سرگئی لاوروف؛ وزیر امور خارجه روسیه که در نشست وزرای خارجه ناتو در بروکسل شرکت کرده بود، گفته است که هر نوع ماموریت جدید ناتو در افغانستان باید از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد تصویب شود.
روسیه یکی از اعضای دایمی شورای امنیت سازمان ملل است که از حق وتو برخوردار است.
اگر موافقتنامه امنیتی میان افغانستان و امریکا امضا شود، تا حدود ۱۵ هزار نیروی امریکایی می توانند پس از پایان ماموریت رزمی نیروهای ناتو در پایان سال ۲۰۱۴ در افغانستان باقی بمانند.
به گفته مقامات ناتو ماموریت اصلی این نیروها پس از ۲۰۱۴ آموزش، مشوره دهی و حمایت از نیروهای امنیتی افغانستان خواهد بود.
براساس پیشنویس کنونی موافقتنامه امنیتی که از سوی لویه جرگه مشورتی تایید شده، نیروهای امریکایی در افغانستان پس از ۲۰۱۴ در پایگا‌ه هایی در بگرام، کابل، مزار شریف، هرات، قندهار، شیندند، گردیز و هلمند حضور خواهند داشت.
روسیه از کشورهایی است که در طول ۱۲ سال گذشته نسبت به ماموریت ناتو در افغانستان موضعی بیطرف داشته است؛ اما این بدان معنا نیست که روس ها به تمامی افغانستان را به فراموشی سپرده و آن را به عنوان حوزه نفوذ ایالات متحده به رسمیت شناخته اند.
به نظر می رسد این بی طرفی به نوعی ریشه در ابهامی داشته است که ماموریت نظامی امریکا و ناتو در افغانستان با آن روبرو بوده است و روسیه ترجیح داده است؛ تا پیش از روشن شدن سرنوشت این ماموریت، موضع یک ناظر بی طرف را بگیرد.
اما اخیرا گزارش هایی در دست است که روس ها نسبت به ماجرای افغانستان فعال تر شده و سعی می کنند در مورد نقشه های آینده امریکا و ناتو در این کشور، مواضع نسبتا صریحی اتخاذ کنند.
سخنان سرگئی لاوروف؛ وزیر امور خارجه روسیه نیز نشان می دهد که روسیه از این پس دیگر نمی خواهد به مثابه یک ناظر بی طرف شاهد یکه تازی های اردوگاه غربی قدرت های جهانی باشد.
این در حالی است که ناتو نیز همانند امریکا در تلاش است؛ تا پیمان امنیتی جداگانه ای را با دولت افغانستان امضا کند و به این ترتیب، حضور نظامی خود را در کنار امریکا در افغانستان بعد از ۲۰۱۴ محرز نماید؛ اما به نظر نمی رسد روس ها بیش از این به غربی ها فرصت و رخصت اعمال قدرت بلامنازع در افغانستان را بدهند.
تحرکات اخیر روسیه در همکاری با دیگر کشورهای همسو با بلوک شرق آشکارا مؤید این مدعاست. یکی از این تحرکات و اقدامات، تشکیل گروه سه جانبه با عضویت روسیه، چین و پاکستان است که قرار است هر چند مدت یکبار تشکیل جلسه دهد و در باره اوضاع جاری در افغانستان به بحث و تبادل نظر بپردازد.
خط و نشان روسیه در باره آینده حضور ناتو در افغانستان اما شاید به این معنا نباشد که روس ها در پی وتوی قطعنامه شورای امنیت مربوط به حضور نیروهای ناتو در افغانستان باشد؛ اما این موضع گیری این پیام را به همراه دارد که روس ها از این پس دیگر یک نظاره گر صرف باقی نخواهند ماند؛ بنابراین ناتو نیز نمی تواند این مهم را نادیده بگیرد.
حضور روسیه در بازی های سیاسی و امنیتی افغانستان ولو به صورت گسترش یک چتر نظارتی غیرمستقیم بر فراز ناتو در افغانستان از طریق قطعنامه های شورای امنیت باشد، برای آینده افغانستان نیز مفید و مؤثر است و این تاثیر از یکسو به گسترش نفوذ و قدرت روسیه در کشورهایی که مستقیما تحت نفوذ ناتو قرار دارند منجر می شود و از جانب دیگر، جلو یکه تازی های لجام گسیخته غرب و ناتو در افغانستان را می گیرد.
روسیه یکی از اعضای دایمی شورای امنیت سازمان ملل است که از حق وتو برخوردار است.
اگر موافقتنامه امنیتی میان افغانستان و امریکا امضا شود، تا حدود ۱۵ هزار نیروی امریکایی می توانند پس از پایان ماموریت رزمی نیروهای ناتو در پایان سال ۲۰۱۴ در افغانستان باقی بمانند.
به گفته مقامات ناتو ماموریت اصلی این نیروها پس از ۲۰۱۴ آموزش، مشوره دهی و حمایت از نیروهای امنیتی افغانستان خواهد بود.
براساس پیشنویس کنونی موافقتنامه امنیتی که از سوی لویه جرگه مشورتی تایید شده، نیروهای امریکایی در افغانستان پس از ۲۰۱۴ در پایگا‌ه هایی در بگرام، کابل، مزار شریف، هرات، قندهار، شیندند، گردیز و هلمند حضور خواهند داشت.
روسیه از کشورهایی است که در طول ۱۲ سال گذشته نسبت به ماموریت ناتو در افغانستان موضعی بیطرف داشته است؛ اما این بدان معنا نیست که روس ها به تمامی افغانستان را به فراموشی سپرده و آن را به عنوان حوزه نفوذ ایالات متحده به رسمیت شناخته اند.
به نظر می رسد این بی طرفی به نوعی ریشه در ابهامی داشته است که ماموریت نظامی امریکا و ناتو در افغانستان با آن روبرو بوده است و روسیه ترجیح داده است؛ تا پیش از روشن شدن سرنوشت این ماموریت، موضع یک ناظر بی طرف را بگیرد.
اما اخیرا گزارش هایی در دست است که روس ها نسبت به ماجرای افغانستان فعال تر شده و سعی می کنند در مورد نقشه های آینده امریکا و ناتو در این کشور، مواضع نسبتا صریحی اتخاذ کنند.
سخنان سرگئی لاوروف؛ وزیر امور خارجه روسیه نیز نشان می دهد که روسیه از این پس دیگر نمی خواهد به مثابه یک ناظر بی طرف شاهد یکه تازی های اردوگاه غربی قدرت های جهانی باشد.
این در حالی است که ناتو نیز همانند امریکا در تلاش است؛ تا پیمان امنیتی جداگانه ای را با دولت افغانستان امضا کند و به این ترتیب، حضور نظامی خود را در کنار امریکا در افغانستان بعد از ۲۰۱۴ محرز نماید؛ اما به نظر نمی رسد روس ها بیش از این به غربی ها فرصت و رخصت اعمال قدرت بلامنازع در افغانستان را بدهند.
تحرکات اخیر روسیه در همکاری با دیگر کشورهای همسو با بلوک شرق آشکارا مؤید این مدعاست. یکی از این تحرکات و اقدامات، تشکیل گروه سه جانبه با عضویت روسیه، چین و پاکستان است که قرار است هر چند مدت یکبار تشکیل جلسه دهد و در باره اوضاع جاری در افغانستان به بحث و تبادل نظر بپردازد.
خط و نشان روسیه در باره آینده حضور ناتو در افغانستان اما شاید به این معنا نباشد که روس ها در پی وتوی قطعنامه شورای امنیت مربوط به حضور نیروهای ناتو در افغانستان باشد؛ اما این موضع گیری این پیام را به همراه دارد که روس ها از این پس دیگر یک نظاره گر صرف باقی نخواهند ماند؛ بنابراین ناتو نیز نمی تواند این مهم را نادیده بگیرد.
حضور روسیه در بازی های سیاسی و امنیتی افغانستان ولو به صورت گسترش یک چتر نظارتی غیرمستقیم بر فراز ناتو در افغانستان از طریق قطعنامه های شورای امنیت باشد، برای آینده افغانستان نیز مفید و مؤثر است و این تاثیر از یکسو به گسترش نفوذ و قدرت روسیه در کشورهایی که مستقیما تحت نفوذ ناتو قرار دارند منجر می شود و از جانب دیگر، جلو یکه تازی های لجام گسیخته غرب و ناتو در افغانستان را می گیرد.
