داکتر اشرف غنی احمدزی؛ رییس جمهور در تماس تلفنی، عید سعید قربان را به داكتر حسن روحانی؛ همتای ایرانی خود تبریك گفت.
رؤسای جمهور افغانستان و ایران با تایید ضرورت حسن همجواری، بر تداوم دوستی میان مردم دو کشور تاكید کردند.
داکتر اشرف غنی در این گفتگو با اشاره به امضای توافقنامه امنیتی بین افغانستان و امریکا گفت: مطمئن باشید هرگونه توافق افغانستان با دیگر كشورها به هیچ عنوان علیه ایران و یا به ضرر ملت شما نخواهد بود.
وی افزود: افراطی گری و تروریزم بسیار مهم بوده و باید با كمك همدیگر و دیگر كشورها علیه آن اقدام کنیم.
رییس جمهور ایران نیز با اعلام رضایت از تشكیل دولت وحدت ملی در افغانستان، با بیان مواضع کشورش درباره امضای توافقنامه امنیتی و ذكر این نكته كه در هر اقدامی باید منافع مردم در اولویت باشد، امنیت را اولین ضرورت دولت وحدت ملی افغانستان برشمرد و گفت: همكاری های منطقه ای اصلی ترین راه مقابله با تروریزم و افراطی گری های قومی و مذهبی است.
افغانستان و ایران دو کشور همسایه هستند که این همسایگی برای دو کشور، منفعت های بزرگ و استثنایی را رقم زده و در عین تحقق این منفعت ها نیز در گذشته تاریخی، همواره با مشکلات و موانع مهمی روبرو بوده است.
افغانستان به دلیل موقعیت استراتژیک و راهبردی خود در آسیا، همواره موجب شده است؛ تا قدرت های مسلط زمان، نسبت به تسخیر و اشغال آن دندان طمع تیز کنند.
این امر، بسیاری از همسایگان کشور ما را نیز متاثر ساخته است.
پاکستان به عنوان کشور همسایه ای که به لحاظ جغرافیایی بیشترین و طولانی ترین مرز مشترک زمینی را با افغانستان دارد، همواره سعی کرده است با همراهی با یکی از قدرت های سلطه جوی جهانی، از میزان آفت های ناشی از اشغال افغانستان توسط ابرقدرت ها برای کشور خود بکاهد.
به عنوان مثال، در زمان اشغال افغانستان توسط شوروی، پاکستان با همکاری نزدیک با امریکا و همچنین کشورهای عرب هم پیمان و تحت سلطه امریکا، میزبانی از ده ها گروه اسلامگرا و جهادی را بر عهده گرفت و به این ترتیب، در شکست شوروی در افغانستان، نقش ایفا کرد و در نتیجه، اجازه نداد آفت های ناشی از این اشغال به پاکستان نیز سرایت کند.
شوروی شکست خورد؛ اما پروژه میزبانی از حضور گروه های جهادی به پایان نرسید؛ تا آنکه این کشور به کمک قدرت های خارجی، با انحراف مفهوم و آموزه جهاد در نگرش اسلامی به سمت تروریزم، افراطی گری مذهبی و ظهور گروه های تندرو تکفیری، این بار رأسا سعی کرد افغانستان را تحت سلطه خود درآورد.
پنج سال سلطه طالبان بر بیش از ۹۰ درصد خاک افغانستان، ماحصل این پروژه بود؛ پروژه ای که به نظر می رسد هنوز هم به نوعی دنبال می شود.
پس از پاکستان، ایران از همسایه های مهمی است که بیشترین اشتراکات را با افغانستان دارد؛ اما این اشتراکات به گونه ای است که موانع مشترک در برابر تحقق آنها نیز وجود دارد و همین امر، دو کشور را ناگزیر می سازد در سخت ترین شرایط، مانند دو ملت برادر، در کنار هم بمانند و به توسعه ارتباط و هماهنگی برای مقابله با تهدیدهای مشترک، فکر کنند.
این اشتراک در منافع و موانع هم در حوزه سیاسی و حاکمیت ملی و امنیت مانند حضور قدرت های فرامنطقه در افغانستان و همچنین پیمان های امنیتی و نظامی با جهان، نفوذ و فعالیت گروه های تکفیری و تروریستی که از پاکستان وارد کشور ما می شوند و امنیت سراسر منطقه را با خطر مواجه می کنند، هم در عرضه اجتماع و اقتصاد مانند مساله مهاجرت و همچنین کشت و تولید مواد مخدر و هم در حوزه فرهنگ مانند دغدغه صیانت از میراث مشترک فرهنگی و تمدنی و تقویت زبان فارسی در کشورهای حوزه تمدنی نوروز و... همواره وجود داشته است و دو کشور را ناگزیر می کند؛ تا با مدیریت خردمندانه روابط سیاسی خود، به دور از هرگونه تاثیرپذیری از قدرت های فرامنطقه، راهکار معقول و مقرون به صرفه ای را برای غلبه بر موانع و تحقق منافع مشترک، روی دست گیرند.
انتظار می رود دولت وحدت ملی نیز بتواند از عهده این مهم به خوبی برآید و به خاطر تحقق منافع راهبردی خود در پرتو رابطه نیک با کشور همسایه ایران، تهدیدها را تبدیل به فرصت کند و فرصت ها به فعلیت برساند.
رؤسای جمهور افغانستان و ایران با تایید ضرورت حسن همجواری، بر تداوم دوستی میان مردم دو کشور تاكید کردند.
داکتر اشرف غنی در این گفتگو با اشاره به امضای توافقنامه امنیتی بین افغانستان و امریکا گفت: مطمئن باشید هرگونه توافق افغانستان با دیگر كشورها به هیچ عنوان علیه ایران و یا به ضرر ملت شما نخواهد بود.
وی افزود: افراطی گری و تروریزم بسیار مهم بوده و باید با كمك همدیگر و دیگر كشورها علیه آن اقدام کنیم.
رییس جمهور ایران نیز با اعلام رضایت از تشكیل دولت وحدت ملی در افغانستان، با بیان مواضع کشورش درباره امضای توافقنامه امنیتی و ذكر این نكته كه در هر اقدامی باید منافع مردم در اولویت باشد، امنیت را اولین ضرورت دولت وحدت ملی افغانستان برشمرد و گفت: همكاری های منطقه ای اصلی ترین راه مقابله با تروریزم و افراطی گری های قومی و مذهبی است.
افغانستان و ایران دو کشور همسایه هستند که این همسایگی برای دو کشور، منفعت های بزرگ و استثنایی را رقم زده و در عین تحقق این منفعت ها نیز در گذشته تاریخی، همواره با مشکلات و موانع مهمی روبرو بوده است.
افغانستان به دلیل موقعیت استراتژیک و راهبردی خود در آسیا، همواره موجب شده است؛ تا قدرت های مسلط زمان، نسبت به تسخیر و اشغال آن دندان طمع تیز کنند.
این امر، بسیاری از همسایگان کشور ما را نیز متاثر ساخته است.
پاکستان به عنوان کشور همسایه ای که به لحاظ جغرافیایی بیشترین و طولانی ترین مرز مشترک زمینی را با افغانستان دارد، همواره سعی کرده است با همراهی با یکی از قدرت های سلطه جوی جهانی، از میزان آفت های ناشی از اشغال افغانستان توسط ابرقدرت ها برای کشور خود بکاهد.
به عنوان مثال، در زمان اشغال افغانستان توسط شوروی، پاکستان با همکاری نزدیک با امریکا و همچنین کشورهای عرب هم پیمان و تحت سلطه امریکا، میزبانی از ده ها گروه اسلامگرا و جهادی را بر عهده گرفت و به این ترتیب، در شکست شوروی در افغانستان، نقش ایفا کرد و در نتیجه، اجازه نداد آفت های ناشی از این اشغال به پاکستان نیز سرایت کند.
شوروی شکست خورد؛ اما پروژه میزبانی از حضور گروه های جهادی به پایان نرسید؛ تا آنکه این کشور به کمک قدرت های خارجی، با انحراف مفهوم و آموزه جهاد در نگرش اسلامی به سمت تروریزم، افراطی گری مذهبی و ظهور گروه های تندرو تکفیری، این بار رأسا سعی کرد افغانستان را تحت سلطه خود درآورد.
پنج سال سلطه طالبان بر بیش از ۹۰ درصد خاک افغانستان، ماحصل این پروژه بود؛ پروژه ای که به نظر می رسد هنوز هم به نوعی دنبال می شود.
پس از پاکستان، ایران از همسایه های مهمی است که بیشترین اشتراکات را با افغانستان دارد؛ اما این اشتراکات به گونه ای است که موانع مشترک در برابر تحقق آنها نیز وجود دارد و همین امر، دو کشور را ناگزیر می سازد در سخت ترین شرایط، مانند دو ملت برادر، در کنار هم بمانند و به توسعه ارتباط و هماهنگی برای مقابله با تهدیدهای مشترک، فکر کنند.
این اشتراک در منافع و موانع هم در حوزه سیاسی و حاکمیت ملی و امنیت مانند حضور قدرت های فرامنطقه در افغانستان و همچنین پیمان های امنیتی و نظامی با جهان، نفوذ و فعالیت گروه های تکفیری و تروریستی که از پاکستان وارد کشور ما می شوند و امنیت سراسر منطقه را با خطر مواجه می کنند، هم در عرضه اجتماع و اقتصاد مانند مساله مهاجرت و همچنین کشت و تولید مواد مخدر و هم در حوزه فرهنگ مانند دغدغه صیانت از میراث مشترک فرهنگی و تمدنی و تقویت زبان فارسی در کشورهای حوزه تمدنی نوروز و... همواره وجود داشته است و دو کشور را ناگزیر می کند؛ تا با مدیریت خردمندانه روابط سیاسی خود، به دور از هرگونه تاثیرپذیری از قدرت های فرامنطقه، راهکار معقول و مقرون به صرفه ای را برای غلبه بر موانع و تحقق منافع مشترک، روی دست گیرند.
انتظار می رود دولت وحدت ملی نیز بتواند از عهده این مهم به خوبی برآید و به خاطر تحقق منافع راهبردی خود در پرتو رابطه نیک با کشور همسایه ایران، تهدیدها را تبدیل به فرصت کند و فرصت ها به فعلیت برساند.
