دل انگیز و رویایی و رمانتیک است؛ زیرا هیچکس نمی تواند با این ایده مخالفت کند که سرزمین و کشورش، به دلیل جذابیت های بکر و دست نخورده طبیعی و تاریخی اش، گزینه اول میلیون ها توریست ثروتمند از سراسر جهان باشد؛ اما آیا در شرایط جاری، سخن گفتن از این ایده رویاپردازانه و استفاده از توریسم برای مقابله با تروریزم، معقول و باورپذیر و واقع بینانه به نظر می رسد؟!
آیا رییس جمهور نمی داند که کشور تا گلوگاه غرق در بحران و ناامنی و تروریزم و کشتار و آدم ربایی و در آستانه سقوط به دست مخوف ترین باندهای تروریزم و مافیای بین المللی است و در چنین وضعیتی که شیرازه زندگی اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشور از هم گسیخته و مردم حتی در خانه های خود نیز احساس امنیت نمی کنند، طرح ایده توریسم در برابر تروریسم، بیش از اندازه خوش باورانه و خیال پردازانه است و هیچ سنخیتی با واقعیت های عینی جاری ندارد؟!
بی تردید، رییس جمهوری، نباید دچار «توهم» شده باشد. او بیش از هرکس دیگری به واقعیت های تلخ پشت پرده و روی پرده سیاست و امنیت و اقتصاد و فرهنگ افغانستان، نزدیک است و می داند که کشور در دوره حکومت او به میزان بی سابقه ای، در معرض خطر سقوط در باتلاق و تلاشی و از هم گسیختگی و گسست و بی سرنوشتی قرار گرفته است.
از جانب دیگر، انتظار اولیه این است که رییس جمهوری، بهتر از هر کس دیگری بداند که حکومتی که در مدیریت ظرفیت های جاری و بالفعل کشور در مسیر توسعه و رفاه و آرامش و امنیت مردم، ناتوان است و از دیگر سو نمی تواند یا نمی خواهد جلو جولان های روزافزون و رو به گسترش چند گروهک تروریستی بی ریشه و پا برهنه را بگیرد، هیچگاه نخواهد توانست از مدیریت صنعت توریسم و درآمدهای میلیاردی توریست های میلیونی صحبت کند و مهم تر از آن اینکه از ایده استفاده از «توریسم برای مقابله با تروریسم» سخن بگوید!
در حالی که صاحب نظران امر، درست برعکس رییس جمهوری فکر می کنند و معتقد اند که نخستین شرط رونق صنعت توریسم، برچیدن بساط تروریسم است، نه اینکه از صنعت توریسم برای مقابله با تروریسم استفاده کنیم!
صرف نظر از همه اینها، افغانستان حتی به لحاظ فرهنگی هم با توجه به شرایط شکننده و ناپایداری که دارد، هرگز مهیای پذیرش میلیون ها توریست خارجی نیست؛ زیرا به شهادت تاریخ، یکی از مسیرهای اصلی صدور فرهنگ های بیگانه و تهاجم فرهنگی کشورهای زورمند بر کشورهای فقیر، صنعت توریسم است. توریست های پیام آوران فرهنگی و مروج الگوها و نظام های ارزشی فرهنگ های بیگانه هستند و این امر در کشور ضعیف و به لحاظ فرهنگی آسیب پذیری چون افغانستان، درست به اندازه هجوم نظامی قدرت های بزرگ یا تروریزم بین المللی، خطرناک و آسیب زا خواهد بود.
