«نوآم چامسکی» زبان شناس، جامعه شناس و سیاستمدار امریکایی است که یکی از منتقدین اصلی سیستم سیاست خارجی کشورش محسوب می شود.
به گزارش آوا، به نقل از خبر آنلاین، شبکه الجزیره مصاحبه ای با این چهره مشهور امریکایی انجام داده است درباره «کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری امریکا»، «برنی سندرز»، «هیلاری کلینتون»، «تـد کروز»، «دونالد ترامپ»، «اسلام هراسی»، «نقض برجـام» و از همه مهمتر «تفاوت دموکرات ها و جمهوریخواهان» که سؤال این روزهای مردم است.
ــ آیا ترجیح می دهید در سال آینده «برنی سندرز» سوسیالیست را در کاخ سفید ببینید یا «هیلاری کلینتون» را؟
چامسکی: اولا شاید سندرز از واژه سوسیالیست استفاده کند اما او اساساً از طرفداران "نیو دیل" * است. در طیف سیاسی فعلی امریکا، طرفدار نیو دیل بودن به معنای چپ افراطی بودن است. مثلا «آیزنهاور» که گفت: "کسانی که نیو دیل را زیر سؤال می برند، به سپهر سیاسی تعلق ندارند" امروزه از چپی های هذیان گو خوانده می شود!
برنی سندرز یک نیو دیلی صادق و اصیل است. در بسیاری، و نه همه ی موارد، با او موافقم. صادقانه بگویم، فکر نمی کنم در سیستم انتخاباتی فاسد ما شانسی داشته باشد. به نظر من در شرایط کنونی وی بهترین سیاست ها را پیش نهاده است. فکر نمی کنم تفاوت بین دو حزب دمکرات و جمهوری خواه مسخره بازی و ظاهرسازی باشد. این دو حزب تفاوت هایی کوچک ولی واقعی دارند و تفاوت های کوچک در نظام قدرت های بزرک می تواند نتایج جدی به بار بیاورد
ــ بنابراین شما می گویید در مقابل «دونالد ترامپ» و «تـد کروز» باید به هیلاری کلینتون رای داد؟
چامسکی: این درست همان چیزی است که در انتخابات گذشته هم گفته ام: اگر در ایالتی مانند ماساچوست هستید (که خطر برنده شدن جمهوری خواهان وجودندارد) به هر کس دوست دارید رای بدهید یا اصلا رای ندهید؛ اگر در ایالتی هستید که تعیین کننده ی برنده است، حتما باید رای داد
ــ مثلا اهالی اوهایو، در مقابل ترامپ باید به کلینتون رای دهند؟
چامسکی: مطلقاً چنین است. به «اوباما» هم علاقه ای نداشتم اما دقیقا همین مورد را در زمان انتخابات گذشته مطرح کردم.
ــ یعنی شما اگر ساکن یکی از ایالات تعیین کننده بودید، به هیلاری رای می دادید؟
چامسکی: رأیم علیه جمهوریخواهان می بود. در چنین شرایطی، رآی ندادن به معنای رأی دادن به جمهوریخواهان است.
ــ اکر کسی به شما بگوید: آقای چامسکی، من کتاب های شما را خوانده ام، با سیاست های بوش و کلینتون هم آشنا هستم و هر دو را اساسا یکی می بینیم، چرا باید به کلینتون رأی دهم، به او چه می گویید؟ به طور خلاصه چه تفاوتی بین کلینتون و تد کروز می بینید؟
چامسکی: تفاوت های زیادی وجود دارد. مثلا بمباران گسترده ی سوریه یکی از این تفاوت هاست. و یا توافق هسته ای با ایران. جمهموری خواهان در پی شکستن این پیمانند، البته در این صورت این امریکاست که منزوی می شود زیرا اروپا به راه خود ادامه خواهد داد. مهمترین مشکل روبه رو، ویرانی زیست محیط است. هر یک از کاندیداهای جمهوری خواه یا منکر تغییرات اقلیمی است یا به راه حل آن با بدبینی برخورد می کند. آن ها در پی ویرانی دنیا هستند. آیا باید در مخالفت با آن ها رأی داد؟ البته! دلیل آن که پارسال امریکا نتوانست در کنفرانس زیست محیط پاریس خود را متعهد کند عدم همکاری کنگره ی جمهوری خواه بود. سیاست این دو حزب کاملا متفاوتند
ــ درباره مسأله ی اسلام هراسی صحبت کنید.
چامسکی: اسلام هراسی مشکلی بسیار جدی است، همچون یهودی ستیزی است. اولا علاوه بر تهاجم به انسان های شریفی که نه تنها طرد اجتماعی می شوند ( کوچندگان سوریه ای را در نظر بگیرید) بلکه مورد حمله ی جسمی قرار می گیرند. این تفکر به غرب نیز لطمه می زند. اسلام هراسی به پیشنهادهایی همچو بمباران گسترده می انجامد. به همین پانزده سال گذشته بنگرید: از زمان شروع جنگ با تروریسم، فقط یک سیاست دنبال شده است: با سیاست پتکی نابودشان کنیم. نتیجه چه بوده؟ پانزده سال پیش ترور محدود به گروهک های کوچک در افغانستان بود و امروزه در سراسر دنیا با آن روبرو هستیم. هر بار با سیاست پتکی با آن برخورد کردید، گسترش یافت: افغانستان، عراق، لیبی، همه جا! آیا نمی توان از این وضعیت درس گرفت؟ واکنش دیگر برخورد عقلانی است مانند واکنش هایی از جانب کسانی که در این زمینه واردند: اسکات اتران و ویلیام پلک. برخورد انسانی با چنین شرایطی باید عقلایی باشد، حتی به خاطر منافع خودتان هم که شده
ــ شما دانشمندی شناخته شده در سراسر جهانید، کتاب های بیشماری نوشته اید و بیش از نیم قرن تدریس کرده اید. آیا سیاست خارجی امریکا و این واقعیت که عقایدتان حتی در خود امریکا به یک روند جاری و متداول تبدیل نشده است، شما را مأیوس نمی کند؟
چامسکی: "روند جاری شدن" هیچگاه دغدغه ی من نبوده در غیر این صورت باید از خود می پرسیدم اشکال کارم در کجاست. هرگز توقع زندگی در آرمان شهر را نداشته ام! با این حال پیشرفت های چشمگیر کم نبوده اند! البته همراه با پس رفت و غیر هماهنگ. این پیشرفت ها نه به خاطر من بلکه بسیاری دیگر رخ داده است. به یاد بیاورید که زمان حمله ی بوش به عراق تظاهرات عظیمی جریان داشت، مانع از جنگ نشد ولی محدودش کرد. مثلا بوش نتوانست روش های لیندن جانسن را به کار گیرد. این خود پیشرفت است. در زمینه های دیگر نیز پیشرفت وجود داشته مثلا حقوق زنان را در نظر بگیرید که با پنجاه سال گذشته تفاوتی عظیم دارد، جنبش حقوق فردی، دغدغه ی ویرانی زیست محیط
ــ پس شما خوشبین هستید؟
چامسکی: ببینید دو راه در پیش است: یا با بدبینی فکر کنید هیچ راه حلی وجود ندارد و تسلیم شوید و به این طریق به بوقوع پیوستن بدترین شرایط یاری کنید و یا با امید ساختن دنیایی بهتر، به امکانات موجود دست بیاویزید. انتخاب دیگری نداریم
ــ آقای چامسکی! از شما به خاطر قبول این مصاحبه متشکریم.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* نیو دیل (به انگلیسی: New Deal) به برنامه اقتصادی و اجتماعی «فرانکلین روزولت» رئیس جمهور ایالات متحده امریکا و مشاور اقتصادی وی «جان مینارد کینز» بعد از بروز رکود بزرگ در ایالات متحده در سال ۱۹۲۹ اطلاق می‌شود. این برنامه، دخالت دولت در اقتصاد را برای خروج از بحران وخیم سرمایه‌داری و دمیدن جان تاره به زیرساخت‌های این نظام در پیش گرفت.
علیرغم مخالفت این برنامه با اصول سرمایه داری کاپیتالیستی، موفق شد تحولات عظیم اقتصادی و اجتماعی را در جامعه ایالات متحده امریکا ایجاد کند. روزولت همچنین در نظام پولی و مالی مداخله کرد و نظارت دقیقی را بر عملکرد بانک‌های خصوصی و بازارهای سهام به مرحله اجرا در آورد و انحصار بخش خصوصی را در اینگونه فعالیت‌ها شکست و به تنظیم بازار پرداخت. موفقیت این برنامه، حمایت وسیع توده‌های آسیب دیده از بحران اقتصادی را برای حزب دموکرات و روزولت به همراه آورد.
به گزارش آوا، به نقل از خبر آنلاین، شبکه الجزیره مصاحبه ای با این چهره مشهور امریکایی انجام داده است درباره «کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری امریکا»، «برنی سندرز»، «هیلاری کلینتون»، «تـد کروز»، «دونالد ترامپ»، «اسلام هراسی»، «نقض برجـام» و از همه مهمتر «تفاوت دموکرات ها و جمهوریخواهان» که سؤال این روزهای مردم است.
ــ آیا ترجیح می دهید در سال آینده «برنی سندرز» سوسیالیست را در کاخ سفید ببینید یا «هیلاری کلینتون» را؟
چامسکی: اولا شاید سندرز از واژه سوسیالیست استفاده کند اما او اساساً از طرفداران "نیو دیل" * است. در طیف سیاسی فعلی امریکا، طرفدار نیو دیل بودن به معنای چپ افراطی بودن است. مثلا «آیزنهاور» که گفت: "کسانی که نیو دیل را زیر سؤال می برند، به سپهر سیاسی تعلق ندارند" امروزه از چپی های هذیان گو خوانده می شود!
برنی سندرز یک نیو دیلی صادق و اصیل است. در بسیاری، و نه همه ی موارد، با او موافقم. صادقانه بگویم، فکر نمی کنم در سیستم انتخاباتی فاسد ما شانسی داشته باشد. به نظر من در شرایط کنونی وی بهترین سیاست ها را پیش نهاده است. فکر نمی کنم تفاوت بین دو حزب دمکرات و جمهوری خواه مسخره بازی و ظاهرسازی باشد. این دو حزب تفاوت هایی کوچک ولی واقعی دارند و تفاوت های کوچک در نظام قدرت های بزرک می تواند نتایج جدی به بار بیاورد
ــ بنابراین شما می گویید در مقابل «دونالد ترامپ» و «تـد کروز» باید به هیلاری کلینتون رای داد؟
چامسکی: این درست همان چیزی است که در انتخابات گذشته هم گفته ام: اگر در ایالتی مانند ماساچوست هستید (که خطر برنده شدن جمهوری خواهان وجودندارد) به هر کس دوست دارید رای بدهید یا اصلا رای ندهید؛ اگر در ایالتی هستید که تعیین کننده ی برنده است، حتما باید رای داد
ــ مثلا اهالی اوهایو، در مقابل ترامپ باید به کلینتون رای دهند؟
چامسکی: مطلقاً چنین است. به «اوباما» هم علاقه ای نداشتم اما دقیقا همین مورد را در زمان انتخابات گذشته مطرح کردم.
ــ یعنی شما اگر ساکن یکی از ایالات تعیین کننده بودید، به هیلاری رای می دادید؟
چامسکی: رأیم علیه جمهوریخواهان می بود. در چنین شرایطی، رآی ندادن به معنای رأی دادن به جمهوریخواهان است.
ــ اکر کسی به شما بگوید: آقای چامسکی، من کتاب های شما را خوانده ام، با سیاست های بوش و کلینتون هم آشنا هستم و هر دو را اساسا یکی می بینیم، چرا باید به کلینتون رأی دهم، به او چه می گویید؟ به طور خلاصه چه تفاوتی بین کلینتون و تد کروز می بینید؟
چامسکی: تفاوت های زیادی وجود دارد. مثلا بمباران گسترده ی سوریه یکی از این تفاوت هاست. و یا توافق هسته ای با ایران. جمهموری خواهان در پی شکستن این پیمانند، البته در این صورت این امریکاست که منزوی می شود زیرا اروپا به راه خود ادامه خواهد داد. مهمترین مشکل روبه رو، ویرانی زیست محیط است. هر یک از کاندیداهای جمهوری خواه یا منکر تغییرات اقلیمی است یا به راه حل آن با بدبینی برخورد می کند. آن ها در پی ویرانی دنیا هستند. آیا باید در مخالفت با آن ها رأی داد؟ البته! دلیل آن که پارسال امریکا نتوانست در کنفرانس زیست محیط پاریس خود را متعهد کند عدم همکاری کنگره ی جمهوری خواه بود. سیاست این دو حزب کاملا متفاوتند
ــ درباره مسأله ی اسلام هراسی صحبت کنید.
چامسکی: اسلام هراسی مشکلی بسیار جدی است، همچون یهودی ستیزی است. اولا علاوه بر تهاجم به انسان های شریفی که نه تنها طرد اجتماعی می شوند ( کوچندگان سوریه ای را در نظر بگیرید) بلکه مورد حمله ی جسمی قرار می گیرند. این تفکر به غرب نیز لطمه می زند. اسلام هراسی به پیشنهادهایی همچو بمباران گسترده می انجامد. به همین پانزده سال گذشته بنگرید: از زمان شروع جنگ با تروریسم، فقط یک سیاست دنبال شده است: با سیاست پتکی نابودشان کنیم. نتیجه چه بوده؟ پانزده سال پیش ترور محدود به گروهک های کوچک در افغانستان بود و امروزه در سراسر دنیا با آن روبرو هستیم. هر بار با سیاست پتکی با آن برخورد کردید، گسترش یافت: افغانستان، عراق، لیبی، همه جا! آیا نمی توان از این وضعیت درس گرفت؟ واکنش دیگر برخورد عقلانی است مانند واکنش هایی از جانب کسانی که در این زمینه واردند: اسکات اتران و ویلیام پلک. برخورد انسانی با چنین شرایطی باید عقلایی باشد، حتی به خاطر منافع خودتان هم که شده
ــ شما دانشمندی شناخته شده در سراسر جهانید، کتاب های بیشماری نوشته اید و بیش از نیم قرن تدریس کرده اید. آیا سیاست خارجی امریکا و این واقعیت که عقایدتان حتی در خود امریکا به یک روند جاری و متداول تبدیل نشده است، شما را مأیوس نمی کند؟
چامسکی: "روند جاری شدن" هیچگاه دغدغه ی من نبوده در غیر این صورت باید از خود می پرسیدم اشکال کارم در کجاست. هرگز توقع زندگی در آرمان شهر را نداشته ام! با این حال پیشرفت های چشمگیر کم نبوده اند! البته همراه با پس رفت و غیر هماهنگ. این پیشرفت ها نه به خاطر من بلکه بسیاری دیگر رخ داده است. به یاد بیاورید که زمان حمله ی بوش به عراق تظاهرات عظیمی جریان داشت، مانع از جنگ نشد ولی محدودش کرد. مثلا بوش نتوانست روش های لیندن جانسن را به کار گیرد. این خود پیشرفت است. در زمینه های دیگر نیز پیشرفت وجود داشته مثلا حقوق زنان را در نظر بگیرید که با پنجاه سال گذشته تفاوتی عظیم دارد، جنبش حقوق فردی، دغدغه ی ویرانی زیست محیط
ــ پس شما خوشبین هستید؟
چامسکی: ببینید دو راه در پیش است: یا با بدبینی فکر کنید هیچ راه حلی وجود ندارد و تسلیم شوید و به این طریق به بوقوع پیوستن بدترین شرایط یاری کنید و یا با امید ساختن دنیایی بهتر، به امکانات موجود دست بیاویزید. انتخاب دیگری نداریم
ــ آقای چامسکی! از شما به خاطر قبول این مصاحبه متشکریم.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* نیو دیل (به انگلیسی: New Deal) به برنامه اقتصادی و اجتماعی «فرانکلین روزولت» رئیس جمهور ایالات متحده امریکا و مشاور اقتصادی وی «جان مینارد کینز» بعد از بروز رکود بزرگ در ایالات متحده در سال ۱۹۲۹ اطلاق می‌شود. این برنامه، دخالت دولت در اقتصاد را برای خروج از بحران وخیم سرمایه‌داری و دمیدن جان تاره به زیرساخت‌های این نظام در پیش گرفت.
علیرغم مخالفت این برنامه با اصول سرمایه داری کاپیتالیستی، موفق شد تحولات عظیم اقتصادی و اجتماعی را در جامعه ایالات متحده امریکا ایجاد کند. روزولت همچنین در نظام پولی و مالی مداخله کرد و نظارت دقیقی را بر عملکرد بانک‌های خصوصی و بازارهای سهام به مرحله اجرا در آورد و انحصار بخش خصوصی را در اینگونه فعالیت‌ها شکست و به تنظیم بازار پرداخت. موفقیت این برنامه، حمایت وسیع توده‌های آسیب دیده از بحران اقتصادی را برای حزب دموکرات و روزولت به همراه آورد.
