در خبرها آمده است که دولت هند پس از خروج نیروهای خارجی از افغانستان، اردو و پولیس کشور را آموزش می دهد. چندی قبل حامد کرزی رییس جمهور نیز با سفر به کشور هند و دیدار با مقامات هندی از آنان خواسته بود تا در تهیه سلاح مناسب، دولت افغانستان را یاری کنند.
اگر چه مقامات هندی در آن زمان و در پاسخ به درخواست رییس جمهور کشور ما بنا بر ملاحظاتی، سکوت اختیار کرده و نسبت به فروش و یا عدم فروش اسلحه به حامد کرزی و رسانه ها چیزی نگفتند، اما اعلام خبر آموزش گسترده نیروهای ارتش وپولیس افغان پس از خروج نیروهای ناتو به وسیله متخصصان نظامی هندی، حکایت از آغاز فصل تازه ای در روابط راهبردی افغانستان و هند دارد.
موضع صریح وزارت دفاع هند در اعلام آماده باش نیروهای نظامی این کشور در برابر شرارتهای پاکستان و همزمان با آن، آموزش گسترده نیروهای نظامی افغان، امید دهنده و از طرفی نیز نگران کننده است. می دانیم که هند و پاکستان به عنوان دو رقیب سرسخت، هر کدام به دنبال بهره برداری از اوضاع افغانستان به نفع خویش اند.
از طرفی نیز پاکستان همواره خواسته است تا از هر راهی مشروع یا نامشروع و انسانی و یا غیر آن، به اهداف استعماری خویش در افغانستان نگاه کند. به همین دلیل نیز در طول سالها سعی کرده است با تجهیز و تقویت مخالفان دولت و مردم افغانستان، مهلک ترین ضربات جانی و مالی را به دولت و ملت همسایه خویش وارد کند.
نفوذ با ترور، وحشت و ارعاب؛ این تنها تصویری است که دولت و ملت افغانستان از همسایه جنوبی خویش در ذهن و خاطر دارند. این همان عمده تفاوتی است که دولت و ملت ما میان سران اسلام آباد با دهلی نو قایل می باشند. شکی وجود ندارد که هندی ها نیز بدون هیچ گونه چشمداشت و هدفی، به دولت و مردم افغانستان کمک نمی کنند و به قول معروف، عاشق چشم و ابروی افغانها نیستند.
اما عمده تفاوت میان دولتمردان پاکستانی و هندی در آن است که پاکستانی ها اساساً ارزش و احترامی برای ملت و
کشور همسایه مسلمان خویش قایل نیستند و با تخریب همه جانبه افغانستان و کشتار بی رحمانه مردم آن، خواسته و می خواهند به اهداف استعماری و غیر انسانی شان در این کشور برسند و از این کشور و به وسیله عوامل طالب خویش، کشورهای دیگر از جمله هند را مورد تهدید قرار بدهند.
اما هند و دولتمردان آن، هیچگاهی مانند پاکستانی ها عمل نکرده اند و یا لااقل در مدت ۱۱ سال همکاری و کمک به دولت و مردم افغانستان، هندی ها ثابت کرده اند که هیچگاهی به دنبال شرارت و قساوت نسبت به مردم افغانستان نبوده اند.
در یک مقایسه شگفت می توان به سود و ضرر هر یک از دو دولت هند و پاکستان نسبت به دولت و ملت خویش به روشنی پی برد. به عنوان مثال، اگر پاکستانی ها و عوامل آنان، پلی را منفجر کردند، در برابر آن، هندی ها برای ما دهها پل و پلچک ساختند. اگر پاکستانی ها و عوامل طالب آن، مکاتب ما را آتش زدند و دهها تن از دانشجویان بی گناه ما را سر بریدند، هندی ها با اعطای بورسیه های تحصیلی، جوانان جویای تحصیل ما را در بهترین دانشگاههای کشور خویش پذیرفتند.
اگر پاکستانی ها تهدید به انفجار ساختمان ولسی جرگه ما کردند، در عوض هندی ها با بودجه دولت خویش، مدرن ترین ساختمان پارلمان کشور ما را ساخته و در اختیار ملت ما قرار دادند. و دهها و صدها اگر و مگر دیگر و در یک کلام، دولت پاکستان تا توانست و برایش ممکن بود به تخریب همه جانبه افغانستان و کشتار مردم بی گناه آن اصرار ورزید و در حال حاضر نیز می ورزد و این در حالی است که دولت دوست و همکار هند تا توانسته است به دولت و مردم افغانستان، کمک های همه جانبه و انسانی کرده است.
و این درست همان چیزی است که ابداً برای دولتمردان استعمارگر پاکستانی خوشایند و پذیرفتنی نیست و هیچگاهی هم نخواهد بود. لذا مقامات پاکستانی تمام سعی و تلاش خود را بسیج خواهند کرد تا به هر وسیله و راه ممکن، جلو نفوذ بیشتر هند در افغانستان را بگیرند و زنگ خطر، درست از همینجا برای دولتمردان هندی و افغان به صدا در می آید.
به نظر می رسد دولت هند تصمیم خودش را گرفته و به هر قیمتی می خواهد حضور پر رنگ ترش را در پس از خروج ناتو، در افغانستان حفظ کند که البته در این هدف، رضایت و حمایت دولت و مردم افغانستان را نیز با خود دارد و این می تواند به عنوان یک پاینت مثبت و برگ برنده ای برای دولتمردان هند مطرح باشد.
در مقابل، دولت و استخبارات پاکستان نیز بخشی از مردم افغانستان را که به عنوان طالب یاد می شوند در اختیار داشته و با توجه به نوع تربیتی که به آنان داده اند و نیز نفوذی که بر آنان دارند، تقابل دو قدرت اتمی در افغانستان را خطر ساز تر می کند.
به هر تقدیر، اوضاع کنونی در کشور به حدی از وخامت و خطر رسیده که ایجاب می کند تا دولتمردان ما با چشمان باز و تیز بین، هر گزینه ای را مورد سنجه قرار داده و هر همان مسیری که تامین کننده مصالح و منافع ملی دولت و ملت است، برگزینند. ایجاد رابطه نزدیکتر با هند، اگر چه فواید خودش را برای دولت و ملت ما دارد و در واقع بی نهایت حیف خواهد بود تا دولتمردان ما از فرصت دوستی و همکاری راهبردی و سرنوشت ساز با هند کمال بهره وری را نکنند.
اما از سوی دیگر، این رابطه، دشمن سرسختی چون سران اسلام آباد را در کمین نشانده است که گریز از این کمند خونین و آتشین برای دولتمردان ما چندان هم آسان نخواهد بود. لذا فقط می توان آرزو کرد تا دولتمردان ما بدان درجه ای از رشد و بالندگی سیاسی برسند که توان جَستن از هفت خوان رستمی که پاکستانی ها بر سر راه آنان، پهن کرده اند را حاصل کنند.
اگر چه مقامات هندی در آن زمان و در پاسخ به درخواست رییس جمهور کشور ما بنا بر ملاحظاتی، سکوت اختیار کرده و نسبت به فروش و یا عدم فروش اسلحه به حامد کرزی و رسانه ها چیزی نگفتند، اما اعلام خبر آموزش گسترده نیروهای ارتش وپولیس افغان پس از خروج نیروهای ناتو به وسیله متخصصان نظامی هندی، حکایت از آغاز فصل تازه ای در روابط راهبردی افغانستان و هند دارد.
موضع صریح وزارت دفاع هند در اعلام آماده باش نیروهای نظامی این کشور در برابر شرارتهای پاکستان و همزمان با آن، آموزش گسترده نیروهای نظامی افغان، امید دهنده و از طرفی نیز نگران کننده است. می دانیم که هند و پاکستان به عنوان دو رقیب سرسخت، هر کدام به دنبال بهره برداری از اوضاع افغانستان به نفع خویش اند.
از طرفی نیز پاکستان همواره خواسته است تا از هر راهی مشروع یا نامشروع و انسانی و یا غیر آن، به اهداف استعماری خویش در افغانستان نگاه کند. به همین دلیل نیز در طول سالها سعی کرده است با تجهیز و تقویت مخالفان دولت و مردم افغانستان، مهلک ترین ضربات جانی و مالی را به دولت و ملت همسایه خویش وارد کند.
نفوذ با ترور، وحشت و ارعاب؛ این تنها تصویری است که دولت و ملت افغانستان از همسایه جنوبی خویش در ذهن و خاطر دارند. این همان عمده تفاوتی است که دولت و ملت ما میان سران اسلام آباد با دهلی نو قایل می باشند. شکی وجود ندارد که هندی ها نیز بدون هیچ گونه چشمداشت و هدفی، به دولت و مردم افغانستان کمک نمی کنند و به قول معروف، عاشق چشم و ابروی افغانها نیستند.
اما عمده تفاوت میان دولتمردان پاکستانی و هندی در آن است که پاکستانی ها اساساً ارزش و احترامی برای ملت و
کشور همسایه مسلمان خویش قایل نیستند و با تخریب همه جانبه افغانستان و کشتار بی رحمانه مردم آن، خواسته و می خواهند به اهداف استعماری و غیر انسانی شان در این کشور برسند و از این کشور و به وسیله عوامل طالب خویش، کشورهای دیگر از جمله هند را مورد تهدید قرار بدهند.
اما هند و دولتمردان آن، هیچگاهی مانند پاکستانی ها عمل نکرده اند و یا لااقل در مدت ۱۱ سال همکاری و کمک به دولت و مردم افغانستان، هندی ها ثابت کرده اند که هیچگاهی به دنبال شرارت و قساوت نسبت به مردم افغانستان نبوده اند.
در یک مقایسه شگفت می توان به سود و ضرر هر یک از دو دولت هند و پاکستان نسبت به دولت و ملت خویش به روشنی پی برد. به عنوان مثال، اگر پاکستانی ها و عوامل آنان، پلی را منفجر کردند، در برابر آن، هندی ها برای ما دهها پل و پلچک ساختند. اگر پاکستانی ها و عوامل طالب آن، مکاتب ما را آتش زدند و دهها تن از دانشجویان بی گناه ما را سر بریدند، هندی ها با اعطای بورسیه های تحصیلی، جوانان جویای تحصیل ما را در بهترین دانشگاههای کشور خویش پذیرفتند.
اگر پاکستانی ها تهدید به انفجار ساختمان ولسی جرگه ما کردند، در عوض هندی ها با بودجه دولت خویش، مدرن ترین ساختمان پارلمان کشور ما را ساخته و در اختیار ملت ما قرار دادند. و دهها و صدها اگر و مگر دیگر و در یک کلام، دولت پاکستان تا توانست و برایش ممکن بود به تخریب همه جانبه افغانستان و کشتار مردم بی گناه آن اصرار ورزید و در حال حاضر نیز می ورزد و این در حالی است که دولت دوست و همکار هند تا توانسته است به دولت و مردم افغانستان، کمک های همه جانبه و انسانی کرده است.
و این درست همان چیزی است که ابداً برای دولتمردان استعمارگر پاکستانی خوشایند و پذیرفتنی نیست و هیچگاهی هم نخواهد بود. لذا مقامات پاکستانی تمام سعی و تلاش خود را بسیج خواهند کرد تا به هر وسیله و راه ممکن، جلو نفوذ بیشتر هند در افغانستان را بگیرند و زنگ خطر، درست از همینجا برای دولتمردان هندی و افغان به صدا در می آید.
به نظر می رسد دولت هند تصمیم خودش را گرفته و به هر قیمتی می خواهد حضور پر رنگ ترش را در پس از خروج ناتو، در افغانستان حفظ کند که البته در این هدف، رضایت و حمایت دولت و مردم افغانستان را نیز با خود دارد و این می تواند به عنوان یک پاینت مثبت و برگ برنده ای برای دولتمردان هند مطرح باشد.
در مقابل، دولت و استخبارات پاکستان نیز بخشی از مردم افغانستان را که به عنوان طالب یاد می شوند در اختیار داشته و با توجه به نوع تربیتی که به آنان داده اند و نیز نفوذی که بر آنان دارند، تقابل دو قدرت اتمی در افغانستان را خطر ساز تر می کند.
به هر تقدیر، اوضاع کنونی در کشور به حدی از وخامت و خطر رسیده که ایجاب می کند تا دولتمردان ما با چشمان باز و تیز بین، هر گزینه ای را مورد سنجه قرار داده و هر همان مسیری که تامین کننده مصالح و منافع ملی دولت و ملت است، برگزینند. ایجاد رابطه نزدیکتر با هند، اگر چه فواید خودش را برای دولت و ملت ما دارد و در واقع بی نهایت حیف خواهد بود تا دولتمردان ما از فرصت دوستی و همکاری راهبردی و سرنوشت ساز با هند کمال بهره وری را نکنند.
اما از سوی دیگر، این رابطه، دشمن سرسختی چون سران اسلام آباد را در کمین نشانده است که گریز از این کمند خونین و آتشین برای دولتمردان ما چندان هم آسان نخواهد بود. لذا فقط می توان آرزو کرد تا دولتمردان ما بدان درجه ای از رشد و بالندگی سیاسی برسند که توان جَستن از هفت خوان رستمی که پاکستانی ها بر سر راه آنان، پهن کرده اند را حاصل کنند.
مولف : سیدفاضل محجوب
